Bekend — 'n Vyfdag leesplan deur Tauren WellsVoorbeeld

BEKEND | Dag 4 | DIE STRIK VAN ONVERSKILLIGHEID

Armoede in verhoudings is vandag een van die grootste uitdagings waarvoor ons samelewing te staan kom. Deesdae is ons geneig om volgelinge eerder as vriende te hê, hou-van's eerder as liefde, kommentare en nie gesprekke nie, skares en geen metgeselle nie, kerke en geen gemeenskappe nie. In ons samelewing het 'n nuwe soort verhoudingservaring gewild geword — een wat aan ons 'n wyer netwerk van "kontakte" gee, maar die belangrikheid van diep, betekenisvolle verbintenisse met ander, minder belangrik ag. Die prioriteit op "ek, my, myne" het alle sin van "ons, almal, ons s'n" begin oorskadu, met die gevolg dat mense eensamer as ooit tevore voel. Daar word na ons tyd verwys as die "tydperk van eensaamheid". Daar word selfs beweer dat een uit elke vyf Westerlinge aan kroniese eensaamheid ly.

Eensaamheid het 'n manier om te vererger, sodat wanneer ons eensaam voel, dink ons dis net ons wat so voel. Jy voel dalk alleen in die pyn van 'n verpletterende verlies, eensaam in jou verslawing, eensaam in jou huwelik. Jy voel miskien eensaam as ouer wat probeer om kinders groot te maak, as professionele persoon wat probeer om balans in jou lewe te kry, as student wat worstel om jou identiteit vas te stel. Wanneer ons eensaam voel, kan ons onbekend begin voel. Gedurende daardie oomblikke is die versoeking om aan onsself ontrou te raak. "Eensaam" kan 'n baie gevaarlike plek wees.

Eva het 'n gesprek met 'n slang gehad; Noag het dronk geword; Moses het moord gepleeg; Dawid het 'n verhouding aangeknoop; Petrus het Jesus verloën — hierdie dinge het gebeur toe dié mense alleen was. Ons sien hier 'n patroon vorm aanneem. Dit is hoekom God gesê het: "Dit is nie goed dat die mens alleen is nie ..." (Genesis 2:18). Ons is geskape om in verbintenisse te wees, om wedersyds bekend te wees. 

Ek het die smaaklose werklikheid van eensaamheid beleef en geleer dat die gevoel van eensaamheid 'n interne alarm is wat jou siel herinner aan jou hunkering om aan God en ander mense bekend te wees. Op so 'n wyse kan eensaamheid 'n doel in ons lewens dien, ten minste aanvanklik, alhoewel daar maar min redes is — goed of sleg — waarom ons sou verkies om met daardie verlate bestaan voort te gaan. Heel bo aan daardie lys is die teenoorgestelde van liefde: onverskilligheid.

Onverskilligheid is daardie "ek gee nie om nie"-houding wat die begeerte om liefde te gee en te ontvang, heeltemal versmoor sodat ons eensaam en onbekend voel en net deur die lewe drentel. Ons houding van onverskilligheid dien as 'n hanteringsmeganisme wat ons teen gevoel beskerm. Ons beveilig onsself agter sterkbewoorde tradisionele verklarings soos: "ek gee nie om wat ander mense van my dink nie," maar om eerlik te wees, is die teenoorgestelde egter waar. Ons gee eintlik so baie om wat ander mense van ons dink, dat ons dit nie kan waag dat iemand ons moet leer ken nie — ons eienaardighede, sterkpunte, swakhede, wêreldbeskouing, gawes en tekortkominge — want dit gee hulle die mag om ons na gelang van ons kwesbaarhede te aanvaar of te verwerp. Daarom skep ons dikwels 'n oppervlakkige beeld van onsself en beperk elke verhouding tot hierdie oppervlakkige verhoudingservaring. Omdat ons reeds weet hoe seer verwerping kan maak, is ons bang dat iemand ons dalk leer ken en nie van ons hou nie. Tog is die fondament van intimiteit juis kwesbaarheid en as jy nie kwesbaar, eerlik en openlik kan wees nie, dan sal jy nooit die verskriklike gevangenis van oppervlakkigheid kan ontvlug nie. Jy sal nooit ten volle kan aanvaar wat dit beteken om eg te wees nie.