สุภาษิต 27:1-14

อย่าคุยอวดถึงพรุ่งนี้ เพราะเจ้าไม่ทราบว่าวันหนึ่งๆ จะนำอะไรมาให้บ้าง จงให้คนอื่นสรรเสริญเจ้า และไม่ใช่ปากของเจ้าเอง ให้คนต่างด้าวสรรเสริญ และไม่ใช่ริมฝีปากของเจ้าเอง หินก็หนัก และทรายก็มีน้ำหนัก แต่การยั่วเย้าของคนโง่ก็หนักกว่าทั้งสองอย่างนั้น ความพิโรธก็ดุร้าย ความโกรธก็ท่วมท้น แต่ใครจะยืนต่อหน้าความริษยาได้? ว่ากันต่อหน้า ดีกว่ารักกันลับๆ บาดแผลที่มิตรทำก็ด้วยเจตนาดี แต่การจูบของศัตรูนั้นมากเกินความจริง คนที่อิ่มแล้วย่อมเบื่อน้ำผึ้ง แต่สำหรับคนหิว ทุกสิ่งที่ขมก็กลับหวาน คนที่ร่อนเร่จากบ้านของตน ก็เหมือนนกที่เร่ร่อนจากรังของมัน น้ำมันและเครื่องหอมทำให้ใจยินดี และความอ่อนหวานของเพื่อนมาจากคำแนะนำที่จริงใจ อย่าทอดทิ้งเพื่อนของเจ้า และเพื่อนของบิดาเจ้า และอย่าไปที่บ้านพี่น้องของเจ้าในวันที่เจ้าพบความหายนะ เพื่อนบ้านที่อยู่ใกล้ ดีกว่าพี่น้องที่อยู่ไกล ลูกเอ๋ย จงมีปัญญา และจงทำให้ใจของข้ายินดี เพื่อข้าจะตอบคนที่ตำหนิข้าได้ คนสุขุมเห็นอันตรายและซ่อนตัวเสีย แต่คนรู้น้อยเดินเรื่อยไปและรับอันตรายนั้น จงริบเสื้อผ้าของผู้ที่ค้ำประกันให้คนอื่น และจงยึดมันไว้ เมื่อเขาประกันให้หญิงต่างด้าว คนที่ตื่นแต่เช้ามืดไปอวยพรเพื่อนบ้านด้วยเสียงดัง เขากลับจะเห็นว่าเป็นคำสาปแช่ง