கடவுளின் இதயத்திற்கு ஏற்றமாதிரி

பாவம் மற்றும் மனந்திரும்புதல்

நான் முதன்முதலில் வாகனம் ஓட்டக் கற்றுக்கொண்டபோது, சில வேலைகளைச் செய்ய நாங்கள் புறப்படுவதற்கு முன், என் அம்மா என்னிடம் தனது வாகனத்தை வைத்திருந்த இடத்திலிருந்து வெளியே எடுக்கச் சொன்னார். நான் அவர்களது சாவியை எடுத்து அதை பின்னால் நகர்த்த ஆரம்பித்தேன், ஆனால் செயல்பாட்டில், நான் அவர்களது முன் பம்பரை சுவரில் உரசினேன். அவர்கள் கோபமாக இருப்பார்கள் என்று நினைத்தேன், அதனால் நடந்ததை மறைப்பது எப்படி என்று உடனடியாக யோசிக்க ஆரம்பித்தேன். அதிர்ஷ்டவசமாக, நான் ஆழ்ந்த மூச்சு எடுத்தேன், அதற்கு பதிலாக அவர்களிடம் உண்மையைச் சொல்ல முடிவு செய்தேன். அதிர்ஷ்டவசமாக, அவர்கள் உடனடியாக என்னை மன்னித்தார்கள்! நான் இன்னும் வாகனத்தை சரிசெய்ய வேண்டியிருந்தது, ஆனால் நான் செய்ததை ஒப்புக்கொள்ள முடிவு செய்தபோது என் பயம் மற்றும் பதட்டம் அனைத்தும் கழுவப்பட்டன.

இங்கே தவிர்க்க முடியாத உண்மை உள்ளது: நாம் அனைவரும் பாவிகள். நாம் ஒவ்வொருவரும், ஒரு காலத்தில் அல்லது இன்னொரு நேரத்தில், நாம் செய்யக்கூடாத ஒன்றைச் செய்திருக்கிறோம். ஒருவேளை, நாம் ஒவ்வொருவரும் பாவம் செய்த பிறகு முடிவெடுக்கும் தருணத்தை அனுபவித்திருக்கலாம். பயத்துடன் நம்மை நாமே கேட்டுக்கொள்கிறோம், "நான் செய்ததை நான் சுத்தப்படுத்த வேண்டுமா அல்லது அதை மறைக்க முயற்சிக்க வேண்டுமா?" ஆழமாக, நம் பாவம் மறைந்திருக்கும் என்று நாம் அனைவரும் நம்புகிறோம், ஆனால் அது உண்மையாகவே இல்லை.

2 சாமுவேல் 11-12 இல் தாவீது இந்த பாடத்தை கடினமான வழியில் கற்றுக்கொண்டார். அவனுடைய பாவச் சுழற்சி அவனுடைய மற்ற சேவகருடன் போருக்குச் செல்லக் கூடாது என்ற அவனுடைய முடிவோடு தொடங்குகிறது. அதற்கு பதிலாக, அவர் எருசலேமில் தங்கி, அவருடைய விசுவாசமான சேவகன் உரியாவின் மனைவியான பத்சேபாவுடன் விபச்சாரம் செய்கிறார். பத்சேபா கர்ப்பமாக இருப்பதை அறிந்ததும், அதை மறைக்க தன்னால் முடிந்த அனைத்தையும் செய்கிறான், இறுதியில் உரியாவை போர்க்களத்தில் கொன்றான். தாவீது தன் பாவத்தை வெற்றிகரமாக மறைத்துவிட்டதாக நினைத்திருக்கலாம், ஆனால் கடவுளுக்கு எதுவும் மறைக்கப்படவில்லை. என்ன நடந்தது என்பதைப் பற்றி தாவீதை எதிர்கொள்ள கடவுள் நாத்தானை அனுப்புகிறார், இறுதியாக தாவீது ஒப்புக்கொண்டார். அவர் இன்னும் தனது செயல்களின் விளைவுகளைத் தாங்க வேண்டியிருந்தாலும், அவர் கடவுளின் கிரியையை உணர்ந்து அவரைப் புகழ்ந்து வணங்க முடிவு செய்கிறார்.

தாவீதின் பாவத்தைப் பார்த்து, "குறைந்த பட்சம் நான் அவ்வளவு மோசமான எதையும் செய்யவில்லை" என்று நினைப்பது எளிது. ஆனால் எல்லா பாவங்களும் எவ்வளவு பெரியதாக இருந்தாலும் சிறியதாக இருந்தாலும் அழிவுகரமானவை என்பதை நாம் அறிவோம். நம்முடைய பாவங்கள் மறைந்திருக்க வேண்டும் என்று நாம் விரும்புகிறோம், ஆனால் நாம் செயலும், சொல்லும் அல்லது நினைக்கும் எதுவும் கடவுளிடமிருந்து மறைக்கப்படவில்லை. ஆனாலும், நாம் செய்த தவறுகள் அனைத்தையும் அவர் அறிந்திருந்தாலும், கடவுள் இன்னும் தம்முடைய மன்னிப்பை நம்மீது தாராளமாக வழங்க விரும்புகிறார். நாம் பாவம் செய்யும்போது நமக்கு இரண்டு தெரிவுகள் உள்ளன: அதை மறைத்து, அது வெளிச்சத்திற்கு வரும் வரை நம் அவமானமும் குற்றமும் நம்மை வேட்டையாடும், அல்லது நாம் செய்த அனைத்தையும் அறிந்த கடவுளிடம் ஒப்புக்கொள்ளும் பொழுது, கடவுள் ஏற்கனவே நம்மை மன்னித்துவிட்டார். இன்றும் கூட, நாம் வெளிச்சத்தில் நடப்பதைத் தேர்ந்தெடுத்தால், நாம் அனைவரும் எவ்வளவு மகிழ்ச்சியையும் சுதந்திரத்தையும் அனுபவிப்போம் என்று நான் ஆச்சரியப்படுகிறேன்.

உங்களை நீங்களே கேட்டுக்கொள்ளுங்கள்: என்னென்ன விஷயங்களை மறைத்து வைத்திருக்கிறீர்கள்? யாரிடமாவது சொன்னால் எவ்வளவு சுதந்திரமாக உணர்வீர்கள்? நீங்கள் கடவுளிடம் பிரார்த்தனை செய்து ஒப்புக்கொண்டீர்களா? "உங்கள் வாழ்க்கையில் யாருடன் நீங்கள் எப்போது வேண்டுமானாலும் ஒப்புக்கொண்டு, வெளிச்சத்தில் நடக்க முடியும்?"