Kryengritës për Shpëtimtarin

Kur Jezusi takoi burrin e pushtuar nga demonët në Gadara, demonët klithën: “Ç’ka midis nesh dhe teje, Jezus, Bir i Perëndisë? A ke ardhur këtu të na mundosh para kohe?” (Mateu 8:29)

Demonët këtu mësuan një të fshehtë. Ata e dinin se ishin të mallkuar. Ata e dinin se Biri i Perëndisë do të ishte fitimtar, ata nuk e dinin se Krishti do të vinte para kohës së mposhtjes së tyre finale.

Krishti nuk do të presë fundin e luftës për t’i udhëhequr trupat e tij në luftim. Ai ka filluar të organizojë një forcë kryengritëse në territorin e satanit. Krishti ka stërvitur një “togë” për të kryer misione të guximshme shpëtimi. Ai ka planifikuar shumë fitore taktike para se të vijë koha e ngadhënjimit të fundit strategjik.

Nga kjo rrjedh kjo mendësi lufte: meqë humbja e satanit është e sigurt, dhe ai e di këtë, ne gjithmonë mund t’ia kujtojmë atij kur ai na tundon që ta ndjekim. Ne mund të qeshim dhe t’i themi: “Paske dalë mendsh. Kush dëshiron t’i bashkohet një humbësi?”

Kisha është armiku i çliruar i “perëndisë së kësaj bote” (2 e Korintasve 4:4). Ne jemi forcat guerile dhe kryengritësit. Ne jemi kryengritësit ndaj mbretërisë rebele të “princit të pushtetit të ajrit” (Efesianëve 2:2).

Lufta nuk ka siguri. Ajo të rrëmben me vrullin e saj. Jetë njerëzish humbasin. Forcat e satanit janë gjithmonë vigjilente ndaj aktivitetit tonë kryengritës. Krishti ka garantuar ringjalljen për të gjithë ata që luftojnë deri në vdekje, por Ai nuk na ka garantuar rehati, as pranim nga bota, as begati në territorin e armikut.

Shumë e dhanë jetën e tyre me dëshirë në territorin e armikut, duke kryer misione për Komandantin. Nuk ka një mënyrë më të mirë për të jetuar, apo për të vdekur sesa kjo!