Të falësh atë që nuk mund të harrosh: Një Sfidë 5-DitoreShembull

DITA E TRETË

Ilaçi i përditshëm për një zemër të rëndë

VARGJET: Mateu 6:9-15

A e dini se Jezusi na ka dhënë lutjen e përsosur për t'u lutur çdo ditë për të na ndihmuar të parandalojmë çdo fyerje që mund të na vijë?

Tek Mateu 6, lexojmë rreth Jezusit që u mëson dishepujve se si të luten, e njohur më shpesh si Lutja e Zotit. Dhe sot dua që ne të vëmë re ato pjesë që Jezusi duket se thekson më së shumti - rrëfimin dhe faljen.

Nëse nuk e keni bërë tashmë këtë, kushtojini pak çaste për të lexuar Mateun 6:9–15.

Dhënia dhe marrja e faljes përbën pothuajse gjysmën e asaj që Jezusi mëson këtu. Wow!

Kjo më tërheq vëmendjen dhe më bën të anoj pak më shumë në atë që Jezusi donte që ne të bënim në baza ditore, përveçse të bënim lutjet tona për të kërkuar ndihmë dhe furnizim nga Perëndia.



Lutja e Zotit na kujton se çfarë ka nevojë zemra njerëzore çdo ditë – ne kemi nevojë për Perëndinë, duhet të falemi dhe duhet të falim. Që do të thotë se falja supozohet të jetë po aq pjesë e jetës sonë të përditshme sa edhe ngrënia dhe gjumi.

Por do ta pranoj me lehtësi, as nuk jam i sigurt se e kam bërë ndonjëherë këtë javore, aq më pak çdo ditë. Dhe ndoshta kjo është pikërisht arsyeja që unë shpesh kam një ndjenjë të rëndë të pashpjegueshme brenda meje.

Unë ofendohem shumë lehtë. Unë jam shumë i shpejtë për t'u bërë mbrojtje. Unë jam shumë i ngadalshëm për t'u kthyer në lutje. Unë rrëfehem shumë rrallë. Dhe shumë shpesh nuk fal.

Por unë dua ta ndryshoj këtë. Unë dua të piqem në këtë.

E di që nuk do ta bëj këtë në mënyrë perfekte. Por kjo nuk do të thotë që nuk e provoj fare.

Vetëm disa javë më parë, dikush që po përpiqesha ta ndihmoja më verboi plotësisht me një reagim që ndihej jashtëzakonisht i jashtëzakonshëm dhe sinqerisht i pamerituar. Unë u lëndova. Gjithçka që doja të bëja ishte të tërhiqesha nga ndihma dhe t'i jepja rrugë një çlirimi të plotë të lëndimit tim mbi të.

Por në vend që të reagoja menjëherë, m'u kujtua se si më herët atë mëngjes kisha bërë lutjen e Zotit dhe i rrëfeva Zotit disa gjëra për të cilat zemra ime kishte nevojë për punë.

Kam vendosur paraprakisht t'i fal ata që mund të bëjnë ose thonë diçka që mund të më lëndojë ose të më nxisë emocionet e forta atë ditë.

Në vend që të lë zemërimin tim të më trazojë për të shkaktuar më shumë lëndime dhe dhimbje, thjesht e lë zemërimin tim të më informojë se diçka duhej të zgjidhej mes meje dhe mikut tim. E pyeta nëse ajo mund të vinte në shtëpinë time dhe në vend që ne të përpiqeshim ta kuptonim ose ta diskutonim atë, ndoshta mund ta luteshim së bashku.

E lashë Jezusin të fliste me Jezusin në të. Ndërsa luteshim, paqja më e pashpjegueshme na mbuloi të dyve. Nuk e zgjidhi domosdoshmërisht çështjen në fjalë. Por ai parandaloi kaosin e shtimit të më shumë lëndimit, konfuzionit dhe mundësive për pakënaqësi.

Rrëfimi thyen ciklin e kaosit brenda meje.

Falja thyen ciklin e kaosit mes nesh.

Lutja e Zotit përgatiti zemrën time për diçka që as nuk e dija se do të vinte më vonë atë ditë.

Oh, mik… më beso kur them, koha më e mirë për të falur është para se të ofendohemi ndonjëherë. Koha tjetër më e mirë për të falur është pikërisht tani.

PERGJIGJE:

U habitët kur patë se rrëfimi dhe falja duhet të jenë pjesë e jetës sonë të përditshme? Sa shpesh shfaqen këto dy praktika në jetën tuaj? Duke ditur se nuk ka asnjë dënim nëse ka kaluar një kohë, filloni sot. Kaloni kohë duke pastruar me qëllim zemrën tuaj me rrëfim dhe falje.