Të falësh atë që nuk mund të harrosh: Një Sfidë 5-DitoreShembull

DITA E DYTË

Kur e pandryshueshme ndihet e pafalshme

VARGJET: Romakëve 12:19–21, 1 Pjetrit 5:7, Efesianëve 6:11–12

E pandryshueshme mund të ndihet e pafalshme.

Kur dikush merr diçka, nuk do ta kthesh kurrë. Kur rezultati duket kaq përfundimtar, nuk mund të kuptoni se si të vazhdoni. Kur të lëndojnë aq thellë, ke frikë se nuk do të ndihesh më kurrë normal.

Me një pikëllim që është kaq konsumues nga të gjitha këto situata të dhimbshme, është krejtësisht çmenduri të mendosh se falja duhet të zbatohet këtu. Çfarë do të arrinte madje falja?

E kuptoj këtë pyetje. Unë vetë kam luftuar me të. Dhe ndërsa unë do të jem i pari në radhë që do të ngre dorën dhe do të pranoj se falja është një hap i vështirë për t'u bërë, është gjithashtu hapi i vetëm që çon në ndonjë gjë të mirë. Çdo zgjedhje tjetër – duke përfshirë zgjedhjen për të mos bërë asgjë dhe për të qëndruar aty ku jemi – thjesht shton më shumë lëndim mbi lëndim. Këtu janë disa të vërteta që kam mësuar t'i mbaj në zemër kur jam duke luftuar për të ecur drejt faljes.

1. Falja është më e kënaqshme se hakmarrja. (Romakëve 12:19–21)

Hakmarrja është të paguani dy herë për një lëndim që ju ka bërë dikush tjetër. Ju mund të mendoni se do t'ju bëjë të ndiheni më mirë në afat të shkurtër, por në afat të gjatë do t'ju kushtojë gjithmonë më shumë emocionalisht dhe shpirtërisht sesa do të dëshironit të paguanit ndonjëherë. E vetmja gjë që do të bëjë hakmarrja juaj është të shtojë keqbërjen tuaj mbi të tyren.

Falja nuk e lë personin tjetër të largohet. Në fakt i vendos ata në duart e Zotit. Dhe më pas, ndërsa ecni nëpër procesin e faljes, ju zbut zemrën. Paqja nga falja është më e kënaqshme se sa hakmarrja.

2. Perëndia ynë nuk është një Zot që nuk bën asgjë. (1 Pjetrit 5:7)

Kohët e fundit po merrja pjesë në një seancë pyetjesh dhe përgjigjesh ku dikush nga auditori pyeti: "Si mundet Zoti të mos bëjë asgjë?" Dhimbja në pyetjen e saj ishte e thellë. E hirshme, a e kuptoj ndonjëherë se si ndihet? Kur vuani aq shumë sa çdo frymëmarrje tjetër duket torturuese, është e lehtë të filloni të supozoni se Perëndia nuk po bën asgjë.

Por ne nuk i shërbejmë Zotit që nuk bën asgjë. Ai është gjithmonë duke punuar. Mund të jetë një mrekulli që funksionon ngadalë. Mund të duket ndryshe nga ajo që presim. Por Perëndia na do dhe Ai gjithmonë po bën diçka.

3. Armiku është zuzari i vërtetë. (Efesianëve 6:11–12)

Po, njerëzit kanë një zgjedhje për të mëkatuar kundër nesh apo jo. Dhe sigurisht, kur lëndohemi, personi që na lëndon mund të ketë luajtur me dëshirë në planin e armikut. Por më ndihmon të kujtoj se ky person nuk është armiku im i vërtetë. Djalli është i vërtetë dhe në një sulm të gjithanshëm kundër të gjitha gjërave të mira. Ai e urren fjalën "së bashku". Dhe veçanërisht ai punon me qëllim të madh kundër çdo gjëje që i sjell nder dhe lavdi Perëndisë.

Oh, mik, dhimbjet e zemrës që ke janë të mëdha. Dhe dëshira juaj për të zhbërë disa nga ato që janë bërë është shumë e kuptueshme. Është në rregull të kesh dëshirën për të dëshiruar që gjërat të ndryshojnë dhe pranimin se në këtë anë të përjetësisë ato nuk do të ndryshojnë. Mund t'i bartni të dyja. Ju mund t'i nderoni të dyja.

Shtimi i së vërtetës në këndvështrimin tonë e bën edhe të pandryshueshmen, të falshme. Asnjë nga këto nuk është e thjeshtë. Këto nuk janë të vërteta thjesht për t'u lexuar, por për t'u ulur me to. Dhe uluni. Derisa të guxojmë të ecim në të. Jetoje jashtë. Dhe ndoshta edhe një ditë ta deklarojmë atë si një të vërtetë që kemi vendosur ta zotërojmë.

PERGJIGJE:

Shikoni përsëri në tre pikat rreth faljes. Cilin ju nevojitej më shumë? Shkruani vargun që shkon me atë pikë dhe kaloni pak kohë duke medituar dhe duke e mësuar përmendësh këtë javë.