Devocionet për Kreshmën nga Bibla e Shenjtë: MozaikuShembull

Sakrificë e Zbrazët (Eileen Button)

Ashtu si shumë fëmijë katolikë, unë dhashë ëmbëlsira për dyzet ditë e më tepër të Kreshmës. Mbaj mend që rrëshqita në katin e poshtëm në mëngjes të Pashkëve, duke shpresuar se do të më përshëndeste një lepur i mrekullueshëm, i ngurtë me çokollatë Palmer. Pasi i mbijetova stinës torturuese të sakrificës, mezi prisja të qeshja me veshët e gjata dhe të shijshme të bishtit prej pambuku.

Ndonjëherë do të mbetesha e zhgënjyer kur gjeja një çokollatë të zbrazët në formë kryqi në shportën time në vend të lepurit të preferuar. Mbështetur në barin e gjelbër plastik dhe të rrethuar nga fasulet e xhelatinës së pastelës qëndronte një version i çokollatës së qumështit të objektit të Torturës së Shpëtimtarit tim. Në vend të trupit të thyer të Krishtit, kryqi mbante një lule rozë dhe të verdhë të bërë nga sheqeri. Unë nuk mund ta haja atë. Ndihesha se do të bëja blasfemi. Ndërkohë që ishte pothuajse e pamundur të duroja ditët e gjata dhe të ëmbla të Kreshmës, triviali i "sakrificës" time gjithmonë më trondiste kur unë ballafaqohesha me atë kryq prej çokollate në mëngjesin e Pashkës. Edhe një fëmijë mundohet me realitetin e sakrificës së fundit të Krishtit.

Sezoni vjetor i Kreshmës është i mistershëm për shumë njerëz. Mohimi i vetes sonë nga ato ushqimet ose zakonet e preferuara - edhe për një kohë të shkurtër - duket diçka e panevojshme dhe arkaike në kulturën tonë "E-dua-tani". Kreshma është kulmi i ngadalshëm që çon deri në zhurmën shurdhuese të së Premtes së Madhe dhe në këngën e mrekullueshme të së Dielës së Pashkëve. Është një sezon i shënuar me qëllimshmëri dhe dashamirësi.

Por ne shpesh futemi në rrugën e qëllimeve tona më të mira. Kur agjërimi nga ushqimi ose teknologjia (ose çdo gjë tjetër që kap zemrat tona dhe kërcënon të zërë vendin që vetëm Perëndia mund ta mbushë), mund të tundohemi të ndiejmë një ndjenjë krenarie ose arrogance për sakrificën tonë. Gjëja që ne heqim dorë ndonjëherë zhurmon nga brenda nesh si një "nevojë" që duhet përmbushur. Në vend që të përqendrohemi te Jezu Krishti, vëmendja jonë mund të tërhiqet në mënyrë të rrezikshme nga ajo gjë që ne e kemi dorëzuar vullnetarisht.

Megjithatë, praktika e Kreshmës mund të jetë një disiplinë e vlefshme. Është e vështirë të kuptojmë se çfarë u shkakton trupave dhe shpirtrave tanë ndjenja jonë e vazhdueshme e së drejtës. Kultura jonë adhuron në këmbët e kënaqësisë, duke u përkulur thellë në të gjitha ofertat e saj të shijshme. Ndërsa e "hedhim atë", ne mund të bëhemi të pandjeshëm ndaj nevojave tona - urisë së vërtetë - në jetën tonë. Vrojtimi i kreshmës mund të na ndihmojë të luftojmë me arsyet prapa konsumit tonë të përhershëm. Kur vendosim të heqim dorë nga ajo gjë që nuk arrin të kënaqim me të vërtetë, ne vijmë ballë për ballë me disa pyetje të vështira. A mund ta besojmë Jezusin kur thotë: "Njerëzit nuk jetojnë vetëm me bukë, por me çdo fjalë që vjen nga goja e Perëndisë"? Si mund të bëjmë hapësirë ​​për Shpëtimtarin në jetën tonë të varrosur dhe të ngarkuar? A mund ta kuptojmë realitetin e të Premtes së Mirë dhe të jetojmë brenda ironisë së saj?

Kreshmja na sfidon që të marrim përgjigjet e ndershme ndaj këtyre dhe pyetjeve të tjera që kërkojnë shpirtrat tanë. Ajo na fton që të hidhemi vullnetarisht nga rrota e shumëllojshme e konsumit dhe të përjetojmë majën e abstenimit nga përjetimi i vazhdueshëm dhe i pamend. Ajo ka potencialin për t'i dhënë vetes tonë të çmendur materiale një pushim shumë të nevojshëm.

Ashtu si shumë besimtarë, unë mbahesha fort pas disiplinës vjetore të Kreshmës dhe vazhdoj të heq dorë nga diçka që unë konsumoj. Unë e ruaj si thesar sezonin e mospërfilljes, të kërkuarit dhe të zbulesës. Çdo vit mësoj diçka të re.

Ndoshta isha - dhe ende jam - ofenduar nga një kryq me çokollatë të zbrazët, sepse ajo nënkupton atë që është shumë shpesh e vërtetë në lidhje me jetën tonë shpirtërore: Ajo që shohim nga jashtë mund të duket e bukur, por mund të jemi tragjikisht të zbrazët. Herë pas here, realiteti i sakrificës së Jezus Krishtit dhe fuqia e dashurisë së tij shpërthejnë në zemrat tona të ngurta. Realizimi, si një spërkatje e ujit të ngrirë në fytyrat tona të lodhura, na bën të gulçojmë. Pjesët e zbrazëta të shpirtrave tanë mund të mbushen.