Urtia 17
17
Errësira dhe shtylla e zjarrtë
1Madhështore dhe të pashqyrtueshme janë gjykimet e tua;
çdo shpirt i pamësuar bie në mashtrim.
2Të paudhët menduan
se do të shtypnin kombin e shenjtë,
por u lidhën nga errësira
e u zunë rob nga nata e gjatë,
ndryrë në shtëpitë e tyre,
dëbuar prej kujdesit të amshuar.
3I gënjente mendja se do të fshiheshin pas mëkateve,
mbuluar me perden e harresës,
por u shpërndanë fort të trembur,
të tmerruar nga hijet.
4As strofulli i fshehtë nuk i ruajti nga frika,
u rrethuan nga ushtima të tmerrshme,
u shfaqeshin hije fytyrëvrenjtura e të zymta.
5Asnjë flakë zjarri s'bënte dritë,
as vezullimi i yjeve
s'e zbardhte dot atë natë të urryer.
6I ndriçonte vetëm një zjarr i frikshëm
që ndizej vetë.
U tmerruan kur panë se gjërat ishin më të frikshme
se ç'i mendonin pa i parë.
7Aftësia për magji u doli e kotë,
mburrja me mençurinë u poshtërua.
8Premtuan se do ta largonin frikën
dhe trazimin e shpirtit të sëmurë,
por u sëmurën vetë me një frikë qesharake.
9Edhe po të mos i trembte asgjë e frikshme,
trembeshin nga hapat e bishave e nga vërshëllimat e gjarpërinjve
dhe i mbyste frika,
saqë nuk shihnin dot as mugun e pashmangshëm.
10Ligësia është frikacake,
dëshmon kundër vetvetes,
i shtohen vuajtjet kur e bren ndërgjegjja.
11Frika s'është gjë tjetër
veç se dështim dhe mungesë e arsyes.
12Sa më i vogël të jetë besimi tek arsyeja,
aq më pak e dimë përse vuajmë.
13Natën që ishte e pafuqishme,
që dilte nga humnera e skëterrës së pafuqishme,
kur bënin të njëjtin gjumë,
14i mundonin hijet e tmerrshme,
çdo forcë shpirtërore i mpinte
dhe i mbulonte një frikë e beftë dhe e papritur.
15Të gjithë sa ishin atje u plandosën,
mbetën të mbyllur në një burg pa hekura.
16Bujq edhe barinj,
punëtorë që rropateshin shkretëtirave,
mbërthyer nga fati i pashmangshëm,
ishin lidhur të gjithë me vargonjtë e errësirës.
17Fëshfërima e flladit,
kënga e ëmbël e zogjve në degët e dendura të pemëve,
gurgullima e ujit që rridhte me vrull,
kërcitja egërshane e gurëve që rrokulliseshin,
18kafshët që vraponin e kërcenin pa u dukur,
ulërimat e bishave të egra,
dhe zëri që jehonte nëpër lugina,
i shtangnin nga tmerri.
19Mbarë bota ndriçohej nga një dritë vezulluese
dhe njerëzit merreshin me punët e veta lirisht,
20por të paudhët i mbulonte nata e rëndë,
errësira ishte e ardhmja që i priste.
Vetja u rëndonte më shumë se nata.
Aktualisht i përzgjedhur:
Urtia 17: AL1
Thekso
Ndaje
Kopjo
A doni që theksimet tuaja të jenë të ruajtura në të gjitha pajisjet që keni? Regjistrohu ose hyr
© Shoqëria Biblike Ndërkonfesionale e Shqipërisë 2020
© Interconfessional Bible Society of Albania 2020
Urtia 17
17
Errësira dhe shtylla e zjarrtë
1Madhështore dhe të pashqyrtueshme janë gjykimet e tua;
çdo shpirt i pamësuar bie në mashtrim.
2Të paudhët menduan
se do të shtypnin kombin e shenjtë,
por u lidhën nga errësira
e u zunë rob nga nata e gjatë,
ndryrë në shtëpitë e tyre,
dëbuar prej kujdesit të amshuar.
3I gënjente mendja se do të fshiheshin pas mëkateve,
mbuluar me perden e harresës,
por u shpërndanë fort të trembur,
të tmerruar nga hijet.
4As strofulli i fshehtë nuk i ruajti nga frika,
u rrethuan nga ushtima të tmerrshme,
u shfaqeshin hije fytyrëvrenjtura e të zymta.
5Asnjë flakë zjarri s'bënte dritë,
as vezullimi i yjeve
s'e zbardhte dot atë natë të urryer.
6I ndriçonte vetëm një zjarr i frikshëm
që ndizej vetë.
U tmerruan kur panë se gjërat ishin më të frikshme
se ç'i mendonin pa i parë.
7Aftësia për magji u doli e kotë,
mburrja me mençurinë u poshtërua.
8Premtuan se do ta largonin frikën
dhe trazimin e shpirtit të sëmurë,
por u sëmurën vetë me një frikë qesharake.
9Edhe po të mos i trembte asgjë e frikshme,
trembeshin nga hapat e bishave e nga vërshëllimat e gjarpërinjve
dhe i mbyste frika,
saqë nuk shihnin dot as mugun e pashmangshëm.
10Ligësia është frikacake,
dëshmon kundër vetvetes,
i shtohen vuajtjet kur e bren ndërgjegjja.
11Frika s'është gjë tjetër
veç se dështim dhe mungesë e arsyes.
12Sa më i vogël të jetë besimi tek arsyeja,
aq më pak e dimë përse vuajmë.
13Natën që ishte e pafuqishme,
që dilte nga humnera e skëterrës së pafuqishme,
kur bënin të njëjtin gjumë,
14i mundonin hijet e tmerrshme,
çdo forcë shpirtërore i mpinte
dhe i mbulonte një frikë e beftë dhe e papritur.
15Të gjithë sa ishin atje u plandosën,
mbetën të mbyllur në një burg pa hekura.
16Bujq edhe barinj,
punëtorë që rropateshin shkretëtirave,
mbërthyer nga fati i pashmangshëm,
ishin lidhur të gjithë me vargonjtë e errësirës.
17Fëshfërima e flladit,
kënga e ëmbël e zogjve në degët e dendura të pemëve,
gurgullima e ujit që rridhte me vrull,
kërcitja egërshane e gurëve që rrokulliseshin,
18kafshët që vraponin e kërcenin pa u dukur,
ulërimat e bishave të egra,
dhe zëri që jehonte nëpër lugina,
i shtangnin nga tmerri.
19Mbarë bota ndriçohej nga një dritë vezulluese
dhe njerëzit merreshin me punët e veta lirisht,
20por të paudhët i mbulonte nata e rëndë,
errësira ishte e ardhmja që i priste.
Vetja u rëndonte më shumë se nata.
Aktualisht i përzgjedhur:
:
Thekso
Ndaje
Kopjo
A doni që theksimet tuaja të jenë të ruajtura në të gjitha pajisjet që keni? Regjistrohu ose hyr
© Shoqëria Biblike Ndërkonfesionale e Shqipërisë 2020
© Interconfessional Bible Society of Albania 2020