#JEZUS - 30 dni wspólnych rozważań SłowaPrzykład

W co wierzymy?

Ewangelia wg św. Mateusza 9,18-26

"Gdy to do nich mówił, przyszedł pewien przełożony synagogi, złożył Mu pokłon i powiedział: Właśnie umarła moja córka. Przyjdź jednak, połóż na nią swoją rękę, a będzie żyła. Jezus wstał więc i wraz ze swoimi uczniami udał się za nim. Wówczas pewna kobieta, od dwunastu lat cierpiąca na krwotok, podeszła z tyłu i dotknęła frędzla Jego szaty. Powtarzała bowiem sobie: Gdybym tylko mogła dotknąć Jego szaty, byłabym ocalona.
A kiedy się to stało, Jezus obrócił się, spojrzał na nią i powiedział: Bądź dobrej myśli, córko, twoja wiara cię ocaliła. I od tamtej pory kobieta była zdrowa. Potem przybyli do domu przełożonego synagogi. Jezus zastał tam flecistów oraz lamentujący tłum. Odejdźcie stąd — powiedział — bo dziewczynka nie umarła, lecz śpi. I zaczęli się z Niego wyśmiewać. A gdy usunięto tłum, wszedł, ujął ją za rękę — i dziewczynka wstała. I rozeszła się wieść o tym po całej okolicy."

Stwierdzenie "Jezus jest" lub "Jezus nie jest" towarzyszy mi od dawna. To pytanie, z którym wielokrotnie się zmagałam. Ponieważ w życiu doświadczamy bólu i trudnych sytuacji, które zmuszają nas do zastanowienia się, w co naprawdę wierzymy. Gdy dorastałam w kościele, większość moich wczesnych przekonań kręciła się wokół Jezusa, ponieważ tego mnie uczono. Jezus jest Synem Bożym. Jezus jest cudotwórcą. Jezus ma kontrolę. Jezus jest Zbawicielem Świata. Imię Jezusa jest potężne. Uczono mnie wierzyć we wszystkie te rzeczy o Jezusie, na które miałam biblijne dowody, ale nie zawsze miałam życiowe doświadczenie.

A życie przynosi nową rzeczywistość. Około dwóch lat temu byłam w ciąży, prawie w połowie ciąży, kiedy poszłam na rutynowe badanie, podczas którego lekarz nie usłyszał bicia serca dziecka. Czułam się zdruzgotana. Musieliśmy zaplanować pobyt w szpitalu, abym mogła urodzić moje nigdy nie narodzone dziecko. Miałam w domu troje pięknych dzieci, ale było tak trudno stracić dziecko, zwłaszcza w połowie drogi. Scott i ja modliliśmy się o cud, prosiliśmy, aby dziecko przeżyło. Wierzyliśmy, że Bóg może to zrobić, że może wskrzesić nasze dziecko. Doświadczyliśmy innych cudów w naszym życiu, dlaczego nie poprosić Jezusa o kolejny? Ale cud nie nadszedł.

Kilka dni później miałam wizytę w szpitalu. To było straszne. Takie druzgocące. Utrata życia nigdy nie jest łatwa. Nasze dzieci również przeżywały żałobę. Ta ciąża była na tyle zaawansowana, że one mogły zobaczyć i zrozumieć, że nie będą miały kolejnego rodzeństwa, że to się nigdy nie wydarzy. Pierwsze pytanie, jakie zadała moja córka Kate po wyjaśnieniu, co się stało, brzmiało: „dlaczego Bóg na to pozwolił?”. I to jest bardzo realne pytanie. W takich momentach jako ludzie mamy wybór, w co wierzymy. Czy wierzymy, że „Jezus jest...”, czy wierzymy, że „Jezus nie jest...”. To trudny moment i trudne pytanie.

Wiem, że Biblia jest prawdziwa, wiem, że ten ojciec odzyskał swoją córkę z martwych. Dla mnie, po doświadczeniu, kim jest Jezus, brak cudu nie zachwiał moją wiarą. Nadal zmagałam się z żalem po stracie dziecka, ale wiedziałam, kim Jezus był i jest. Wiedziałam, że Jezus urodził się z dziewicy, że został ochrzczony przez Jana Chrzciciela, że żył doskonałym życiem. Wiem, że Jezus jest Barankiem Bożym, Chlebem Życia, darem zbawienia. Nawet jeśli nie otrzymałam swojego cudu, Jezus nadal jest cudotwórcą. On jest nadzieją świata. I to jest miejsce, w którym mamy prawdziwy pokój. Wiedząc, że poza naszymi okolicznościami jako ludzie żyjący w złamanym świecie, Jezus nadal jest. Jezus jest z nami. Jezus jest naszym pokojem. Jezus jest naszą nadzieją. Poza tym, czego doświadczamy jako ludzie... Jezus jest.

Hope Peyton