Pobierz aplikacjęPrzygotowując nasze serca na Wielkanoc: Rozważania wielkopostnePrzykład
„Dzień 3: Ciemność”
15 rozdział Księgi Rodzaju opisuje jedno z najbardziej zapadających w pamięć, a wręcz makabrycznych, wydarzeń z życia Abrahama.
Dla koczownika obietnica posiadania ziemi była zarówno pocieszająca, jak i trudna do uwierzenia, dlatego naturalną reakcją Abrahama na Bożą obietnicę (werset 7: „Ja jestem PAN, który cię wywiódł z Ur chaldejskiego, aby dać ci tę ziemię w posiadanie”) jest prośba o zapewnienie (werset 8: „po czym poznam, że ją posiądę?”). Zaskakująca jest nie tyle prośba Abrahama, co znak, który dostał od Boga.
Abram przyprowadził zwierzęta, przepołowił je, a następnie ułożył je w określony sposób przed Bogiem. Autor księgi wyraźnie pisze, że kiedy słońce zachodziło, Abram nie tylko zapadł w sen, co doświadczył „lęku i głębokiej ciemności”. W gęstym mroku dymiący piec i ognisty znicz przemieszczały się pomiędzy kawałkami zwierząt, a fragment kończy się stwierdzeniem: „Tego dnia PAN zawarł przymierze z Abramem” (werset 18).
O co tu chodzi? Na starożytnym Bliskim Wschodzie kiedy strony zawierały przymierze, dodawało się mu powagi i dramatyzmu poprzez złożenie ofiary lub ustalenie kary wobec strony, która nie dotrzyma warunków przymierza. Oznaczało to, że obie strony zgadzały się dotrzymać porozumienia pod groźbą utraty życia — ich los byłby taki sam, jak los wspomnianych zwierząt. W ciemności Abraham widzi Boga (przedstawionego jako dymiący piec i ognisty znicz) przechodzącego się pomiędzy połowami zwierząt, a jednak od Abrama nie było to wymagane!
Autorzy Ewangelii zauważyli, że kiedy Jezus umarł, ciemność spadła na ziemię, i w tym momencie widzimy poświęcenie, którego dokonał Bóg, żeby dotrzymać swoich obietnic wobec nas. Jest to przypomnieniem, że On dał się pochować, żeby dać nam niebiosa, pozwolił, aby Go odrzucono, żeby dać nam dom oraz doświadczył głębokiej ciemności, aby przyprowadzić nas do światła. Tak naprawdę, ta właśnie wizja była pocieszeniem dla zlęknionego Abrahama w Księdze Rodzaju 15:1 („Nie bój się, Abramie, Ja jestem twoją tarczą”). Czy ciebie też to pociesza?
Modlitwa
Ojcze, nie daj mi zapomnieć, że dzięki temu, że Jezus zaznał ciemności, Ty pokazałeś mi światło; dzięki temu, że doświadczył odrzucenia, Ty obiecałeś mi dom; dzięki temu, że został złożony w grobie, Ty dałeś mi niebiosa. Proszę, pomóż mi się nie bać, bo Ty jesteś moją tarczą i wielką, wspaniałą nagrodą. W imię Chrystusa. Amen.
Wszystkie prawa zastrzeżone (c) 2012 przez Redmeer Presbyterian Church.
15 rozdział Księgi Rodzaju opisuje jedno z najbardziej zapadających w pamięć, a wręcz makabrycznych, wydarzeń z życia Abrahama.
Dla koczownika obietnica posiadania ziemi była zarówno pocieszająca, jak i trudna do uwierzenia, dlatego naturalną reakcją Abrahama na Bożą obietnicę (werset 7: „Ja jestem PAN, który cię wywiódł z Ur chaldejskiego, aby dać ci tę ziemię w posiadanie”) jest prośba o zapewnienie (werset 8: „po czym poznam, że ją posiądę?”). Zaskakująca jest nie tyle prośba Abrahama, co znak, który dostał od Boga.
Abram przyprowadził zwierzęta, przepołowił je, a następnie ułożył je w określony sposób przed Bogiem. Autor księgi wyraźnie pisze, że kiedy słońce zachodziło, Abram nie tylko zapadł w sen, co doświadczył „lęku i głębokiej ciemności”. W gęstym mroku dymiący piec i ognisty znicz przemieszczały się pomiędzy kawałkami zwierząt, a fragment kończy się stwierdzeniem: „Tego dnia PAN zawarł przymierze z Abramem” (werset 18).
O co tu chodzi? Na starożytnym Bliskim Wschodzie kiedy strony zawierały przymierze, dodawało się mu powagi i dramatyzmu poprzez złożenie ofiary lub ustalenie kary wobec strony, która nie dotrzyma warunków przymierza. Oznaczało to, że obie strony zgadzały się dotrzymać porozumienia pod groźbą utraty życia — ich los byłby taki sam, jak los wspomnianych zwierząt. W ciemności Abraham widzi Boga (przedstawionego jako dymiący piec i ognisty znicz) przechodzącego się pomiędzy połowami zwierząt, a jednak od Abrama nie było to wymagane!
Autorzy Ewangelii zauważyli, że kiedy Jezus umarł, ciemność spadła na ziemię, i w tym momencie widzimy poświęcenie, którego dokonał Bóg, żeby dotrzymać swoich obietnic wobec nas. Jest to przypomnieniem, że On dał się pochować, żeby dać nam niebiosa, pozwolił, aby Go odrzucono, żeby dać nam dom oraz doświadczył głębokiej ciemności, aby przyprowadzić nas do światła. Tak naprawdę, ta właśnie wizja była pocieszeniem dla zlęknionego Abrahama w Księdze Rodzaju 15:1 („Nie bój się, Abramie, Ja jestem twoją tarczą”). Czy ciebie też to pociesza?
Modlitwa
Ojcze, nie daj mi zapomnieć, że dzięki temu, że Jezus zaznał ciemności, Ty pokazałeś mi światło; dzięki temu, że doświadczył odrzucenia, Ty obiecałeś mi dom; dzięki temu, że został złożony w grobie, Ty dałeś mi niebiosa. Proszę, pomóż mi się nie bać, bo Ty jesteś moją tarczą i wielką, wspaniałą nagrodą. W imię Chrystusa. Amen.
Wszystkie prawa zastrzeżone (c) 2012 przez Redmeer Presbyterian Church.
Pismo Święte
O tym planie
Czym jest Wielki Post? Jest czasem, w którym oczekujemy zwycięstwa światła i życia, które niesie Chrystus, nad ciemnością grzechu i śmierci. Podczas naszej podróży od Środy Popielcowej do Wielkanocy, ponownie uzmysławiamy sobie jak bardzo rzeczywiste są zarówno nasza słabość, jak i zbawienna Boża łaska.
More
Rozważania zostały opracowane przez zespół Redeemer Presbyterian Church i pierwotnie opublikowane na www.redeemer.com w 2012 roku. Wykorzystane za zgodą.
