Przygotowując nasze serca na Wielkanoc: Rozważania wielkopostnePrzykład

„Dzień 40: Grób”

Głównym argumentem historycznego przekazu chrześcijaństwa jest to, że Jezus Chrystus powstał z martwych. Choć dla nas kuszące może być przeskoczenie od piątku do niedzieli, od krzyża do zmartwychwstania, Mateusz w tym miejscu robi pauzę i przeprowadza nas przez ciszę i spokój grobu.

Wielu próbowało zmącić nadzieję, którą niesie chrześcijaństwo, sugerując, że Jezus tak naprawdę nie zginął lub że jego gorliwi uczniowie wykradli jego ciało, żeby poprzeć swoje relacje o zmartwychwstałym Zbawicielu. Jednak pauza, którą pozostawił Mateusz pomiędzy ostatnim tchnieniem Jezusa a Jego pierwszym ponownym pojawieniem się, jednoznacznie mówi o prawdziwej śmierci, o cichym grobie oraz o beznadziejnej, zdawałoby się, sytuacji.

Rzymianie byli bardzo dokładni w wykonywaniu kar śmierci, zwłaszcza wobec tych, których oskarżono o zdradę. Fakt, że Józefowi pozwolono zabrać ciało Jezusa, oznaczał, że kaci byli zadowoleni z efektu swojej pracy. Żydzi, przez cały Stary Testament, obrzucali kamieniami niegodnych przestępców, by pokazać, że dla niektórych nie ma życia po śmierci. Fakt, że grób Jezusa zasunięto wielkim kamieniem oznaczał, że nikt nie oczekiwał, że ktoś miałby z niego powstać. Grobowiec jest nieruchomy, ciemny, cichy.

To jest los, jaki powinien spotkać nas – to przeznaczenie ludzkości. A jednak mamy nadzieję, że przez Tego, którego złożono w grobie przed nami, wiedzie droga do nowego świata stworzonego przez Boga. Mamy nadzieję, że dzięki Temu, który przeszedł przez grób, my również możemy doświadczyć nowego życia w Nim. Opisany przez Mateusza grób jest przypomnieniem, że był on cichy, ale że ta cisza będzie trwała jeszcze tylko jeden dzień.

Modlitwa

Ojcze Nasz, nie daj nam zapomnieć, że ciemność grobu wkrótce zostanie zastąpiona światłością dnia trzeciego. W Imię Chrystusa. Amen.

Wszystkie prawa zastrzeżone (c) 2012 przez Redmeer Presbyterian Church.