Er schittert hoop aan de hemel

De gebrokenheid tussen hemel en aarde wordt pijnlijk concreet wanneer iemand sterft. Geliefden worden van elkaar afgescheurd, een diepe kloof maakt scheiding tussen hen. De ene wordt opgenomen in vreugde, de ander blijft achter in rouw.

Voor de achterblijvers lijkt het of het leven van degene die ze los moeten laten, is stilgezet. Ze zien niet hoe hun geliefde verder leeft. De werkelijkheid in zijn volledige dimensie is verborgen.

Herinneringen lijken het enige dat is overgebleven. Het mooie van wat er in het verleden geweest is wordt gekoesterd en kan zowel een glimlach oproepen, als diepe heimwee. Het pijnlijke aan herinneringen is alleen, dat ze vervagen. Zelfs als je ze wanhopig vast probeert te houden, kun je ze verliezen.

Daarom is het zo’n troost dat we meer hebben dan het verleden. Er komt een dag waarop we onze geliefden weer kunnen omhelzen. Het graf is geen eindbestemming, het is een tussenstop. Ook al worden begraafplaatsen nog zo mooi aangelegd, we zijn er niet voor gemaakt om daar te eindigen. We zijn gemaakt om te leven. De letters ‘R.I.P.’ die wereldwijd in zoveel grafstenen gebeiteld zijn, zouden niet moeten staan voor ‘rest in peace’, maar voor ‘raised in power!’

Christenen in de eerste eeuwen noemden een sterfdag een geboortedag: ‘Dies Natalis’. Met vreugde begroeven ze hun doden, in de overtuiging dat ze opnieuw waren geboren.

Als je vanuit dat eeuwigheidsperspectief leert leven, wordt alles anders. Alsof je een extra antenne krijgt voor vonken van hoop.

Hoe tegenstrijdig het ook lijkt: verwonding en verwondering kunnen samengaan. De hemel is niet gesloten, al voelt dat soms misschien wel zo. Blijf omhoogkijken, juist als de diepte aan je trekt.