God giet Zijn tranen uit

In 2018, toen we in Albanië woonden, is onze dochter Miriam overleden aan bloedvergiftiging. Onderstaand leesfragment komt uit mijn boek ‘Als de hemel openscheurt’ en beschrijft wat er de dag na haar overlijden gebeurde.

De kilte van het mortuarium is in elke vezel van mijn lichaam getrokken. Als we de buitendeur openen lijkt het wel of we tegen een muur van hitte oplopen. Toch voelt de warmte als een welkome deken nu ik door de kou ben bevangen. Ik sluit mijn ogen en laat de zon haar werk doen.

De moeilijkste missie die ik in mijn leven heb moeten volbrengen, ligt achter me. Gods kracht heeft me overeind gehouden, maar nu sta ik te wankelen op mijn benen.

Over een paar minuten is het vierentwintig uur geleden dat ik op deze plek afscheid moest nemen van Miriams lichaam. Toen ik gisteren het laken van haar gezicht wegtrok en haar een laatste kus op haar voorhoofd gaf, voelde ze nog warm aan. Nu moet ik haar lichaam achterlaten in een koelcel. Een diepe bedroefdheid welt in me op.

Ik kijk omhoog. Aan de strakblauwe hemel verschijnt een wolkje, het drijft richting de zon. Het wolkje blijft voor de zon staan en werpt zijn schaduw over de binnenplaats van het mortuarium. Dan begint het te regenen. Op de één of andere manier voelt het anders dan een gewone regenbui, het is net alsof God met ons meehuilt. Warme druppels vallen naar beneden, op de binnenplaats en op ons. Gods tranen die zich vermengen met onze tranen. Het is een heilig moment, balsem voor onze gewonde ziel.

Na een tijdje wordt de regen minder. ‘Misschien zien we zo nog wel een regenboog’, zeg ik tegen mijn vriendin Petra als we het terrein van het mortuarium verlaten.

De lucht betrekt, het wolkendek wordt donker en het begint weer te regenen. ‘Kom, laten we schuilen’, zegt Petra, terwijl ze naar een beschutte plek een paar meter verderop loopt.

De regen stroomt inmiddels uit de hemel, ik blijf staan en denk aan mijn opmerking over de regenboog. Nu sta ik midden in een wolkbreuk, net alsof God me duidelijk wil maken dat het eerst tijd is om te huilen. Ik hoef mijn tranen niet te drogen, zelfs niet als er een regenboog te zien zou zijn. God huilt mee en giet Zijn tranen over ons uit.

Mijn hart stroomt over van onpeilbaar diep verdriet. Ik hef mijn gezicht op naar de hemel en laat me doornat regenen.

‘Want zo zegt de Hoge en Verhevene, Die in de eeuwigheid woont en Wiens Naam heilig is: Ik woon in de hoge hemel en in het heilige, en bij de verbrijzelde en nederige van geest, om levend te maken de geest van de nederigen, en om levend te maken het hart van de verbrijzelden.’ (Jesaja 57:15, HSV)