Gods persoonlijke handtekening

Leesfragment uit het boek: ‘Als de hemel openscheurt’.

‘Kijk mama, de regenboog!’ Yaél wijst naar de donkere wolken die zich boven de bergketen tegenover ons hebben verzameld. Gods boog, teken van Zijn verbond met ons, kleurt de hemel. Licht dat gebroken wordt en juist in die gebrokenheid haar veelkleurige rijkdom tentoonspreidt.

Terwijl ik naar de heldere kleuren in de donkere lucht kijk, denk ik erover na. Ik ken de natuurkundige verklaring: de zon die op de wolken schijnt, het zonlicht dat door de waterdruppels wordt gebroken. Maar er is meer aan de hand dan een natuurverschijnsel. God is hier bij ons, ik voel Zijn aanwezigheid in de aardbeving, in de donder en nu bij het verschijnen van de regenboog. Zou het een stukje van Gods troon zijn, dat we nu zien? Er staat in de Bijbel dat Zijn troon wordt omgeven door de regenboog (zie Openbaring 4:3).

De lucht klaart op en de regenboog vervaagt, tot het laatste bundeltje veelkleurigheid verdwijnt. Zal er nog meer komen? Verwachtingsvol blijf ik staan. Het is nog niet voorbij, dit heilige moment.

Een zacht briesje streelt mijn gezicht. Zal God Zich nu aan ons openbaren in de wind? Ik doe mijn ogen dicht om me beter te kunnen concentreren. Ik hoor de wind suizen, een zachte windvlaag die langs ons trekt. Het voelt als een liefkozing. Een laatste aanraking, een afscheidsgroet.

Dan is het voorbij. Het heilige moment is over.

Ik voel de vrede weer, die alle verstand te boven gaat. Mijn hart stroomt ervan over. De pijn in me is niet meer verscheurend. Het lijkt wel of ik hemelse morfine heb gekregen, met een vleugje XTC. De verslagenheid die ik voelde is weg en heeft plaatsgemaakt voor een gevoel van overwinning. Een mix van victorie en euforie. Het is onbegrijpelijk, maar waar.

God Zelf markeert de wolken met de kleuren van Zijn boog, als bekrachtiging van het verbond dat Hij met ons gesloten heeft. Het is Zijn persoonlijke handtekening, waarmee Hij de hemel signeert. Wat een belofte dat Hij deze handtekening ook nu gezet heeft, in het wolkendek waar het vliegtuig met Miriams lichaam doorheen is gevlogen.

Juist in gebrokenheid openbaart God Zijn kracht. Daar wil ik me en mag jij je aan vastklampen, met het wonder van de regenboog voor ogen. Het Licht dat voor ons gebroken is.