امثال 1:15-33

به اشتراک گذاشتن

امثال 1:15-33 کتاب مقدس، ترجمۀ معاصر (PCB)

جواب ملایم خشم را فرو می‌نشاند، اما جواب تند آن را بر می‌انگیزاند. از زبان مرد دانا حکمت می‌چکد، اما از دهان آدم نادان حماقت بیرون می‌آید. خدا همه جا را زیر نظر دارد و ناظر اعمال نیکان و بدان است. زبان شفابخش درخت حیات است، اما زبان فریبکار روح را در هم می‌شکند. شخص نادان نصیحت پدر خود را خوار می‌شمارد، ولی فرزند عاقل تأدیب پدرش را می‌پذیرد. در خانهٔ شخص درستکار گنج فراوان است، اما دسترنج آدمهای بدکار برای ایشان تلخکامی به بار می‌آورد. حکمت توسط دانایان منتشر می‌شود نه به‌وسیلۀ جاهلانی که در آنها راستی نیست. خداوند از قربانیهای بدکاران نفرت دارد، اما از دعای درستکاران خشنود است. خداوند از اعمال بدکاران متنفر است، اما پیروان راستی را دوست می‌دارد. کسانی که راه راست را ترک گفته‌اند تنبیه سختی در انتظارشان است و اگر نخواهند تنبیه و اصلاح شوند خواهند مرد. حتی دنیای مردگان از نظر خداوند پنهان نیست، چه رسد به افکار انسان! کسی که کارش مسخره کردن است از نزدیک شدن به افراد دانا خودداری می‌کند چون دوست ندارد سرزنش آنان را بشنود. دل شاد، چهره را شاداب می‌سازد، اما تلخی دل، روح را افسرده می‌کند. شخص دانا تشنهٔ دانایی است، اما نادان خود را با حماقت سیر می‌کند. انسان وقتی غمگین است همه چیز به نظرش بد می‌آید، اما وقتی دلش شاد است هر چیزی او را خوشحال می‌کند. دارایی کم همراه با خداترسی بهتر است از ثروت هنگفت با اضطراب. نان خشک خوردن در جایی که محبت هست، بهتر است از غذای شاهانه خوردن در جایی که نفرت وجود دارد. آدم تندخو نزاع به پا می‌کند، ولی شخص صبور دعوا را فرو می‌نشاند. راه آدم تنبل با خارها پوشیده است، اما راه شخص درستکار شاهراهی هموار است. فرزند دانا پدرش را خوشحال می‌کند، اما فرزند نادان مادرش را تحقیر می‌نماید. آدم نادان از کارهای ابلهانه لذت می‌برد، اما شخص فهمیده از راه راست منحرف نمی‌شود. نقشه‌ای که بدون مشورت کشیده شود، با شکست مواجه می‌گردد، اما مشورت بسیار، باعث موفقیت می‌شود. انسان وقتی جواب درست می‌دهد از آن لذت می‌برد. چه عالی است سخنی که بجا گفته شود! راه دانایان به سوی حیات بالا می‌رود و آنها را از فرو رفتن به جهنم باز می‌دارد. خداوند خانه متکبران را از بین می‌برد، اما ملک بیوه‌زنان را حفظ می‌کند. خداوند از نقشه‌های پلید متنفر است، ولی افکار پاک مورد پسند او می‌باشند. کسی که دنبال سود نامشروع می‌رود به خانواده‌اش لطمه می‌زند، اما شخصی که از رشوه نفرت دارد زندگی خوبی خواهد داشت. شخص نیک قبل از جواب دادن فکر می‌کند، اما شریر زود جواب می‌دهد و مشکلات به بار می‌آورد. خداوند از بدکاران دور است، ولی دعای نیکان را می‌شنود. دیدن صورت شاد و شنیدن خبر خوش به انسان شادی و سلامتی می‌بخشد. کسی که انتقادهای سازنده را بپذیرد، جزو دانایان به حساب خواهد آمد. کسی که تأدیب را نپذیرد به خودش لطمه می‌زند، ولی هر که آن را بپذیرد دانایی کسب می‌کند. خداترسی به انسان حکمت می‌آموزد و فروتنی برای او عزت و احترام به بار می‌آورد.

امثال 1:15-33 Persian Old Version (POV-FAS)

جواب نرم خشم را برمی گرداند، اماسخن تلخ غیظ را به هیجان میآورد. زبان حکیمان علم را زینت میبخشد، امادهان احمقان به حماقت تنطق مینماید. چشمان خداوند در همه جاست، و بر بدان ونیکان مینگرد. زبان ملایم، درخت حیاتاست و کجی آن، شکستگی روح است. احمق تادیب پدر خود را خوار میشمارد، اما هرکه تنبیه را نگاه دارد زیرک میباشد. در خانه مرد عادل گنج عظیم است، امامحصول شریران، کدورت است. لبهای حکیمان معرفت را منتشر میسازد، اما دل احمقان، مستحکم نیست. قربانی شریران نزد خداوند مکروه است، امادعای راستان پسندیده اوست. راه شریران نزد خداوند مکروه است، اماپیروان عدالت را دوست میدارد. برای هرکه طریق را ترک نماید تادیب سخت است، و هرکه از تنبیه نفرت کند خواهدمرد. هاویه و ابدون در حضور خداوند است، پس چند مرتبه زیاده دلهای بنی آدم. استهزاکننده تنبیه را دوست ندارد، و نزدحکیمان نخواهد رفت. دلشادمان چهره را زینت میدهد، اما ازتلخی دل روح منکسر میشود. دل مرد فهیم معرفت را میطلبد، اما دهان احمقان حماقت را میچرد. تمامی روزهای مصیبت کشان بد است، اماخوشی دل ضیافت دائمی است. اموال اندک با ترس خداوند بهتر است ازگنج عظیم با اضطراب. خوان بقول در جایی که محبت باشد بهتراست، از گاو پرواری که با آن عداوت باشد. مرد تندخو نزاع را برمی انگیزد، اما شخص دیرغضب خصومت را ساکن میگرداند. راه کاهلان مثل خاربست است، اما طریق راستان شاهراه است. پسر حکیم پدر را شادمان میسازد، اما مرداحمق مادر خویش را حقیر میشمارد. حماقت در نظر شخص ناقص العقل خوشی است، اما مرد فهیم به راستی سلوک مینماید. از عدم مشورت، تدبیرها باطل میشود، اما از کثرت مشورت دهندگان برقرار میماند. برای انسان از جواب دهانش شادی حاصل میشود، و سخنی که در محلش گفته شودچه بسیار نیکو است. طریق حیات برای عاقلان به سوی بالااست، تا از هاویه اسفل دور شود. خداوند خانه متکبران را منهدم میسازد، اما حدود بیوهزن را استوار مینماید. تدبیرهای فاسد نزد خداوند مکروه است، اما سخنان پسندیده برای طاهران است. کسیکه حریص سود باشد خانه خود رامکدر میسازد، اما هرکه از هدیهها نفرت داردخواهد زیست. دل مرد عادل در جواب دادن تفکر میکند، اما دهان شریران، چیزهای بد را جاری میسازد. خداوند از شریران دور است، اما دعای عادلان را میشنود. نور چشمان دل را شادمان میسازد، و خبرنیکو استخوانها را پر مغز مینماید. گوشی که تنبیه حیات را بشنود، در میان حکیمان ساکن خواهد شد. هرکه تادیب را ترک نماید، جان خود راحقیر میشمارد، اما هرکه تنبیه را بشنود عقل راتحصیل مینماید. ترس خداوند ادیب حکمت است، وتواضع پیشرو حرمت میباشد.

امثال 1:15-33 کتاب مقدس، ترجمۀ معاصر (PCB)

جواب ملایم خشم را فرو می‌نشاند، اما جواب تند آن را بر می‌انگیزاند. از زبان مرد دانا حکمت می‌چکد، اما از دهان آدم نادان حماقت بیرون می‌آید. خدا همه جا را زیر نظر دارد و ناظر اعمال نیکان و بدان است. زبان شفابخش درخت حیات است، اما زبان فریبکار روح را در هم می‌شکند. شخص نادان نصیحت پدر خود را خوار می‌شمارد، ولی فرزند عاقل تأدیب پدرش را می‌پذیرد. در خانهٔ شخص درستکار گنج فراوان است، اما دسترنج آدمهای بدکار برای ایشان تلخکامی به بار می‌آورد. حکمت توسط دانایان منتشر می‌شود نه به‌وسیلۀ جاهلانی که در آنها راستی نیست. خداوند از قربانیهای بدکاران نفرت دارد، اما از دعای درستکاران خشنود است. خداوند از اعمال بدکاران متنفر است، اما پیروان راستی را دوست می‌دارد. کسانی که راه راست را ترک گفته‌اند تنبیه سختی در انتظارشان است و اگر نخواهند تنبیه و اصلاح شوند خواهند مرد. حتی دنیای مردگان از نظر خداوند پنهان نیست، چه رسد به افکار انسان! کسی که کارش مسخره کردن است از نزدیک شدن به افراد دانا خودداری می‌کند چون دوست ندارد سرزنش آنان را بشنود. دل شاد، چهره را شاداب می‌سازد، اما تلخی دل، روح را افسرده می‌کند. شخص دانا تشنهٔ دانایی است، اما نادان خود را با حماقت سیر می‌کند. انسان وقتی غمگین است همه چیز به نظرش بد می‌آید، اما وقتی دلش شاد است هر چیزی او را خوشحال می‌کند. دارایی کم همراه با خداترسی بهتر است از ثروت هنگفت با اضطراب. نان خشک خوردن در جایی که محبت هست، بهتر است از غذای شاهانه خوردن در جایی که نفرت وجود دارد. آدم تندخو نزاع به پا می‌کند، ولی شخص صبور دعوا را فرو می‌نشاند. راه آدم تنبل با خارها پوشیده است، اما راه شخص درستکار شاهراهی هموار است. فرزند دانا پدرش را خوشحال می‌کند، اما فرزند نادان مادرش را تحقیر می‌نماید. آدم نادان از کارهای ابلهانه لذت می‌برد، اما شخص فهمیده از راه راست منحرف نمی‌شود. نقشه‌ای که بدون مشورت کشیده شود، با شکست مواجه می‌گردد، اما مشورت بسیار، باعث موفقیت می‌شود. انسان وقتی جواب درست می‌دهد از آن لذت می‌برد. چه عالی است سخنی که بجا گفته شود! راه دانایان به سوی حیات بالا می‌رود و آنها را از فرو رفتن به جهنم باز می‌دارد. خداوند خانه متکبران را از بین می‌برد، اما ملک بیوه‌زنان را حفظ می‌کند. خداوند از نقشه‌های پلید متنفر است، ولی افکار پاک مورد پسند او می‌باشند. کسی که دنبال سود نامشروع می‌رود به خانواده‌اش لطمه می‌زند، اما شخصی که از رشوه نفرت دارد زندگی خوبی خواهد داشت. شخص نیک قبل از جواب دادن فکر می‌کند، اما شریر زود جواب می‌دهد و مشکلات به بار می‌آورد. خداوند از بدکاران دور است، ولی دعای نیکان را می‌شنود. دیدن صورت شاد و شنیدن خبر خوش به انسان شادی و سلامتی می‌بخشد. کسی که انتقادهای سازنده را بپذیرد، جزو دانایان به حساب خواهد آمد. کسی که تأدیب را نپذیرد به خودش لطمه می‌زند، ولی هر که آن را بپذیرد دانایی کسب می‌کند. خداترسی به انسان حکمت می‌آموزد و فروتنی برای او عزت و احترام به بار می‌آورد.

امثال 1:15-33 مژده برای عصر جدید (TPV)

پاسخ ملایم خشم را فرو می‌نشاند، امّا پاسخ سخت، خشم را برمی‌انگیزاند. از زبان شخص دانا حکمت می‌چکد، ولی از دهان شخص نادان حماقت بیرون می‌آید. خدا همه‌جا را زیر نظر دارد و ناظر کارهای مردمان نیک و بد می‌باشد. سخنان خوب حیات می‌بخشند، امّا حرفهای بد باعث دلشکستگی می‌شود. شخص نادان نصیحت والدین خود را بی‌اهمیّت می‌شمارد، ولی فرزند عاقل تأدیب آنها را می‌پذیرد. خانهٔ شخص صادق از ثروت پُر است، امّا دسترنج مردم بدکار برای آنها تلخکامی به بار می‌آورد. دانش توسط اشخاص دانا منتشر می‌شود نه به وسیلهٔ مردم نادان که در آنها راستی نیست. خداوند از قربانی‌های مردم بدکار متنفّر است، امّا از دعای درستکاران خشنود می‌گردد. خدا از کارهای بدکاران متنفّر است، امّا پیروان راستی را دوست می‌دارد. کسانی‌که راه راست را ترک کرده‌اند، مجازات سختی در انتظار آنهاست، و اگر نخواهند که تأدیب و اصلاح شوند، خواهند مرد. حتّی دنیای مردگان از نظر خدا پنهان نیست، پس آیا انسان می‌تواند افکار خود را از او پنهان کند؟ کسی‌که کارش مسخره کردن است، از نزدیک شدن به اشخاص دانا خودداری می‌کند، زیرا دوست ندارد که سرزنش آنها را بشنود. دلِ شاد، چهره را شاداب می‌سازد، امّا دلِ غمگین، روح را افسرده می‌کند. شخص عاقل تشنهٔ معرفت است، امّا شخص نادان خود را با حماقت سیر می‌کند. زندگی برای شخص فقیر سراسر زحمت است، همه‌چیز به نظرش بد می‌آید، امّا اگر دلش شاد باشد، از زندگی لذّت می‌برد. دارایی کم همراه با خداترسی بهتر است از ثروت هنگفتِ با اضطراب. خوردن نان و سبزی در جایی که محبّت هست بهتر است از خوردن کباب در جایی که نفرت وجود دارد. شخص تندخو نزاع برپا می‌کند، ولی شخص صبور دعوا را فرو می‌نشاند. راه شخص تنبل با خار پوشیده است، امّا راه آدم درستکار هموار است. فرزندان دانا پدران خود را خوشحال می‌سازند، امّا فرزندان احمق مادران خود را تحقیر می‌کنند. آدم احمق از کارهای احمقانه لذّت می‌برد، امّا شخص دانا از راه راست منحرف نمی‌شود. نقشه‌ای که بدون مشورت کشیده شود، با شکست مواجه می‌گردد؛ امّا مشورت زیاد باعث موفّقیّت می‌شود. جواب درست لذّت‌بخش است و سخنی که به جا گفته شود چه نیکوست. راه مردم دانا به سوی حیات بالا می‌رود و آنها را از سقوط در دنیای مردگان باز می‌دارد. خداوند خانهٔ مردم متکبّر را ویران می‌کند، امّا از دارایی بیوه زنان حفاظت می‌نماید. خداوند از نقشه‌های پلید متنفّر است، ولی افکار پاک را می‌پسندد. کسی‌که دنبال سود نامشروع می‌رود، به خانوادهٔ خود لطمه می‌زند؛ امّا کسی‌که از رشوه نفرت دارد، زندگی خوبی خواهد داشت. آدم خوب پیش از جواب دادن فکر می‌کند، امّا شخص بد زود جواب می‌دهد و مشکلات به بار می‌آورد. خداوند از مردم بدکار دور است، ولی دعای اشخاص نیک را می‌شنود. دیدن روی شاد و خندان و شنیدن خبر خوش به انسان خوشی و سلامتی می‌بخشد. کسی‌که انتقادهای اصلاح کننده را قبول کند، داناست. کسی‌که تأدیب را نپذیرد، خود را حقیر می‌سازد؛ ولی هر که آن را بپذیرد، دانایی کسب می‌کند. خداترسی به انسان حکمت می‌آموزد و فروتنی برای او عزّت و احترام به بار می‌آورد.

امثال 1:15-33 هزارۀ نو (NMV)

جوابِ نرم خشم را برمی‌گرداند، اما سخن تند غضب را برمی‌انگیزد! زبان حکیمان معرفت را دل‌انگیز می‌سازد، اما از دهان احمقان حماقت روان می‌شود. چشمان خداوند همه جا هست، بر بدان و نیکان دیدبانی می‌کند. زبان شفابخش، درخت حیات است، اما زبان کج، روح را در هم می‌شکند. نادان، تأدیب پدر خویش را خوار می‌شمارد، اما هر که پذیرای توبیخ باشد عاقل است. در خانۀ پارسایان گنجِ بسیار است، اما عایدی شریران مایۀ دردسرشان می‌شود. لبهای حکیمان دانش را منتشر می‌سازد، اما چنین نیست دل جاهلان. خداوند از قربانیهای شریران کراهت دارد، اما دعای صالحان خشنودش می‌سازد. راه شریران در نظر خداوند کراهت‌آور است، اما او پیروان پارسایی را دوست می‌دارد. تأدیب سخت در انتظار کسی است که طریقت را ترک گوید؛ آن که از توبیخ نفرت کند، خواهد مرد. هاویه و ابدون در نظر خداوند است، چقدر بیشتر دل آدمی! تمسخرگر توبیخ را خوش نمی‌دارد، گریزان است او از حکیمان! دل شادمان، چهره را شاداب می‌سازد، اما دل دردمند روح را افسرده می‌کند. دل مردِ فهیم جویای معرفت است، اما دهان جاهلان در حماقت می‌چَرَد. همۀ روزهای عمر ستمدیدگان مصیبت‌بار است، اما آنان را که دلی خوش است، ضیافت دائمی است. کم داشتن با ترس خداوند، بِه از گنجی عظیم با پریشانی. سفرۀ محقر، با محبت، بِه از ضیافت شاهانه، با نفرت. مرد تندخو نزاعها برمی‌انگیزد، اما شخص دیرخشم مرافعه را فرو می‌نشاند. راهِ کاهلان خاربست است، طریق صالحان، شاهراه. فرزند حکیم، مایۀ شادی پدر است، اما مرد نادان، مادر خویش را خوار می‌شمارد. حماقت مایۀ شادی شخص کم‌عقل است، اما مرد فهیم در راه راست گام برمی‌دارد. بی مشورت، تدبیرها باطل می‌شود، با مشاوران بسیار، به ثمر می‌رسد. انسان از دادنِ پاسخ شایسته شادمان می‌شود، چه نیکوست سخنی که به وقتش گفته شود! سفر زندگی برای دانایان به سوی بالا است، تا آنان را از پایین رفتن به گور بازدارد. خداوند خانۀ متکبران را ویران می‌کند، اما حدود بیوه‌زنان را پاس می‌دارد. افکار پلید در نظر خداوند کراهت‌آور است، اما سخنان پسندیده، در نظر او طاهر است. طالبِ سودِ نامشروع، خانوادۀ خویش را به دردسر می‌افکند، اما آن که از رشوه نفرت کند، خواهد زیست. دل پارسا در پاسخ‌دادن تأمل می‌کند، اما دهانِ شریران سیل سخنان بد را روان می‌سازد. خداوند از شریران دور است، اما دعای پارسایان را می‌شنود. نورِ چشمان، دل را شادمان می‌سازد، خبر خوش استخوانها را قوّت می‌بخشد. آن که به توبیخِ جانبخش گوش فرا می‌دهد، در میان حکیمان ساکن خواهد شد. آن که تأدیب را ترک گوید، جان خویش را حقیر می‌شمارد، اما آن که پذیرای توبیخ باشد، فهم را به دست می‌آورد. ترس خداوند، مربّیِ حکمت است، فروتنی، پیشروِ عزّت.