۲سموئیل 1:22-51

۲سموئیل 1:22-51 Persian Old Version (POV-FAS)

و داود در روزی که خداوند او را ازدست جمیع دشمنانش و از دست شاول رهایی داد، کلمات این سرود را برای خداوند انشا نمود. و گفت: «خداوند صخره من و قلعه من و رهاننده من است. خدای صخره من که بر او توکل خواهم نمود، سپر من و شاخ نجاتم، برج بلند و ملجای من، ای نجاتدهنده من، مرا از ظلم خواهی رهانید. خداوند را که سزاوار کل حمد است، خواهم خواند. پس از دشمنان خود خلاصی خواهم یافت. زیرا که موجهای موت مرا احاطه نموده، وسیلهای عصیان مرا ترسانیده بود. رسنهای گور مرا احاطه نمودند. دامهای موت مرا دریافتند. در تنگی خود خداوند را خواندم. و نزد خدای خویش دعا نمودم. و او آواز مرا از هیکل خودشنید. و استغاثه من به گوش وی رسید. آنگاه زمین متزلزل و مرتعش گردید. واساسهای آسمان بلرزیدند. و از حدت خشم اومتحرک گردیدند. از بینی وی دود متصاعد شد. و از دهان او آتش سوزان درآمد و اخگرها از آن افروخته گردید. و او آسمانها را خم کرده، نزول فرمود. وتاریکی غلیظ زیر پایهایش بود. بر کروبین سوار شده، پرواز نمود. و بر بالهای باد نمایان گردید. ظلمت را به اطراف خود سایبانها ساخت. واجتماع آبها و ابرهای متراکم افلاک را. از درخشندگیای که پیش روی وی بود، اخگرهای آتش افروخته گردید. خداوند از آسمان رعد نمود. و حضرت اعلی آواز خویش را مسموع گردانید. تیرها فرستاده، ایشان را پراکنده ساخت. و برق را جهانیده، ایشان را سراسیمه گردانید. پس عمق های دریا ظاهر شد. و اساسهای ربع مسکون منکشف گردید. از توبیخ خداوند و ازنفخه باد بینی وی. از اعلی علیین فرستاده، مرا گرفت. و از آبهای بسیار مرا بیرون کشید. مرا از دشمنان زورآورم رهایی داد. و ازمبغضانم، چونکه از من قویتر بودند. در روز شقاوت من، ایشان مرا دریافته بودند. لیکن خداوند تکیه گاه من بود. مرا به مکان وسیع بیرون آورد. و مرا خلاصی داد چونکه به من رغبت میداشت. پس خداوند مرا به حسب عدالتم جزا خواهدداد. و به حسب پاکیزگی دستم مرا مکافات خواهد رسانید. زیرا که طریق های خداوند را حفظ نمودم. و ازخدای خویش عصیان نورزیدم. چونکه جمیع احکام او در مد نظر من است. واز فرایض او انحراف نورزیدم. و به حضور او کامل شدم. و از عصیان ورزیدن، خویشتن را بازداشتم. بنابراین خداوند مرا به حسب عدالتم جزا داد. و برحسب صداقتی که در نظر وی داشتم. با شخص رحیم، خویشتن را رحیم خواهی نمود. و با مرد کامل با کاملیت رفتار خواهی کرد. با شخص طاهر به طهارت عمل خواهی نمود. و با کج خلقان مخالفت خواهی کرد. و قوم مستمند را نجات خواهی داد. اماچشمان تو بر متکبران است تا ایشان را پست گردانی. زیرا که توای خداوند، نور من هستی. وخداوند، تاریکی مرا به روشنایی مبدل خواهدساخت. زیرا که به استعانت تو بر لشکری تاخت آوردم. و به مدد خدای خود بر حصارها جست وخیز نمودم. و اما خدا، طریق وی کامل است؛ و کلام خداوند مصفا؛ و او برای جمیع متوکلانش سپرمی باشد. زیرا کیست خدا غیر از یهوه؟ و کیست صخره غیر از خدای ما؟ خدا قلعه استوار من است. و طریق مرا کامل می سازد. و پایهایم را مثل پای غزال میگرداند، و مرا برمکانهای بلندم برپا میدارد. دستهای مرا به جنگ تعلیم میدهد، و به بازوی خود کمان برنجین را میکشم. و سپر نجات خود را به من خواهی داد، و لطف تو مرا بزرگ خواهد ساخت. قدمهای مرا در زیر من وسعت دادی که پایهایم نلغزید. دشمنان خود را تعاقب نموده، ایشان را هلاک خواهم ساخت، و تا نابود نشوند بر نخواهم گشت. ایشان را خراب کرده، خرد خواهم ساخت تادیگر برنخیزند، و زیر پایهایم خواهند افتاد. زیرا کمر مرا برای جنگ به قوت خواهی بست، و آنانی را که به ضد من برخیزند در زیر من خم خواهی ساخت. و دشمنانم را پیش من منهزم خواهی کرد تاخصمان خود را منقطع سازم. فریاد برمی آورند، اما رهانندهای نیست؛ و به سوی خداوند، لیکن ایشان را اجابت نخواهدکرد. پس ایشان را مثل غبار زمین نرم میکنم. و مثل گل کوچهها کوبیده، پایمال میسازم. و تو مرا از مخاصمات قوم من خواهی رهانید، و مرا برای سرداری امتها حفظ خواهی کرد، وقومی را که نشناخته بودم، مرا بندگی خواهندنمود. غریبان نزد من تذلل خواهند کرد و به مجردشنیدن من، مرا اطاعت خواهند نمود. غریبان پژمرده خواهند گردید و از مکان های مخفی خود با ترس بیرون خواهند آمد. خداوند زنده است و صخره من متبارک وخدای صخره نجات من متعال باد. ای خدایی که برای من انتقام میکشی و قومهارا زیر من پست میسازی. و مرا از دست دشمنانم بیرون میآوری و برمقاومت کنندگانم مرا بلند میگردانی. تو مرا ازمرد ظالم خلاصی خواهی داد. بنابراینای خداوند، تو را در میان امتها حمدخواهم گفت. و به نام تو ترنم خواهم نمود. نجات عظیمی برای پادشاه خود مینماید. وبرای مسیح خویش رحمت را پدید میآورد. به جهت داود و ذریت وی تا ابدالاباد.»

۲سموئیل 1:22-51 کتاب مقدس، ترجمۀ معاصر (PCB)

وقتی که خداوند داوود را از دست شائول و دشمنان دیگرش رهانید، او این سرود را برای خداوند سرایید: خداوند قلعهٔ من است. او صخرهٔ من است و مرا نجات می‌بخشد. خدایم صخرهٔ محکمی است که به آن پناه می‌برم. او همچون سپر از من محافظت می‌کند، به من پناه می‌دهد و با قدرتش مرا می‌رهاند. نجا‌ت‌دهندۀ من، مرا از ظلم می‌رهاند. او را به کمک خواهم طلبید و از چنگ دشمنان رهایی خواهم یافت. ای خداوند تو شایستهٔ پرستش هستی! مرگ، مرا در چنگال خود گرفتار کرده بود و موجهای ویرانگرش مرا در بر گرفته بود. مرگ برای من دام نهاده بود تا مرا به کام خود بکشد. اما من در این پریشانی به سوی خداوند فریاد برآوردم و از خدایم کمک خواستم. فریاد من به گوش او رسید و او از خانهٔ مقدّسش نالهٔ مرا شنید. آنگاه زمین تکان خورد و لرزید و بنیاد آسمان مرتعش شد و به لرزه درآمد، زیرا خداوند به خشم آمده بود. دود از بینی او برآمد و شعله‌های سوزانندهٔ آتش از دهانش زبانه کشید. او آسمان را شکافت و نزول کرد، زیر پایش ابرهای سیاه قرار داشت. بر ارابهٔ آسمانی خویش سوار شد و با سرعت باد پرواز نمود. او خود را با تاریکی پوشاند و ابرهای غلیظ و پر آب او را احاطه کردند. درخشندگی حضور او، شعله‌های آتش پدید آورد. آنگاه خداوند، خدای متعال، با صدای رعدآسا از آسمان سخن گفت. او با تیرهای آتشین خود، دشمنانم را پراکنده و پریشان ساخت. آنگاه به فرمان او آب دریا به عقب رفت و با دمیدن نفس خداوند خشکی پدید آمد. خداوند از آسمان دست خود را دراز کرد و مرا از اعماق آبهای بسیار بیرون کشید. مرا از چنگ دشمنان نیرومندی که از من تواناتر بودند، رهانید وقتی در سختی و پریشانی بودم، دشمنان بر من هجوم آوردند، اما خداوند مرا حفظ کرد. او مرا به جای امنی برد، او مرا نجات داد، زیرا مرا دوست می‌داشت. خداوند پاداش درستکاری و پاکی مرا داده است، زیرا از دستورهای خداوند اطاعت نموده‌ام و به خدای خود گناه نورزیده‌ام. همهٔ احکامش را بجا آورده‌ام و از فرمان او سرپیچی نکرده‌ام. در نظر خداوند بی‌عیب بوده‌ام، خود را از گناه دور نگاه داشته‌ام. خداوند به من پاداش داده است، زیرا در نظر او پاک و درستکار بوده‌ام. خدایا، تو نسبت به کسانی که به تو وفادارند، امین هستی و کسانی را که کاملند محبت می‌کنی. به اشخاص پاک، خود را پاک نشان می‌دهی، ولی با اشخاص حیله‌گر، به زیرکی رفتار می‌کنی. تو افتادگان را نجات می‌دهی، اما متکبران را سرنگون می‌کنی. ای خداوند، تو نور من هستی، تو تاریکی مرا به روشنایی تبدیل می‌کنی. با کمک تو به سپاهیان دشمن حمله خواهم برد و قلعه‌های آنها را در هم خواهم کوبید. اعمال خداوند کامل و بی‌نقص است و وعده‌های او پاک و قابل اعتماد! خداوند از کسانی که به او پناه می‌برند مانند سپر محافظت می‌کند. کیست خدا غیر از یهوه و کیست صخرهٔ مستحکم غیر از خدای ما؟ خدا به من قوت می‌بخشد و در راههایی که می‌روم مرا حفظ می‌کند. پاهایم را چون پاهای آهو می‌گرداند تا بتوانم بر بلندیها بایستم. او دستهای مرا برای جنگ تقویت می‌کند تا بتوانم کمان مفرغین را خم کنم. خداوندا، تو با سپرت مرا نجات داده‌ای، و از لطف توست که به این عظمت رسیده‌ام. زمین زیر پایم را وسیع ساخته‌ای تا نلغزم. دشمنانم را تعقیب می‌کنم و آنها را شکست می‌دهم و تا آنها را از بین نبرم، باز نمی‌گردم. آنها را چنان بر زمین می‌کوبم که زیر پاهایم بیفتند و برنخیزند. تو برای جنگیدن مرا قوت بخشیده‌ای و دشمنانم را زیر پاهای من انداخته‌ای. تو آنها را وادار به عقب‌نشینی و فرار می‌نمایی و من آنها را نابود می‌کنم. فریاد برمی‌آورند، ولی کسی نیست که آنها را برهاند. از خداوند کمک می‌خواهند، اما او نیز به داد ایشان نمی‌رسد. من آنها را خرد کرده، به صورت غبار درمی‌آورم، و آنها را مانند گل کوچه‌ها لگدمال می‌کنم. تو مرا از شورش قومم نجات داده‌ای و مرا رهبر قومها ساخته‌ای. مردمی که قبلاً آنها را نمی‌شناختم اکنون مرا خدمت می‌کنند. بیگانه‌ها در حضور من سر تعظیم فرود می‌آورند و به محض شنیدن دستورهایم، آنها را اجرا می‌کنند. آنها روحیهٔ خود را باخته‌اند و با ترس و لرز از قلعه‌های خود بیرون می‌آیند. خداوند زنده است! شکر و سپاس بر خدای متعال باد که صخرهٔ نجات من است! خدایی که انتقام مرا می‌گیرد، قومها را مغلوب من می‌گرداند، و مرا از چنگ دشمنان می‌رهاند. خداوندا، تو مرا بر دشمنانم پیروز گردانیدی و از دست ظالمان رهایی دادی. ای خداوند، تو را در میان قومها خواهم ستود و در وصف تو خواهم سرایید. خدا پیروزیهای بزرگی نصیب پادشاه برگزیدهٔ خود، داوود، می‌سازد، و بر او و نسلش همیشه رحمت می‌فرماید.

۲سموئیل 1:22-51 مژده برای عصر جدید (TPV)

داوود بعد از آنکه خداوند او را از دست شائول و دیگر دشمنانش رهانید، این سرود را به سپاس نجات خود، برای خداوند سرایید: خداوند پشتیبان من است، و پناهگاه مستحکم من. خدای من، نجات‌دهندهٔ من است. او همانند یک پناهگاه از من محافظت می‌‌کند؛ او مرا حمایت می‌کند و در امنیّت نگاه می‌دارد. او نجات‌دهندهٔ من است. او مرا حمایت می‌کند و از دست دشمنانم رهایی‌ام می‌‌بخشد. خداوند را که شایستهٔ سپاس و ستایش است می‌طلبم، و از شر دشمنانم در امان هستم. امواج مرگ به دورم حلقه زده‌اند و امواج نابودکننده احاطه‌ام کرده‌اند. طنابهای گور به دورم حلقه زده‌اند و مرگ، دام خود را بر سر راهم قرار داده است. در مشکلاتم به حضور خداوند زاری نمودم، از خدای خود کمک خواستم. و او از معبد خود نالهٔ مرا شنید و فریاد من به گوشش رسید. آنگاه زمین لرزید و تکان خورد و بنیاد آسمانها از شدّت خشم او به لرزه افتاد. از سوراخهای بینی او دود برآمد و از دهانش زغال برافروخته و آتش کشنده بیرون آمد. او آسمانها را شکافت و فرود آمد و زیر پاهایش ابرهای سیاه بود. او با سرعت بر فرشتهٔ بالدار خود پرواز کرد و بر بالهای باد پرواز کرد. او با تاریکی خود را پوشانید و ابرهای سیاه باران‌زا احاطه‌اش کردند. از روشنی حضور او شراره‌ها زبانه کشیدند. خداوند نیز در آسمانها با صدای رعدآسا سخن گفت. و صدای خداوند متعال شنیده شد. تیرهای خود را پرتاب نمود و دشمنانش را پراکنده ساخت و با رعد و برق همه را آشفته کرد. عمق دریا ظاهر شد و بنیاد زمین آشکار گردید، هنگامی که خداوند دشمنانش را توبیخ کرد و با خشم بر آنها غرید. خداوند دستش را از آسمان دراز کرد و مرا برگرفت؛ و از آبهای عمیق مرا بیرون کشید. او مرا از دست دشمنان قدرتمندم و از دست تمام کسانی‌که از من متنفّرند رهانید آنها برایم خیلی قوی بودند. وقتی در سختی بودم، بر سرم ریختند، امّا خداوند از من حمایت کرد. او مرا کمک کرد تا از خطر رهایی یابم؛ او مرا نجات داد زیرا از من خشنود بود. خداوند به‌خاطر نیکوکاری‌ام به من پاداش داد و به‌خاطر بی‌گناهی‌ام به من برکت عطا نمود. من دستورات خداوند را بجا آورده‌ام و روی خود را از خدا برنگردانیده‌ام. احکام او را انجام داده‌ام و از اوامر او سرپیچی نکرده‌ام. در پیشگاه او بی‌عیب بوده و از گناه دوری کرده‌ام. بنابراین به‌خاطر نیکوکاری‌ام به من پاداش داد، و به‌خاطر بی‌گناهی‌ام به من برکت عطا نمود. ای خداوند، تو با اشخاص وفادار، وفادار هستی و به مردم بی‌عیب، نیکویی می‌کنی. با کسانی‌که پاک هستند با پاکی رفتار می‌نمایی و با کسانی‌‌‌که کجرو هستند مخالفت می‌کنی. تو فروتنان را نجات می‌بخشی، و اشخاص متکبّر را سرنگون می‌کنی. ای خداوند، تو نور من هستی تاریکی مرا روشن گردان. با نیروی تو به دشمن یورش می‌برم و دژهای آنان را درهم می‌شکنم. راه خدا کامل و وعدهٔ خدا قابل اطمینان است، او حافظ کسانی‌ است که به او پناه می‌برند. خداوند، تنها خداست؛ خدا تنها تکیه‌گاه ماست. این خدا، پناهگاه پایدار من است و راه من را امن ساخته است. پاهای مرا مانند پاهای آهو ساخته و بر کوهها استوارم نموده است. دستهایم را برای جنگ تعلیم می‌دهد تا بتوانم قویترین کمان را به دست گیرم. ای خداوند تو از من حمایت نموده و مرا نجات دادی، کمک تو مرا به عظمت رسانید. راه را برای قدمهایم هموار ساختی، تا پاهایم نلغزند. دشمنانم را تعقیب کردم و آنها را شکست دادم؛ و تا آنها را از بین نبردم بازنگشتم. آنها را بکلّی پایمال نمودم تا دیگر بر نخیزند و به زیر پاهایم جان دادند. تو برای مبارزه به من نیرو بخشیدی و دشمنانم زیر پاهایم جان دادند. دشمنانم را متواری ساختی و کسانی را که از من نفرت داشتند، نابود کردم. آنها برای کمک زاری می‌کنند، امّا کسی به دادشان نمی‌رسد. خداوند را صدا کردند، امّا او به آنها جوابی نداد. من آنها را همچون غبار زمین، خُرد کردم و به زیر پاهای خود مانند گل و لای کوچه پایمال نمودم. تو مرا از دست مردم ستیزه‌گر رهانیدی، و فرمانروایی مرا بر ملّتها حفظ نمودی؛ مردمی را که نمی‌شناختم، اکنون مرا خدمت می‌کنند. بیگانگان نزد من تعظیم می‌کنند و دستوراتم را فوراً اطاعت می‌نمایند. آنها دلسرد شده‌اند و با ترس و لرز از قلعه‌‌های خود بیرون می‌آیند. خداوند زنده است! حامی خود را ستایش می‌کنم! متبارک باد خدای قدرتمند که مرا نجات می‌دهد! او در برابر دشمنانم مرا پیروزی می‌بخشد و ملل جهان را به دست من مغلوب می‌سازد. او مرا از دست دشمنانم می‌رهاند. و نزد دشمنانم سرافرازم می‌نماید و مرا از چنگ مردم ظالم نجات می‌دهد. بنابراین من تو را در میان ملّتها ستایش می‌کنم و سرود نیایش برای تو می‌خوانم. خداوند پیروزی و افتخار را نصیب پادشاه برگزیدهٔ خود می‌کند و به برگزیدهٔ خود داوود، و فرزاندان او برای همیشه رحمت و شفقت نشان می‌دهد.

۲سموئیل 1:22-51 هزارۀ نو (NMV)

داوود در روزی که خداوند او را از دست تمامی دشمنانش و از دست شائول رهانید، کلمات این سرود را برای خداوند سراییده، گفت: «خداوند صخرۀ من است، دژ من و رهانندۀ من؛ خدایم صخرۀ من است که در او پناه می‌جویم، سپر من و شاخ نجاتم، قلعۀ بلند من، پناهگاه و منجی‌ام؛ تو مرا از خشونت نجات می‌بخشی. خداوند را که شایان ستایش است، می‌خوانم، و از دشمنانم نجات می‌یابم. «زیرا موجهای مرگ احاطه‌ام کرده بود، و سیلابهای نابودی بر من هجوم آورده بود؛ بندهای هاویه به دورم تنیده بود، و دامهای مرگ رویارویم بود. «در تنگی خویش خداوند را خواندم، و نزد خدای خود فریاد برآوردم. او از معبد خود صدایم را شنید، و فریادم به گوشش رسید. «آنگاه زمین متزلزل شد و به جنبش درآمد؛ بنیان آسمانها بلرزید و مرتعش گشت، زیرا او به خشم آمده بود. از بینی‌اش دود برآمد، از دهانش آتش سوزنده برجهید، و اخگرهای سوزان از او شعله برکشید. آسمان را خم کرد و فرود آمد؛ تاریکی غلیظ زیر پاهایش بود. سوار بر کروبی پرواز کرد، و بر بالهای باد نمایان گردید. تاریکی را سایبانی ساخت گرداگرد خویش، تجمع آبها و ابرهای متراکم آسمان را. از میان درخشش حضور وی اَخگرهای آتشین شعله برکشید. خداوند از آسمان رعد کرد، و آن متعال آواز خود را داد. او تیرها فرستاد و آنان را پراکنده ساخت؛ برقها افکند، و ایشان را پریشان کرد. آنگاه مجراهای دریا نمایان شد، و بنیان جهان آشکار گردید، از نهیب خداوند و از وزش باد بینی او! «از اعلی دست فرود آورده، مرا برگرفت، و از آبهای بسیار بیرونم کشید. مرا از دشمن زورآورم رهانید، و از نفرت‌کنندگانم، زیرا که از من نیرومندتر بودند. در روز بلای من، به مقابله با من برآمدند، ولی خداوند تکیه‌گاه من بود. او مرا به مکانی فراخ بیرون آورد، و مرا رهانید، زیرا که به من رغبت داشت. «خداوند فراخورِ پارسایی‌ام مرا پاداش داده است؛ فراخور پاکیِ دستانم سزایم بخشیده است. زیرا که راههای خداوند را نگاه داشته‌ام، و شریرانه از خدایم روی نگردانیده‌ام. قوانین او جملگی پیش رویم بوده است، و از فرایض او سر نپیچیده‌ام. در حضورش بری از هر عیب بوده‌ام، و خویشتن را از تقصیر نگاه داشته‌ام. خداوند فراخورِ پارسایی‌ام مرا پاداش داده است، فراخورِ پاکی‌ام در نظر وی. «با وفادار، خود را وفادار می‌نمایی؛ با بی‌عیب، خود را بی‌عیب می‌نمایی؛ با پاک، خود را پاک می‌نمایی، ولی با حیله‌گر، به زیرکی رفتار می‌کنی. زیرا قومِ افتاده را نجات می‌بخشی، ولی چشمانت بر متکبران است تا پستشان گردانی. تو، ای خداوند، چراغ من هستی؛ خداوند تاریکی مرا روشن می‌گرداند. به یاری تو بر سپاهیان یورش می‌برم، و با خدایم، از دیوارها برمی‌جهم. «و اما خدا، راه او کامل است؛ کلام خداوند خالص است. او کسانی را که بدو پناه می‌برند، جملگی سپر است. زیرا کیست خدا، جز یهوه؟ و کیست صخره، مگر خدای ما؟ خدا دژ استوار من است، و راهم را کامل می‌گرداند. پاهایم را همچون پاهای آهو می‌سازد، و مرا بر بلندیهایم بر پا می‌دارد. دستانم را به جهت نبرد تعلیم می‌دهد، تا بازوانم کمان برنجین را خم کند. تو سپر پیروزی خود را به من بخشیده‌ای، فروتنی تو مرا بزرگ ساخته است. تو راهِ زیر پایم را فراخ می‌سازی، تا پاهایم نلغزد. دشمنانم را تعقیب کرده، آنان را نابود می‌سازم، و تا هلاک نشوند، بازنمی‌گردم. آنان را هلاک ساخته، بر زمین می‌کوبم تا برنخیزند، و زیر پاهایم فرو می‌افتند. تو کمر مرا برای جنگ به قوّت بسته‌ای، و آنان را که به ضد من برخیزند زیر پاهایم می‌افکنی. گردنهای دشمنانم را تسلیم من کرده‌ای، و نفرت‌کنندگانم را هلاک می‌سازم. فریاد کمک برمی‌آورند، اما فریادرسی نیست؛ از خداوند یاری می‌خواهند، اما اجابتشان نمی‌کند. آنان را چون غبار زمین می‌سایم؛ آنان را لِه می‌کنم و همچون گِل کوچه‌ها لگدمال می‌نمایم. «تو مرا از ستیز قومم خلاصی می‌بخشی، و چون سرور قومها حفظ می‌کنی؛ مردمی که نمی‌شناختم، خدمتم می‌کنند! بیگانگان در برابرم سر فرود می‌آورند؛ به محض شنیدن صدایم، از من فرمان می‌برند. بیگانگان روحیۀ خود را باخته‌اند، و لرزان از قلعه‌های خود بیرون می‌آیند. «خداوند زنده است! متبارک باد صخرۀ من! متعال باد خدا، صخرۀ نجاتم! اوست خدایی که انتقام مرا می‌گیرد، و قومها را زیر من پست می‌سازد، و مرا از چنگ دشمنانم بیرون می‌آورد. تو مرا بر مخالفانم برتری بخشیده‌ای، و از مرد خشونتکار رهایی‌ام داده‌ای. «از این رو، خداوندا، تو را در میان قومها ستایش خواهم کرد، و بهر نامت خواهم سرایید. او به پادشاه خود پیروزیهای بزرگ می‌بخشد، و مسیح خود را محبت می‌کند، داوود و نسل او را، تا به ابد.»