Жаратылыу 48
48
Якъуп Эфрайимге бла Манашеге алгъыш береди
1Бу затладан сора бир ненча заман озгъанда, Юсюпге:
– Ма, атанг ауруп турады, – дегендиле.
Юсюп эки уланын, Манашени бла Эфрайимни, биргесине алып, жолгъа чыкъгъанды.
2Якъупха:
– Санга уланынг Юсюп келгенди, – деп билдиргендиле.
Исраил кючюн салып, тёшегинде олтурду.
3Сора Якъуп Юсюпге былай айтды:
– Къудуретли Аллах, манга Кенанны жеринде Лузда кёрюнюп, алгъыш бергенди. 4Ол манга: «Ма, Мен сени жайып кёп этерикме, сенден кёп халкъла туудурлукъма, бу жерни да сени туудукъларынга ёмюрлюк жер юлюшге берликме», – дегенди. 5Энди уа, мен санга Мисирге келгинчи, санга Мисирни жеринде туугъан эки уланынг меникиледиле; Эфрайим бла Манаше, Рубен бла Шимон кибик, меникиле боллукъдула. 6Санга аладан сора тууарыкъ сабийлеринг а сеникиле боллукъдула. Ала кеслерини жер юлюшлеринде къарындашларыны атлары бла жюрюрюкдюле. 7Мен Паддан-Арамдан келе туруп, Кенанны жеринде, жолда, Эфратагъа жетерге бираз къалгъанлай, Рахел ёлгенди. Мен аны анда, Эфратагъа – эндиги Бейтлехемге – баргъан жол жанында асырагъанма.
8Сора Исраил Юсюпню уланларын кёрюп:
– Была кимдиле? – деп сорду.
9– Была, Аллах манга мында берген уланларымдыла, – деди Юсюп атасына.
– Аланы мени къатыма келтир, – деди Якъуп, – мен алагъа алгъыш берейим.
10Къартлыкъдан Исраилни кёзлерин ау басхан эди; ол иги кёралмай эди. Юсюп уланларын аны къатына келтирди, ол да аланы уппа этип, къучакълады.
11Сора Исраил Юсюпге:
– Сени бетинги кёрюрме деп да умут этмей эдим. Алай а ма, Аллах манга сени сабийлеринги окъуна кёргюзтдю, – деди.
12Юсюп эки уланын аны тобукъларындан бир жанына кетерип, жерге дери баш урду. 13Сора Юсюп, экисин да алып, Эфрайимни кесини онг къолуна, Исраилни сол къолуну аллына, Манашени уа сол къолуна, Исраилни онг къолуну аллына алып, аны къатына келтирди. 14Алай а Исраил, онг къолун узатып кичи Эфрайимни башына салды, сол къолун а Манашени башына салды. Манаше тюнгюч болса да, Исраил къолларын алай биле-биле салгъанды.
15Сора Юсюпге быллай алгъыш берди:
– Аталарым Ибрахим бла Исхакъ къуллукъ этген Аллах,
мен туугъандан бюгюннге дери да мени кютюп жюрютген Аллах,
16мени хар тюрлю аманлыкъдан къутхарыучу мёлек
бу жашланы алгъышлы этсин.
Мени атым эмда аталарым Ибрахимни бла Исхакъны атлары
бу жашла бла айтылып турсунла,
была жер башында ёсюп, кёп болсунла.
17Юсюп, атасы онг къолун Эфрайимни башына салгъанын кёргенде, жаны къыйналды. Атасыны къолун Эфрайимни башындан Манашени башына салыр ючюн алды.
18– Угъай, атам! – деди Юсюп. – Тюнгюч – Манашеди, онг къолунгу аны башына сал.
19Атасы уа унамай:
– Билеме, жашым, билеме. Андан да халкъ жаратыллыкъды, ол да уллу боллукъду. Алай а аны кичи къарындашы андан уллу боллукъду, аны урлугъундан кёп миллетле жаратыллыкъдыла, – деди.
20Сора ол кюн алагъа быллай алгъыш берди:
– «Аллах санга да Эфрайимге бла Манашеге этгенича этсин», – деп, Исраил халкъы сизни атыгъыз бла алгъыш этерикди.
Алай бла ол Эфрайимни Манашеден уллугъа салды.
21Сора Исраил Юсюпге:
– Ма, мен ёлюп барама, – деди. – Аллах сизни бла боллукъду эмда сизни аталарыгъызны жерине къайтарлыкъды. 22Мен санга къарындашларынгдан артыкъ бир жер юлюш береме, аны кесим аморлуланы къолларындан къылычым эм садагъым бла алгъанма.
Currently Selected:
Жаратылыу 48: МалкъСК
Highlight
Share
Copy
Want to have your highlights saved across all your devices? Sign up or sign in
© Институт перевода Библии, 2020-2024
Жаратылыу 48
48
Якъуп Эфрайимге бла Манашеге алгъыш береди
1Бу затладан сора бир ненча заман озгъанда, Юсюпге:
– Ма, атанг ауруп турады, – дегендиле.
Юсюп эки уланын, Манашени бла Эфрайимни, биргесине алып, жолгъа чыкъгъанды.
2Якъупха:
– Санга уланынг Юсюп келгенди, – деп билдиргендиле.
Исраил кючюн салып, тёшегинде олтурду.
3Сора Якъуп Юсюпге былай айтды:
– Къудуретли Аллах, манга Кенанны жеринде Лузда кёрюнюп, алгъыш бергенди. 4Ол манга: «Ма, Мен сени жайып кёп этерикме, сенден кёп халкъла туудурлукъма, бу жерни да сени туудукъларынга ёмюрлюк жер юлюшге берликме», – дегенди. 5Энди уа, мен санга Мисирге келгинчи, санга Мисирни жеринде туугъан эки уланынг меникиледиле; Эфрайим бла Манаше, Рубен бла Шимон кибик, меникиле боллукъдула. 6Санга аладан сора тууарыкъ сабийлеринг а сеникиле боллукъдула. Ала кеслерини жер юлюшлеринде къарындашларыны атлары бла жюрюрюкдюле. 7Мен Паддан-Арамдан келе туруп, Кенанны жеринде, жолда, Эфратагъа жетерге бираз къалгъанлай, Рахел ёлгенди. Мен аны анда, Эфратагъа – эндиги Бейтлехемге – баргъан жол жанында асырагъанма.
8Сора Исраил Юсюпню уланларын кёрюп:
– Была кимдиле? – деп сорду.
9– Была, Аллах манга мында берген уланларымдыла, – деди Юсюп атасына.
– Аланы мени къатыма келтир, – деди Якъуп, – мен алагъа алгъыш берейим.
10Къартлыкъдан Исраилни кёзлерин ау басхан эди; ол иги кёралмай эди. Юсюп уланларын аны къатына келтирди, ол да аланы уппа этип, къучакълады.
11Сора Исраил Юсюпге:
– Сени бетинги кёрюрме деп да умут этмей эдим. Алай а ма, Аллах манга сени сабийлеринги окъуна кёргюзтдю, – деди.
12Юсюп эки уланын аны тобукъларындан бир жанына кетерип, жерге дери баш урду. 13Сора Юсюп, экисин да алып, Эфрайимни кесини онг къолуна, Исраилни сол къолуну аллына, Манашени уа сол къолуна, Исраилни онг къолуну аллына алып, аны къатына келтирди. 14Алай а Исраил, онг къолун узатып кичи Эфрайимни башына салды, сол къолун а Манашени башына салды. Манаше тюнгюч болса да, Исраил къолларын алай биле-биле салгъанды.
15Сора Юсюпге быллай алгъыш берди:
– Аталарым Ибрахим бла Исхакъ къуллукъ этген Аллах,
мен туугъандан бюгюннге дери да мени кютюп жюрютген Аллах,
16мени хар тюрлю аманлыкъдан къутхарыучу мёлек
бу жашланы алгъышлы этсин.
Мени атым эмда аталарым Ибрахимни бла Исхакъны атлары
бу жашла бла айтылып турсунла,
была жер башында ёсюп, кёп болсунла.
17Юсюп, атасы онг къолун Эфрайимни башына салгъанын кёргенде, жаны къыйналды. Атасыны къолун Эфрайимни башындан Манашени башына салыр ючюн алды.
18– Угъай, атам! – деди Юсюп. – Тюнгюч – Манашеди, онг къолунгу аны башына сал.
19Атасы уа унамай:
– Билеме, жашым, билеме. Андан да халкъ жаратыллыкъды, ол да уллу боллукъду. Алай а аны кичи къарындашы андан уллу боллукъду, аны урлугъундан кёп миллетле жаратыллыкъдыла, – деди.
20Сора ол кюн алагъа быллай алгъыш берди:
– «Аллах санга да Эфрайимге бла Манашеге этгенича этсин», – деп, Исраил халкъы сизни атыгъыз бла алгъыш этерикди.
Алай бла ол Эфрайимни Манашеден уллугъа салды.
21Сора Исраил Юсюпге:
– Ма, мен ёлюп барама, – деди. – Аллах сизни бла боллукъду эмда сизни аталарыгъызны жерине къайтарлыкъды. 22Мен санга къарындашларынгдан артыкъ бир жер юлюш береме, аны кесим аморлуланы къолларындан къылычым эм садагъым бла алгъанма.
Currently Selected:
:
Highlight
Share
Copy
Want to have your highlights saved across all your devices? Sign up or sign in
© Институт перевода Библии, 2020-2024