Жаратылыу 27
27
Исхакъ Якъупха алгъыш береди
1Исхакъ къартайып, кёзлери кёрмей къалгъан заманда, тамата уланы Эсауну чакъырып:
– Жашым! – дегенди.
– Мен мындама, – дегенди Эсау.
2– Мен энди къартайгъанма, – дегенди Исхакъ, – ёлюр кюнюмю билмейме. 3Энди сауутларынгы, окъ орунунгу, садагъынгы да алып, аулакъгъа бар да, манга бир кийик ат. 4Манга мен сюйюучю татыулу ашны жарашдырып, келтир да ашат, ёлюрюмден алгъа санга алгъыш берейим.
5Исхакъ уланы Эсау бла сёлешген заманда, Рабийгъат эшитип тургъан эди. Эсау кийик ёлтюрюп келтирирге аулакъгъа кетгенде уа, 6Рабийгъат уланы Якъупха былай айтханды:
– Ма, атанг къарындашынг Эсаугъа: 7«Манга кийик эт келтирип, татыулу аш жарашдыр. Мен ашарма да, ёлюрюмден алгъа Раббийни аллында санга алгъыш берирме», – дегенин эшитгенме. 8Энди уа, жашым, манга тынгыла да, мен айтханны эт. 9Сюрюуге бар да, андан манга иги багъылгъан эки улакъ келтир. Мен аладан атанга ол сюйюучю татыулу ашны жарашдырырма. 10Сора сен атанга келтирирсе, ол ашар да, ёлюрюнден алгъа санга алгъыш берир.
11Якъуп анасы Рабийгъатха:
– Къарындашым Эсау тюклю адамды, мен а сыйдам этли адамма, – дегенди. – 12Атам манга тийип кёрсе, мени алдауукъчугъа санар, кесиме алгъыш тюйюл, налат келтирип къоярма.
13– Санга келлик налат манга келсин, жашым, – дегенди анасы. – Айтханыма тынгыла да, барып, манга улакъла келтир.
14Якъуп баргъанды да, улакъланы тутуп, союп, анасына бергенди, анасы да этден атасы сюйюучюча татыулу аш жарашдыргъанды. 15Сора Рабийгъат тамата уланы Эсауну юйде болгъан эм иги кийимин алып, кичи уланы Якъупха кийдиргенди. 16Аны къолларына бла сыйдам боюнуна уа улакъланы терилерин чулгъагъанды. 17Сора кеси жарашдыргъан татыулу ашны бла ётмекни уланы Якъупну къолуна бергенди.
18Якъуп атасына барып:
– Атам! – дегенди.
– Мен мындама, къайсыса сен, жашым? – дегенди атасы.
19Якъуп атасына:
– Мен тамата уланынг Эсаума, – дегенди. – Сен манга айтханча этгенме. Тилейме, тур да, олтуруп, мен келтирген кийик этден ашап, манга алгъыш бер.
20Исхакъ уланына:
– Сен кийикни алай терк къалай тапдынг, жашым? – дегенди.
– Раббий Аллахынг мени аллыма тюбетди, – дегенди ол.
21– Къатыма кел, – дегенди Исхакъ Якъупха, – санга тийип кёрейим, жашым, уланым Эсау сенмисе, огъесе тюйюлмюсе?
22Якъуп атасы Исхакъны къатына баргъанды, Исхакъ да анга тийип кёрюп:
– Ауазы Якъупну ауазыды, къоллары уа Эсауну къолларыдыла, – дегенди.
23Аны танымагъанды, нек дегенде, Якъупну къоллары къарындашы Эсауну къолларыча тюклю эдиле. Исхакъ анга алгъыш берлик заманда:
24– Сен керти да уланым Эсаумуса? – деп соргъанды.
– Менме, – дегенди Якъуп.
25Исхакъ анга:
– Келтирген кийик этингден аллыма сал, жашым, ашайым да, санга алгъыш берейим, – дегенди.
Якъуп ашны аны аллына салгъанды, ол да ашагъанды; анга чагъыр да келтиргенди, ол да аны ичгенди.
26Атасы Исхакъ анга:
– Къатыма келип, мени уппа бир эт, жашым, – дегенди.
27Якъуп къатына барып, аны уппа этгенди. Исхакъ, аны кийиминден ийис сезгенде, анга алгъыш берип былай айтханды:
– Ма, Раббий берекет берген
аулакъны ийисича,
уланымдан чыкъгъан ийис!
28Аллах санга кёкню чыгъындан бла
жерни битимлилигинден
мирзеуню бла чагъырны кёплюгюн берсин.
29Халкъла санга къуллукъ этсинле,
миллетле санга баш урсунла.
Къарындашларынга бий бол,
анангы уланлары санга баш урсунла.
Санга къаргъыш этгенле къаргъышлы болсунла;
санга алгъыш этгенле алгъышлы болсунла!
30Олсагъат, Исхакъ Якъупха алгъыш берип бошап, Якъуп да атасы Исхакъны аллындан чыкъгъанлай, къарындашы Эсау уудан келгенди. 31Ол да татыулу аш жарашдырып, атасына келтиргенди да, анга:
– Тур, атам, жашынг келтирген кийик этден аша да, манга алгъыш бер, – дегенди.
32Атасы Исхакъ а андан:
– Сен кимсе? – деп соргъанды.
– Мен сени уланынгма! – дегенди ол. – Сени тюнгюч уланынг Эсаума.
33Сора Исхакъ бек уллу къайгъыгъа къалып, титирегенди.
– Алай эсе, уугъа барып, манга кийик эт келтирген кимди? – дегенди. – Сен келирден алгъа, мен андан ашап, анга алгъыш бергенме. Энди алгъышлы ол боллукъду!
34Эсау, атасыны сёзлерин эшитгенде, бек уллу эм бек ачы къычырыкъ этип:
– Атам! Манга да алгъыш бер! – дегенди.
35Алай атасы анга:
– Къарындашынг хыйлалыкъ бла келип, сени алгъышынгы алгъанды, – дегенди.
36– Якъуп деген ат анга берилгени тюз тюйюлмюдю?! – дегенди Эсау. – Ол мени энди эки кере алдагъанды. Алгъын тюнгюч эркинлигими, ма энди уа алгъышымы да алгъанды!
Дагъыда атасына:
– Сени манга алгъышынг къалмагъанмыды? – деп соргъанды.
37– Ма, мен аны санга бийге салгъанма, битеу къарындашларын да анга къулгъа бергенме, – деп жууап берди Исхакъ Эсаугъа. – Мирзеуню бла чагъырны да анга бергенме. Санга уа не этейим, жашым?
38Эсау а:
– Атам, алгъышынг жангыз бирмиди да? Манга да алгъыш эт, атам! – дегенди. Сора къычырыкъ этип жилягъанды.
39Атасы Исхакъ анга быллай жууап берди:
– Ма, жерни битиминден
эмда кёкню чыгъындан узакъ жашарыкъса.
40Къылычынг бла жашау этериксе
эмда къарындашынга къуллукъ этериксе.
Бир заманлада уа, тынгысыз боллукъса эм,
ол санга салгъан боюнсаны, боюнунгдан атарса.
Якъуп Лабаннга къачады
41Эсау Якъупну атасы анга алгъыш бергени ючюн кёрюп болмай къалгъанды эмда кеси кесине: «Атамы жиляуун этер кюнле жетедиле. Ол заманда къарындашым Якъупну ёлтюрюп къоярма», – дегенди.
42Рабийгъатха тамата уланы Эсауну ол сёзлерин жетдиргендиле да, Рабийгъат адам ийип, кичи жашы Якъупну чакъыртып, анга былай айтханды:
– Ма, къарындашынг Эсау сени ёлтюрюрге айтып, кесин жапсарады. 43Энди уа, жашым, мени айтханымы эт: мычымай Харан жерге, къарындашым Лабаннга къач. 44Къарындашынгы чамланыуу чёкгюнчю, анда бир кесек заман тур. 45Къарындашынгы санга ачыуу чёгюп, ол, сен анга этгенни унутхунчугъа дери, анда мычы. Ол заманда мен адам ийип, сени андан келтиртирме. Бир кюннге экигизден да бошап нек къалайым?
46Сора Рабийгъат Исхакъгъа:
– Хетли къызладан мен жанымдан безгенме, – дегенди. – Якъуп да былача, хетли къызладан, бу жерни къызларындан къатын алса уа, манга жашау неге керекди?
Currently Selected:
Жаратылыу 27: МалкъСК
Highlight
Share
Copy
Want to have your highlights saved across all your devices? Sign up or sign in
© Институт перевода Библии, 2020-2024
Жаратылыу 27
27
Исхакъ Якъупха алгъыш береди
1Исхакъ къартайып, кёзлери кёрмей къалгъан заманда, тамата уланы Эсауну чакъырып:
– Жашым! – дегенди.
– Мен мындама, – дегенди Эсау.
2– Мен энди къартайгъанма, – дегенди Исхакъ, – ёлюр кюнюмю билмейме. 3Энди сауутларынгы, окъ орунунгу, садагъынгы да алып, аулакъгъа бар да, манга бир кийик ат. 4Манга мен сюйюучю татыулу ашны жарашдырып, келтир да ашат, ёлюрюмден алгъа санга алгъыш берейим.
5Исхакъ уланы Эсау бла сёлешген заманда, Рабийгъат эшитип тургъан эди. Эсау кийик ёлтюрюп келтирирге аулакъгъа кетгенде уа, 6Рабийгъат уланы Якъупха былай айтханды:
– Ма, атанг къарындашынг Эсаугъа: 7«Манга кийик эт келтирип, татыулу аш жарашдыр. Мен ашарма да, ёлюрюмден алгъа Раббийни аллында санга алгъыш берирме», – дегенин эшитгенме. 8Энди уа, жашым, манга тынгыла да, мен айтханны эт. 9Сюрюуге бар да, андан манга иги багъылгъан эки улакъ келтир. Мен аладан атанга ол сюйюучю татыулу ашны жарашдырырма. 10Сора сен атанга келтирирсе, ол ашар да, ёлюрюнден алгъа санга алгъыш берир.
11Якъуп анасы Рабийгъатха:
– Къарындашым Эсау тюклю адамды, мен а сыйдам этли адамма, – дегенди. – 12Атам манга тийип кёрсе, мени алдауукъчугъа санар, кесиме алгъыш тюйюл, налат келтирип къоярма.
13– Санга келлик налат манга келсин, жашым, – дегенди анасы. – Айтханыма тынгыла да, барып, манга улакъла келтир.
14Якъуп баргъанды да, улакъланы тутуп, союп, анасына бергенди, анасы да этден атасы сюйюучюча татыулу аш жарашдыргъанды. 15Сора Рабийгъат тамата уланы Эсауну юйде болгъан эм иги кийимин алып, кичи уланы Якъупха кийдиргенди. 16Аны къолларына бла сыйдам боюнуна уа улакъланы терилерин чулгъагъанды. 17Сора кеси жарашдыргъан татыулу ашны бла ётмекни уланы Якъупну къолуна бергенди.
18Якъуп атасына барып:
– Атам! – дегенди.
– Мен мындама, къайсыса сен, жашым? – дегенди атасы.
19Якъуп атасына:
– Мен тамата уланынг Эсаума, – дегенди. – Сен манга айтханча этгенме. Тилейме, тур да, олтуруп, мен келтирген кийик этден ашап, манга алгъыш бер.
20Исхакъ уланына:
– Сен кийикни алай терк къалай тапдынг, жашым? – дегенди.
– Раббий Аллахынг мени аллыма тюбетди, – дегенди ол.
21– Къатыма кел, – дегенди Исхакъ Якъупха, – санга тийип кёрейим, жашым, уланым Эсау сенмисе, огъесе тюйюлмюсе?
22Якъуп атасы Исхакъны къатына баргъанды, Исхакъ да анга тийип кёрюп:
– Ауазы Якъупну ауазыды, къоллары уа Эсауну къолларыдыла, – дегенди.
23Аны танымагъанды, нек дегенде, Якъупну къоллары къарындашы Эсауну къолларыча тюклю эдиле. Исхакъ анга алгъыш берлик заманда:
24– Сен керти да уланым Эсаумуса? – деп соргъанды.
– Менме, – дегенди Якъуп.
25Исхакъ анга:
– Келтирген кийик этингден аллыма сал, жашым, ашайым да, санга алгъыш берейим, – дегенди.
Якъуп ашны аны аллына салгъанды, ол да ашагъанды; анга чагъыр да келтиргенди, ол да аны ичгенди.
26Атасы Исхакъ анга:
– Къатыма келип, мени уппа бир эт, жашым, – дегенди.
27Якъуп къатына барып, аны уппа этгенди. Исхакъ, аны кийиминден ийис сезгенде, анга алгъыш берип былай айтханды:
– Ма, Раббий берекет берген
аулакъны ийисича,
уланымдан чыкъгъан ийис!
28Аллах санга кёкню чыгъындан бла
жерни битимлилигинден
мирзеуню бла чагъырны кёплюгюн берсин.
29Халкъла санга къуллукъ этсинле,
миллетле санга баш урсунла.
Къарындашларынга бий бол,
анангы уланлары санга баш урсунла.
Санга къаргъыш этгенле къаргъышлы болсунла;
санга алгъыш этгенле алгъышлы болсунла!
30Олсагъат, Исхакъ Якъупха алгъыш берип бошап, Якъуп да атасы Исхакъны аллындан чыкъгъанлай, къарындашы Эсау уудан келгенди. 31Ол да татыулу аш жарашдырып, атасына келтиргенди да, анга:
– Тур, атам, жашынг келтирген кийик этден аша да, манга алгъыш бер, – дегенди.
32Атасы Исхакъ а андан:
– Сен кимсе? – деп соргъанды.
– Мен сени уланынгма! – дегенди ол. – Сени тюнгюч уланынг Эсаума.
33Сора Исхакъ бек уллу къайгъыгъа къалып, титирегенди.
– Алай эсе, уугъа барып, манга кийик эт келтирген кимди? – дегенди. – Сен келирден алгъа, мен андан ашап, анга алгъыш бергенме. Энди алгъышлы ол боллукъду!
34Эсау, атасыны сёзлерин эшитгенде, бек уллу эм бек ачы къычырыкъ этип:
– Атам! Манга да алгъыш бер! – дегенди.
35Алай атасы анга:
– Къарындашынг хыйлалыкъ бла келип, сени алгъышынгы алгъанды, – дегенди.
36– Якъуп деген ат анга берилгени тюз тюйюлмюдю?! – дегенди Эсау. – Ол мени энди эки кере алдагъанды. Алгъын тюнгюч эркинлигими, ма энди уа алгъышымы да алгъанды!
Дагъыда атасына:
– Сени манга алгъышынг къалмагъанмыды? – деп соргъанды.
37– Ма, мен аны санга бийге салгъанма, битеу къарындашларын да анга къулгъа бергенме, – деп жууап берди Исхакъ Эсаугъа. – Мирзеуню бла чагъырны да анга бергенме. Санга уа не этейим, жашым?
38Эсау а:
– Атам, алгъышынг жангыз бирмиди да? Манга да алгъыш эт, атам! – дегенди. Сора къычырыкъ этип жилягъанды.
39Атасы Исхакъ анга быллай жууап берди:
– Ма, жерни битиминден
эмда кёкню чыгъындан узакъ жашарыкъса.
40Къылычынг бла жашау этериксе
эмда къарындашынга къуллукъ этериксе.
Бир заманлада уа, тынгысыз боллукъса эм,
ол санга салгъан боюнсаны, боюнунгдан атарса.
Якъуп Лабаннга къачады
41Эсау Якъупну атасы анга алгъыш бергени ючюн кёрюп болмай къалгъанды эмда кеси кесине: «Атамы жиляуун этер кюнле жетедиле. Ол заманда къарындашым Якъупну ёлтюрюп къоярма», – дегенди.
42Рабийгъатха тамата уланы Эсауну ол сёзлерин жетдиргендиле да, Рабийгъат адам ийип, кичи жашы Якъупну чакъыртып, анга былай айтханды:
– Ма, къарындашынг Эсау сени ёлтюрюрге айтып, кесин жапсарады. 43Энди уа, жашым, мени айтханымы эт: мычымай Харан жерге, къарындашым Лабаннга къач. 44Къарындашынгы чамланыуу чёкгюнчю, анда бир кесек заман тур. 45Къарындашынгы санга ачыуу чёгюп, ол, сен анга этгенни унутхунчугъа дери, анда мычы. Ол заманда мен адам ийип, сени андан келтиртирме. Бир кюннге экигизден да бошап нек къалайым?
46Сора Рабийгъат Исхакъгъа:
– Хетли къызладан мен жанымдан безгенме, – дегенди. – Якъуп да былача, хетли къызладан, бу жерни къызларындан къатын алса уа, манга жашау неге керекди?
Currently Selected:
:
Highlight
Share
Copy
Want to have your highlights saved across all your devices? Sign up or sign in
© Институт перевода Библии, 2020-2024