کَرِی حَوارِنیا 7
7
حرفِی استیفان
1گَپترین کاهِن از استیفان اُشپُرسی: «اِ حرفیه‌وا راستِه؟»
2استیفان اُشگُت: «اَی کاکَیّا و اَی بابَیّا، اُ ما گاش کَر بِکنی! زَمونی که جَد اَما ابراهیم پیغامبر تِی منطکَهِ بین‌النهرین زندگی شَکِه، کَبل از اِکِه اُ شهر حَران کوچ بِکو، خدای پُر جلال، اُ آنا ظاهر بو، 3و شُ آنا گُت: ”از سرزمین خوت و از حَدِ کوم و خویش خوت در بِدا، اُ مِ سرزمینی که تُنُشو اَتام، اُچا.“
4«پَ، از سرزمین کَلدانِنیا اُ رَه اُفتَه و تِک شهر حَران آمود. بعد از اِکِه باشو مُرد، خدا اُ ابراهیم از آنکا اُ اِ سرزمینی که اِراز شُ تِک آمودِستی، اُشفِرِستَ. 5با اِ حالا خدا اُ ابراهیم اِکا هیچ ارثی اُشنِدَ حتی کَدِ یَک وَجب زِمی؛ ولی وعدَه اُشدَ که اُ ابراهیم و نَسل بعد از آنا صاحب اِ سرزمینا بِکو، با اِکِه ابراهیم مِ موکَوا هَنو بَچ و باری اُشنِهاد. 6خدا شُ ابراهیم گُت که نَسل آنا، تِی سرزمین غریبَه‌یّا، تِی غربت زندگی اَکنِت، و آنایا چهارصد سال نَسل ابراهیما بَردَه خوشو اَکنِت و اُ آنایا ظلم اَکنِت. 7و خدا اِئا هم اُشگُت که: ”ولی ما اُ مِ ملتی که اِیا بَردگیشو اَکنِت، سِزاشو اَتام و بعدُش، کومُم از آنکا اَچِت و اُ ما تِک اِکا پرستش اَکنِت.“ 8خدا شُ ابراهیم عهد سُنَّت کِردَ دَ. پَ ابراهیم یَک پُسی وَ اسم اِسحاک شُ گیر اُمَ و اُ آنا تِی رازِ هشتم سُنَّت اُشکِه. و اِسحاک هم یَک پُسی وَ اسم یعکوب شُ گیر اُمَ، و یعکوب هم دوازده‌تا پُس شُ گیر اُمَ که بابَئِی اَما هِت.
9«و بابَیّامو از حسودی، یوسفا شُن مصر فِرَت. ولی خدا خاد یوسف هاد. 10و اُ آنا از هَمَهِ مصیبتیاش آزاد اُشکِه، و شُ آنا حکمت دَ، تِی نظر فرعون، پادشاه مصر عزیز اُشکِه، اوناکِه اُ یوسف حاکم مصر و هَمَهِ دَربارُش اُشکِه.
11«مِ موکَوا کَحطی و مصیبت گاتی تِی کُل سرزمین مصر و کَنعان اُمَ و بابَیّامو شُنِشابو خوراک واجُرِت. 12ولی یعکوب وَختی اُششُنُفت که تِی مصر گانوم آدی اَدا، اُ بابَیّامو تِی اوّلین سفرشو شُ آنکا فِرِستَ. 13تِی دوّمین سفر، یوسف شُ کاکَیّاش گُت که کِی و فرعون خاد خونوادَه یوسف آشنا بو. 14یوسف اَزدُمبالَهِ باشو یعکوب و هَمَهِ کوم و خویشُش اُشفِرِستَ و اُ آنایاکِه هَمَشو اُمرَییَه هفتاد و پنج نفر هادِت، اُشطلبی. 15یعکوب اُ مصر چو و آنکا هم مُرد، هم یعکوب و هم بابَیّامو؛ 16ولی جَسدیاشو شُن شهر شِکیم آگَردِنَه و شُن تِک مَکبَرَه‌ای نَه که ابراهیم تِی شِکیم وَ نُکرَه از پُسِی حَمور اُشخِلِدِستاد.
17«ولی هَمیناکِه زَمون اُ حکیکت رَسِدَهِ وعدَه خدا اُ ابراهیم نَزیک اَدَبو، تعداد کوم اَما هم تِی مصر بُری زیاد اَبو، 18تا موکَه‌ای که تِی مصر یَک پادشاهِیدو اُمَ که اُ یوسف اُشناشناخت. 19آنا خاد کوم اَما وَ حُکَه بازی رفتار اُشکِه و اُ بابَیّامو بُری ظلم اُشکِه و مجبورشو اُشکِه که اُ بَچِی طَلَشو دَر وِل بِکنِت تَ زندَه آنِمانِت.
20«تِی اِ زَمونا هاد که موسی اُ دنیا اُمَ. آنا تِی چَش خدا جوهو هاد. موسی سه ماه تِی خونَه باشو گات بو. 21موکَه‌ای که اُ موسی دَر وِل شُکِه، دُتِ فرعون اُ آنا شاسِه و چُنِ پُسِ خوش گات اُشکِه. 22موسی تَموم حکمت مصرِنیا شُ یاد گِرِت و تِی گَپ و گُفت و رفتارُش یَک آدام کُدرتمندی بو.
23«وَختی که موسی چهل سالُش بو، شُ دل اُفتَه که اُ دیدن کاکَیّاش، یعنی بنی‌اسرائیل اُچِه. 24وَختی اُشدی یَک مرد مصری اُ یکی از آنایا ظلم کِردا، موسی پُشت مِ مظلوما اُشگِرِت و خاد کُشتَئِه مِ مصرِنا، انتکام آنا اُشگِرِت. 25موسی گَمون شَکِه کاکَیّاش اَفَهمِت که خدا شَئِه وَ دست آنا نجاتشو هادَ، ولی آنایا شُنِفَهمی. 26رازِ بعد، موسی اُ دو نفر از آنایا اُشدی که اُمرَییَه جَر و مُرافِعَه شواَکِه و، وَ نیّت صلح دَدَشو شُ آنایا گُت: ”اَی مَردیا، شما کاکَ هی، اَسِی چه اُ یَکُدو ظلم کِردای؟“
27«ولی مِ آدامی که اُ هُمسادَش ظلم شَکِه، لاح شُ موسی دَ و اُشگُت: ”کِه شُ تو حاکم و کاضِنِ اَما کِه؟ 28تَئِه اُ ما هم بِکشِش نَه؟ هَموناکِه دِه مِ مصرِنا اُتکُشت.“ 29وَختی موسی اِئا اُششُنُفت، گُروخت و تِی سرزمین مِدیان تِی غربت آمود و آنکا دوتا پُس شُ گیر اُمَ.
30«چهل سال گذشت. یَک راز تِی بیابو، نَزیک کاوِ سینا، یَک فرشتَه‌ای تِی شُعلَه بُتَّه‌ای که اَسُت اُ موسی ظاهر بو. 31وَختی موسی اِئا اُشدی از اِ چِی که اُشدِدِستاد تعجب اُشکِه. و هَمینا که نَزیک اَچو تا چَش بِکو، صدایی از خداوند اُ آنا رَسی که: 32”ما هام خدای بابَیّات، خدای ابراهیم، اِسحاک و یعکوب.“ موسی لَرزَ شُ جو اُفتَه و جرأت اُشنِکِه چَش بِکو.
33«پَ خداوند شُ آنا گُت: ”جِتیت از پات اُدَر بیا، اَسِی که جَی که لِی آنا وَایستَدِستِش زِمِن مکدّسیه. 34البته که ما مصیبت کومُم که تِی مصر هِت اُمدِدِ و نالِش آنایا اُمشُنُفتِ، و زیر اُندِستام تَ آزادشو بِکنام. اَلَه بِدا، ما تُ مصر اَفرِستام.“
35«هَمِ موسایی که کوم اَما اُ آنا رَد شُکِه و شُن آنا گُت: ”کِه شُ تو حاکم و کاضی کِه؟“ خدا اِ مَردا وَ دست مِ فرشتَه‌ای که تِی بُتَّه اُ آنا ظاهر بو، اُشفِرِستَ تَ هم حاکم و هم آزاد کنندَه بِه. 36اِ مَردا اُ آنایا از مصر شُدَر اَئو و چهل سال تِک مصر و تِک دریای سرخ و تِک بیابو معجزه‌یّا و نِشونَه‌ئِی اَنجوم اُشدَ.
37«هَمِ موسی هاد که شُ کوم اسرائیل گُت: ”خدا از بین کاکَیّاتو، پیغامبری چُنِ ما تُنسِه اَفرِستِ.“ 38هَمِ موسی هاد که تِی بیابو خاد مردم هاد، اُمرَهِ مِ فرشتَه‌ای هاد که تِی کاو سینا خاد آنا حرف اُشزاد، و هَمینا هم اُمرَهِ بابَیّامو هاد؛ موسی کلوم زندگی بَخشا اُشگِرِت تا اُ اَما هادَ.
39«بابَیّامو شُنائِست که از موسی اطاعت بِکنِت، بلکه شُن لَرد زاد، و تِی دِلشو اُ طرف مصر آگِشتِت. 40آنایا شُن هارون گُت: ”اَسِی اَما بُتیا نَک بِکو، تَ خدائِی اَما بِت و جلووِ اَما اُچِت، اَسِی که نادانِم اِ موسایی که اُ اَما از سرزمین مصر شُدَر اَئو، چه شُ سِرَ اُندِ!“ 41تِی مِ رازیا هاد که یَک بُتی وَ شَکل گوساله نَک شُکِه و اَسِی مِ بُتا، کُربونی تَکدیم شُکِه و اُ مِ بُتی که وَ دست خوشو نَک شُکِردِستاد، خارامی شُکِه. 42ولی خدا از آنایا لو شاگَردِنَه و آنایائا وَ حال خوشو وِل اُشکِه تَ اُ اِستَرَئِی آسِمو بِپَرَستِت؛ هَموناکِه تِی کتاب پیغامبریا نوشتَه بُدِ که:
«”اَی کوم اسرائیل، تِی مِ چهل سالا که تِی بیابو هادی،
مَ مِ حیوونِی که تُکُشت و کُربونی تُکِه، تُن ما تَکدیم کِه؟
43شما چادر بُت مُلوک و اُ اِستَرَهِ خداتو رِفان تُن کول خوتو کَشی.
یعنی مِ بُتِی که نَک تُکِه تا پرستشو بِکنی.
ما هم اُ شما اُ آنراوِ بابِل تبعید اَکنام.“
44«بابَیّامو چادر شهادتا تِک بیابو شُهاد، مِ چادری که موسی اُ آنا وَ فَرمُنِ خدا طِبک مِ اُلگویی که اُشدِدِستاد، نَک اُشکِه. 45بابَیّامو وَختی خاد یوشَع، سرزمین کَنعانا از آن ملتیا شُن آپَس گِرِت، چادر شهادتا اُمرَهِ خوشو شُئو. مِ ملتِی که خدا جلووِ چَشِ بابَیّامو از مِ سرزمینا شُندَر کِردِت، مِ چادرا تا زَمون داوود پادشاه آنکا هاد. 46داوود تِی چَشِ خدا عزیز بو و خواهش اُشکِه که یَک خونَه‌ای اَسِی خدای یعکوب نَک بِکو. 47ولی سلیمون پادشاه هاد که اَسِی خدا یَک خونَه‌ای نَک اُشکِه.
48با اِکِه خدای متعال تِی خونَه‌ئِی که وَ دست آدامی نَک اَبِه آنامانِه، هَموناکِه اِشعیای پیغامبر اَگِه:
49«”خداوند اَگِه:
«آسِمو تخت پادشاهِنِ مائِه و زِمی کُرسِنِ زِرِ پَی مائِه!
چینا خونَه‌ای اَسِی ما نَک اَکنی،
یا جَی استراحت ما کُئِه؟
50مَ دست ما هَمَهِ اِ چِی‌یَه‌وا نَک اُشنِکِه؟»“
51«اَی کوم سرکَش، اَی شمایی که دل و گاشیاتو سُنَّت نِبُدِ! شما همیشَه جلووِ روح کدّوس خدا اَوَیستی. شما هم مِ کَریا اَکنی که بابَیّاتو شُکِه. 52چه یَک از پیغامبریائِه که از دست بابَیّاتو آزار و اذیت اُشنِدِدِ؟ آنایا حتی، پیغامبرِی که اُندَهِ مِ صالحا از کَبل اعلام شُکِردِستاد، شُکُشت؛ مِکِه شما آلَه اُ آنا خیانت تُکِردِ و تُکُشتِه، 53شمایی که شریعتا که اُ واسطَهِ فرشتَه‌یّا دَدَ بو، تُگِرِت و اُ آنا عمل تُنِکِه.»
سنگسار بُدَئِه استیفان
54اعضای شورا وَختی اِ حرفیَه‌وا شُشُنُفت، تَریخ بُدِت و دُدو کُروچِه شُکِه. 55ولی استیفان که پُر از روح کدّوس خدا هاد، چَش شُ تِک آسِمو بِست، و اُ شکوه و جلال خدا و اُ عیسی که اُ دست راست خدا وَایستَدِستاد اُشدی. 56استیفان اُشگُت: «بِبِنی، دِدام که آسِمونیا واز آبُدِ و پُسِ انسان اُ دست راست خدا وَایستَدِ.»
57ولی آنایا کال شُکِه و گاشیاشو شُگِرِت، و هَمَه اُمرَییَه اُ استیفان حملَه شُکِه. 58بعد اُ آنا شُن خَشارَ کِه و از شهر شُندَر بو، و سنگسارُش شُکِه. شاهدیا جُمَه‌یّاشو شُنحَدِ پَئِی جَوونی وَ اسم سولُس نَه.
59وَختی اُ استیفان سنگسار شواَکِه، آنا کال اُشکِه، اُشگُت: «اَی خداوند عیسی، روح مائا بِگِر!» 60و جاک اُشزاد و کال اُشکِه: «اَی خداوند، اِ گُناها اُ پَی اِیا مَنِس.» اِئا اُشگُت و مُرد.
Currently Selected:
کَرِی حَوارِنیا 7: LAB
Highlight
Share
Copy
Want to have your highlights saved across all your devices? Sign up or sign in
@ 2024 Korpu Company
کَرِی حَوارِنیا 7
7
حرفِی استیفان
1گَپترین کاهِن از استیفان اُشپُرسی: «اِ حرفیه‌وا راستِه؟»
2استیفان اُشگُت: «اَی کاکَیّا و اَی بابَیّا، اُ ما گاش کَر بِکنی! زَمونی که جَد اَما ابراهیم پیغامبر تِی منطکَهِ بین‌النهرین زندگی شَکِه، کَبل از اِکِه اُ شهر حَران کوچ بِکو، خدای پُر جلال، اُ آنا ظاهر بو، 3و شُ آنا گُت: ”از سرزمین خوت و از حَدِ کوم و خویش خوت در بِدا، اُ مِ سرزمینی که تُنُشو اَتام، اُچا.“
4«پَ، از سرزمین کَلدانِنیا اُ رَه اُفتَه و تِک شهر حَران آمود. بعد از اِکِه باشو مُرد، خدا اُ ابراهیم از آنکا اُ اِ سرزمینی که اِراز شُ تِک آمودِستی، اُشفِرِستَ. 5با اِ حالا خدا اُ ابراهیم اِکا هیچ ارثی اُشنِدَ حتی کَدِ یَک وَجب زِمی؛ ولی وعدَه اُشدَ که اُ ابراهیم و نَسل بعد از آنا صاحب اِ سرزمینا بِکو، با اِکِه ابراهیم مِ موکَوا هَنو بَچ و باری اُشنِهاد. 6خدا شُ ابراهیم گُت که نَسل آنا، تِی سرزمین غریبَه‌یّا، تِی غربت زندگی اَکنِت، و آنایا چهارصد سال نَسل ابراهیما بَردَه خوشو اَکنِت و اُ آنایا ظلم اَکنِت. 7و خدا اِئا هم اُشگُت که: ”ولی ما اُ مِ ملتی که اِیا بَردگیشو اَکنِت، سِزاشو اَتام و بعدُش، کومُم از آنکا اَچِت و اُ ما تِک اِکا پرستش اَکنِت.“ 8خدا شُ ابراهیم عهد سُنَّت کِردَ دَ. پَ ابراهیم یَک پُسی وَ اسم اِسحاک شُ گیر اُمَ و اُ آنا تِی رازِ هشتم سُنَّت اُشکِه. و اِسحاک هم یَک پُسی وَ اسم یعکوب شُ گیر اُمَ، و یعکوب هم دوازده‌تا پُس شُ گیر اُمَ که بابَئِی اَما هِت.
9«و بابَیّامو از حسودی، یوسفا شُن مصر فِرَت. ولی خدا خاد یوسف هاد. 10و اُ آنا از هَمَهِ مصیبتیاش آزاد اُشکِه، و شُ آنا حکمت دَ، تِی نظر فرعون، پادشاه مصر عزیز اُشکِه، اوناکِه اُ یوسف حاکم مصر و هَمَهِ دَربارُش اُشکِه.
11«مِ موکَوا کَحطی و مصیبت گاتی تِی کُل سرزمین مصر و کَنعان اُمَ و بابَیّامو شُنِشابو خوراک واجُرِت. 12ولی یعکوب وَختی اُششُنُفت که تِی مصر گانوم آدی اَدا، اُ بابَیّامو تِی اوّلین سفرشو شُ آنکا فِرِستَ. 13تِی دوّمین سفر، یوسف شُ کاکَیّاش گُت که کِی و فرعون خاد خونوادَه یوسف آشنا بو. 14یوسف اَزدُمبالَهِ باشو یعکوب و هَمَهِ کوم و خویشُش اُشفِرِستَ و اُ آنایاکِه هَمَشو اُمرَییَه هفتاد و پنج نفر هادِت، اُشطلبی. 15یعکوب اُ مصر چو و آنکا هم مُرد، هم یعکوب و هم بابَیّامو؛ 16ولی جَسدیاشو شُن شهر شِکیم آگَردِنَه و شُن تِک مَکبَرَه‌ای نَه که ابراهیم تِی شِکیم وَ نُکرَه از پُسِی حَمور اُشخِلِدِستاد.
17«ولی هَمیناکِه زَمون اُ حکیکت رَسِدَهِ وعدَه خدا اُ ابراهیم نَزیک اَدَبو، تعداد کوم اَما هم تِی مصر بُری زیاد اَبو، 18تا موکَه‌ای که تِی مصر یَک پادشاهِیدو اُمَ که اُ یوسف اُشناشناخت. 19آنا خاد کوم اَما وَ حُکَه بازی رفتار اُشکِه و اُ بابَیّامو بُری ظلم اُشکِه و مجبورشو اُشکِه که اُ بَچِی طَلَشو دَر وِل بِکنِت تَ زندَه آنِمانِت.
20«تِی اِ زَمونا هاد که موسی اُ دنیا اُمَ. آنا تِی چَش خدا جوهو هاد. موسی سه ماه تِی خونَه باشو گات بو. 21موکَه‌ای که اُ موسی دَر وِل شُکِه، دُتِ فرعون اُ آنا شاسِه و چُنِ پُسِ خوش گات اُشکِه. 22موسی تَموم حکمت مصرِنیا شُ یاد گِرِت و تِی گَپ و گُفت و رفتارُش یَک آدام کُدرتمندی بو.
23«وَختی که موسی چهل سالُش بو، شُ دل اُفتَه که اُ دیدن کاکَیّاش، یعنی بنی‌اسرائیل اُچِه. 24وَختی اُشدی یَک مرد مصری اُ یکی از آنایا ظلم کِردا، موسی پُشت مِ مظلوما اُشگِرِت و خاد کُشتَئِه مِ مصرِنا، انتکام آنا اُشگِرِت. 25موسی گَمون شَکِه کاکَیّاش اَفَهمِت که خدا شَئِه وَ دست آنا نجاتشو هادَ، ولی آنایا شُنِفَهمی. 26رازِ بعد، موسی اُ دو نفر از آنایا اُشدی که اُمرَییَه جَر و مُرافِعَه شواَکِه و، وَ نیّت صلح دَدَشو شُ آنایا گُت: ”اَی مَردیا، شما کاکَ هی، اَسِی چه اُ یَکُدو ظلم کِردای؟“
27«ولی مِ آدامی که اُ هُمسادَش ظلم شَکِه، لاح شُ موسی دَ و اُشگُت: ”کِه شُ تو حاکم و کاضِنِ اَما کِه؟ 28تَئِه اُ ما هم بِکشِش نَه؟ هَموناکِه دِه مِ مصرِنا اُتکُشت.“ 29وَختی موسی اِئا اُششُنُفت، گُروخت و تِی سرزمین مِدیان تِی غربت آمود و آنکا دوتا پُس شُ گیر اُمَ.
30«چهل سال گذشت. یَک راز تِی بیابو، نَزیک کاوِ سینا، یَک فرشتَه‌ای تِی شُعلَه بُتَّه‌ای که اَسُت اُ موسی ظاهر بو. 31وَختی موسی اِئا اُشدی از اِ چِی که اُشدِدِستاد تعجب اُشکِه. و هَمینا که نَزیک اَچو تا چَش بِکو، صدایی از خداوند اُ آنا رَسی که: 32”ما هام خدای بابَیّات، خدای ابراهیم، اِسحاک و یعکوب.“ موسی لَرزَ شُ جو اُفتَه و جرأت اُشنِکِه چَش بِکو.
33«پَ خداوند شُ آنا گُت: ”جِتیت از پات اُدَر بیا، اَسِی که جَی که لِی آنا وَایستَدِستِش زِمِن مکدّسیه. 34البته که ما مصیبت کومُم که تِی مصر هِت اُمدِدِ و نالِش آنایا اُمشُنُفتِ، و زیر اُندِستام تَ آزادشو بِکنام. اَلَه بِدا، ما تُ مصر اَفرِستام.“
35«هَمِ موسایی که کوم اَما اُ آنا رَد شُکِه و شُن آنا گُت: ”کِه شُ تو حاکم و کاضی کِه؟“ خدا اِ مَردا وَ دست مِ فرشتَه‌ای که تِی بُتَّه اُ آنا ظاهر بو، اُشفِرِستَ تَ هم حاکم و هم آزاد کنندَه بِه. 36اِ مَردا اُ آنایا از مصر شُدَر اَئو و چهل سال تِک مصر و تِک دریای سرخ و تِک بیابو معجزه‌یّا و نِشونَه‌ئِی اَنجوم اُشدَ.
37«هَمِ موسی هاد که شُ کوم اسرائیل گُت: ”خدا از بین کاکَیّاتو، پیغامبری چُنِ ما تُنسِه اَفرِستِ.“ 38هَمِ موسی هاد که تِی بیابو خاد مردم هاد، اُمرَهِ مِ فرشتَه‌ای هاد که تِی کاو سینا خاد آنا حرف اُشزاد، و هَمینا هم اُمرَهِ بابَیّامو هاد؛ موسی کلوم زندگی بَخشا اُشگِرِت تا اُ اَما هادَ.
39«بابَیّامو شُنائِست که از موسی اطاعت بِکنِت، بلکه شُن لَرد زاد، و تِی دِلشو اُ طرف مصر آگِشتِت. 40آنایا شُن هارون گُت: ”اَسِی اَما بُتیا نَک بِکو، تَ خدائِی اَما بِت و جلووِ اَما اُچِت، اَسِی که نادانِم اِ موسایی که اُ اَما از سرزمین مصر شُدَر اَئو، چه شُ سِرَ اُندِ!“ 41تِی مِ رازیا هاد که یَک بُتی وَ شَکل گوساله نَک شُکِه و اَسِی مِ بُتا، کُربونی تَکدیم شُکِه و اُ مِ بُتی که وَ دست خوشو نَک شُکِردِستاد، خارامی شُکِه. 42ولی خدا از آنایا لو شاگَردِنَه و آنایائا وَ حال خوشو وِل اُشکِه تَ اُ اِستَرَئِی آسِمو بِپَرَستِت؛ هَموناکِه تِی کتاب پیغامبریا نوشتَه بُدِ که:
«”اَی کوم اسرائیل، تِی مِ چهل سالا که تِی بیابو هادی،
مَ مِ حیوونِی که تُکُشت و کُربونی تُکِه، تُن ما تَکدیم کِه؟
43شما چادر بُت مُلوک و اُ اِستَرَهِ خداتو رِفان تُن کول خوتو کَشی.
یعنی مِ بُتِی که نَک تُکِه تا پرستشو بِکنی.
ما هم اُ شما اُ آنراوِ بابِل تبعید اَکنام.“
44«بابَیّامو چادر شهادتا تِک بیابو شُهاد، مِ چادری که موسی اُ آنا وَ فَرمُنِ خدا طِبک مِ اُلگویی که اُشدِدِستاد، نَک اُشکِه. 45بابَیّامو وَختی خاد یوشَع، سرزمین کَنعانا از آن ملتیا شُن آپَس گِرِت، چادر شهادتا اُمرَهِ خوشو شُئو. مِ ملتِی که خدا جلووِ چَشِ بابَیّامو از مِ سرزمینا شُندَر کِردِت، مِ چادرا تا زَمون داوود پادشاه آنکا هاد. 46داوود تِی چَشِ خدا عزیز بو و خواهش اُشکِه که یَک خونَه‌ای اَسِی خدای یعکوب نَک بِکو. 47ولی سلیمون پادشاه هاد که اَسِی خدا یَک خونَه‌ای نَک اُشکِه.
48با اِکِه خدای متعال تِی خونَه‌ئِی که وَ دست آدامی نَک اَبِه آنامانِه، هَموناکِه اِشعیای پیغامبر اَگِه:
49«”خداوند اَگِه:
«آسِمو تخت پادشاهِنِ مائِه و زِمی کُرسِنِ زِرِ پَی مائِه!
چینا خونَه‌ای اَسِی ما نَک اَکنی،
یا جَی استراحت ما کُئِه؟
50مَ دست ما هَمَهِ اِ چِی‌یَه‌وا نَک اُشنِکِه؟»“
51«اَی کوم سرکَش، اَی شمایی که دل و گاشیاتو سُنَّت نِبُدِ! شما همیشَه جلووِ روح کدّوس خدا اَوَیستی. شما هم مِ کَریا اَکنی که بابَیّاتو شُکِه. 52چه یَک از پیغامبریائِه که از دست بابَیّاتو آزار و اذیت اُشنِدِدِ؟ آنایا حتی، پیغامبرِی که اُندَهِ مِ صالحا از کَبل اعلام شُکِردِستاد، شُکُشت؛ مِکِه شما آلَه اُ آنا خیانت تُکِردِ و تُکُشتِه، 53شمایی که شریعتا که اُ واسطَهِ فرشتَه‌یّا دَدَ بو، تُگِرِت و اُ آنا عمل تُنِکِه.»
سنگسار بُدَئِه استیفان
54اعضای شورا وَختی اِ حرفیَه‌وا شُشُنُفت، تَریخ بُدِت و دُدو کُروچِه شُکِه. 55ولی استیفان که پُر از روح کدّوس خدا هاد، چَش شُ تِک آسِمو بِست، و اُ شکوه و جلال خدا و اُ عیسی که اُ دست راست خدا وَایستَدِستاد اُشدی. 56استیفان اُشگُت: «بِبِنی، دِدام که آسِمونیا واز آبُدِ و پُسِ انسان اُ دست راست خدا وَایستَدِ.»
57ولی آنایا کال شُکِه و گاشیاشو شُگِرِت، و هَمَه اُمرَییَه اُ استیفان حملَه شُکِه. 58بعد اُ آنا شُن خَشارَ کِه و از شهر شُندَر بو، و سنگسارُش شُکِه. شاهدیا جُمَه‌یّاشو شُنحَدِ پَئِی جَوونی وَ اسم سولُس نَه.
59وَختی اُ استیفان سنگسار شواَکِه، آنا کال اُشکِه، اُشگُت: «اَی خداوند عیسی، روح مائا بِگِر!» 60و جاک اُشزاد و کال اُشکِه: «اَی خداوند، اِ گُناها اُ پَی اِیا مَنِس.» اِئا اُشگُت و مُرد.
Currently Selected:
:
Highlight
Share
Copy
Want to have your highlights saved across all your devices? Sign up or sign in
@ 2024 Korpu Company