12
پَولُس دی رویا تے مُکاشفے
1مَینُوں فخر کرنا ضرُور ہویا بھانویں فائدہ مند نئیں۔ سو جیہڑے رویا تے اِلہام مَینُوں خُداوند ولّوں مِلے۔ مَیں اوہناں دا بیان کرنا آں۔ 2مَیں مسِیح وِچ اِک بندے نُوں جاننا آں چَوداں ورھے ہوئے پئی اوہ اِک دم ترِیجے اسمان تِیکر اُٹھا لیا گیا۔ مَینُوں پتا نئیں پئی بدن سَنے یا بدن بِناں۔ ایہہ خُدا نُوں پتا اے۔ 3تے مَیں ایہہ وی جاننا آں پئی اوس بندے نیں (بدن سَنے یا بدن بِناں۔ ایہہ مَینُوں پتا نئیں خُدا نُوں پتا اے۔) 4اِک دم بہشت وِچ اَپڑ کے اِنج دِیاں گلّاں سُنیاں جیہڑیاں آکھن والِیاں نئیں۔ تے جِنہاں دا آکھنا بندے نُوں روا نئیں۔ 5مَیں اجیہے بندے اُتّے تے فخر کراں گا پر اپنے اُتّے اپنی کمزوری دے بِناں فخر نا کراں گا۔ 6تے جے فخر کرنا چاہاں وی۔ تے مُورکھ نا ٹھہراں گا۔ ایس لئی پئی سَچ بولاں گا۔ پر تَد وی رُکیا رہنا آں۔ تاں جو کوئی مَینُوں اوہدے نالوں وَدّھ نا سمجھے جِہیا مَینُوں ویکھدا اے۔ یا میرے کولوں سُندا اے۔
7تے الہاماں دے بُہتے ہون دے سببّوں پئی متے مَیں پُھل نا جاواں میرے جِسم وِچ کنڈا چوبھیا گیا اے۔ یعنی شیطان دا گھلّیا ہویا تاں جو مَینُوں ہُورے مارے تے مَیں پُھل نا جاواں۔ 8ایہدے لئی مَیں تَرے واری خُدا اگّے عرض کِیتی۔ پئی ایہہ مَیتھوں دُراڈے ہو جائے۔ 9پر اوس مَینُوں آکھیا پئی میرا فضل تیرے لئی بہتیرا اے۔ کیوں جو میری قُدرت کمزوری وِچ پُوری ہوندی اے سو مَیں بڑی خُوشی نال اپنیاں کمزوریاں اُتّے فخر کراں گا۔ تاں جو مسِیح دی قُدرت میرے اُتّے رہے۔ 10ایس لئی مَیں مسِیح دی خاطر کمزوری وِچ۔ بے عزّتِیاں وِچ۔ لوڑاں وِچ۔ ستائے جان وِچ۔ تنگِیاں وِچ خُوش آں۔ کیوں جو جد مَیں کمزور ہوناں آں۔ اوسے ویلے زور والا ہوناں آں۔
کُرِنتھِیاں دے لئی پَولُس دی فِکر مندی
11مَیں مُورکھ تے بنیاں پر تُساں ای مَینُوں لاچار کِیتا کیوں جو تُہانوں میری وڈیائی کرنی چاہیدی سی۔ ایس لئی پئی مَیں اوہناں وڈّیاں رسُولاں نالوں کِسے گلّ وِچ گھٹ نئیں بھانویں کُجھ وی نئیں ساں۔ 12رسُول ہوندیاں نشانِیاں پُورے صبر دے نال نشاناں تے عجب کمّاں تے کراماتاں دے وسیلے تُہاڈے وِچ ظاہر ہوئیاں۔ 13تُسی کیہڑی گلّ وِچ ہورناں کلِیسیاواں نالوں گھٹ نِکلے۔ ایہدے سِوا پئی مَیں تُہاڈے اُتّے بھار نا پایا؟ میری ایہہ بے انصافی مُعاف کرو۔
14ویکھو ایہہ ترِیجی واری مَیں تُہاڈے کول آؤن لئی تیار آں۔ تے تُہاڈے اُتّے بھار نا پاں گا۔ ایس لئی پئی مَیں تُہاڈا مال نئیں سگوں تُہانوں چاہناں آں۔ کیوں جو بچّیاں نُوں ماں پئیو لئی جوڑنا نئیں چاہیدا سگوں ماپیاں نُوں بچّیاں لئی جوڑنا چاہیدا اے۔ 15تے مَیں تُہاڈیاں رُوحاں واسطے بُہت خُوشی نال خرچ کراں گا۔ سگوں آپ وی خرچ ہو جاواں گا۔ جے مَیں تُہاڈے نال وَدّھ مُحبّت رکھاں تے تُسی میرے نال گھٹ مُحبّت رکھو گے؟
16پر ہوسکدا اے پئی مَیں آپے ای تُہاڈے اُتّے بھار نا پایا ہوئے۔ پر مکّار جو ہویا ایس لئی تُہانوں دھوکھا دے کے پھسا لیا ہوئے۔ 17جِنہاں نُوں مَیں تُہاڈے کول گھلّیا۔ اوہناں وِچوں کِسے دی راہِیں دغے نال تُہاڈے کولوں کُجھ لے لیا؟ 18مَیں طِطُس نُوں سمجھا کے اوہدے نال اوس بھرا نُوں گھلّیا۔ سو طِطُس تُہاڈے کولوں دغے نال کُجھ لے لیا؟ ساڈے دوہاں دا چال چَلّن اِکّو ای رُوح دی ہدایت دے سببّوں نئیں سی؟ اسی اِکّو ای کُھرے اُتّے نا ٹُریئے؟
19تُسی اجے تِیکر ایہو ای سمجھدے ہوؤگے پئی اسی تُہاڈے اگّے عُذر کرنے آں۔ اسی تے خُدا نُوں حاضر جان کے مسِیح وِچ سَچ بولنے آں۔ تے پیاریو! ایہہ سبھ کُجھ تُہاڈی ترقی دے لئی اے۔ 20کیوں جو مَیں ڈرنا آں۔ کِتے اجیہا نا ہوئے۔ پئی مَیں آ کے جیویں تُہانوں چاہناں آں ایہو جِہیا نا ویکھیاں۔ تے مَینُوں جیہا تُسی نئیں چاہندے اوہو جِہیا ای ویکھو۔ پئی تُہاڈے وِچ جھگڑا۔ ساڑا۔ غُصّہ۔ جُدائِیاں۔ بدگوئِیاں۔ چُغلیاں۔ شیخیاں تے فساد ہون۔ 21تے فیر مَیں جد آواں۔ تے میرا خُدا مَینُوں تُہاڈے اگّے عاجز کرے۔ تے مَینُوں بتھیریاں لئی افسوس کرنا پَوے۔ جِنہاں پہلاں گُناہ کِیتے نیں۔ تے اوس پلِیتی تے زنا۔ تے شہوت پرستی توں جیہڑی اوہناں توں ہوئی تَوبہ نا کِیتی۔
