11
پَولُس تے جُھوٹھے رسُول
1چَنگا ہوندا جے تُسی میری تھوڑی جیہی بیواقوفی دی برداشت کر سکدے۔ ہاں تُسی میری برداشت کر دے تے اوہ۔ 2مَینُوں تُہاڈے لئی خُدا جیہی غیرت اے۔ کیوں جو اِکّو ای بندے دے نال تُہاڈی منگنی کِیتی اے۔ تاں جو تُہانوں پاک کواری وانگُوں مسِیح دے کول حاضر کراں۔ 3پر مَیں ڈرناں آں۔ کِتے اجیہا نا ہوئے۔ جِہیا سَپّ نیں اپنی مکّاری نال حوّا نُوں چُکیا ایسے طرح تُہاڈے خیال وی اوس سادگی تے پاکیزگی توں ہَٹ جان جیہڑی مسِیح دے نال ہونی چاہیدی اے۔ 4کیوں جو جیہڑا آؤندا اے جے اوہ کِسے دُوجے یِسُوع دی منادی کر دا اے۔ جِہدی اساں منادی نئیں کِیتی۔ یا کوئی ہور رُوح تُہانوں مِلدا اے۔ جیہڑا نئیں سی مِلیا۔ یا دُوجی خُوشخبری مِلی۔ جِہنُوں تُساں قبول نئیں سی کِیتا۔ تے تُہاڈا سہہ لینا ٹھیک اے 5مَیں تے اپنے آپ نُوں اوہناں وڈّیاں رسُولاں نالوں کُجھ گھٹ نئیں سمجھدا۔ 6تے جے بولن دا مَینُوں ولّ نئیں آؤندا تے عِلم تے آؤندا اے۔ سگوں اساں اوہنوں ہر گلّے ساریاں لوکاں اُتّے تُہاڈی خاطر ظاہر کر دِتّا۔
7کِیہ ایہہ مَیتھوں خطا ہوئی؟ پئی مَیں تُہانوں خُدا دی خُوشخبری مُفت اپڑا کے اپنے آپ نُوں نِیویاں کِیتا۔ تاں جو تُسی اُچّے ہو جاؤ؟ 8مَیں ہورناں کلِیسیاواں نُوں لُٹیا۔ یعنی اوہناں کولوں مزدُوری لئی۔ تاں جو تُہاڈی خِدمت کراں۔ 9تے جد مَیں تُہاڈے کول ساں تے ضرورت مند ہوگیا ساں۔ تَد وی مَیں کِسے اُتّے بھار نا پایا۔ کیوں جو بھراواں مَکِدُنیہ توں آ کے میری لوڑ پُوری کر دِتّی سی۔ تے مَیں ہر گلّ وِچ تُہاڈے اُتّے بھار پان توں رُکیا رہیا۔ تے رہاں گا وی۔ 10مسِیح دی سچیائی دی سَونہہ جیہڑی میرے وِچ اے۔ اَخیہ دے علاقے وِچ کوئی بندہ مَینُوں ایہہ فخر کرن توں نا روکے گا۔ 11کیوں؟ ایس کر کے پئی مَیں تُہاڈے نال مُحبّت نئیں رکھدا؟ ایہہ خُدا جان دا اے۔
12پر جو کُجھ کرناں آں اوہ ای کر دا رہاں گا۔ تاں جو داء لَبّھن والیاں دا داء لگّن نا دیاں۔ سگوں جِس گلّے اوہ فخر کر دے نیں اوہدے وِچ ساڈے جیہے ای نِکلن۔ 13کیوں جو اجیہے لوک جُھوٹھے رسُول تے دغابازی دے کمّ کرن والے نیں تے اپنے آپ نُوں مسِیح دے رسُولاں جیہے بناندے نیں۔ 14تے کُجھ عجب نئیں۔ کیوں جو شیطان وی اپنے آپ نُوں نُورانی فرِشتے جِہیا بناندا اے۔ 15سو جے اوہدے خادم وی راستبازی دے خادماں جیہے بن جان تے کوئی وڈّی گلّ نئیں۔ پر اوہناں دا اوڑک اوہناں دے کمّاں دے سببّوں ہوئے گا۔
رسُول ہون دی وجہ توں پَولُس دا دُکھ
16مَیں فیر آکھنا آں۔ پئی مَینُوں کوئی مُورکھ نا سمجھے۔ نئیں تے مُورکھ ای سمجھ کے مَینُوں قبول کرو۔ تاں جو مَیں وی تھوڑا جِہیا فخر کراں۔ 17جو کُجھ مَیں آکھنا آں۔ اوہ خُداوند وانگر نئیں سگوں جیویں مُورکھ وانگُوں تے اوس حَوصلے نال آکھنا آں۔ جیہڑا فخر کرن وِچ ہوندا اے۔ 18جِتّھے ہور بتھیرے جِسمانی طَور نال فخر کر دے نیں۔ مَیں وی کراں گا۔ 19کیوں جو تُسی تے سِیانے ہو کے خُوشی نال مُورکھاں دی برداشت کر دے ہو۔ 20جد کوئی تُہانوں غلام بناندا اے یا کھا لَیندا اے۔ یا پھسا لَیندا اے۔ یا اپنے آپ نُوں وَڈا بناندا اے۔ یا تُہاڈے مُنھ اُتّے چپیڑ مار دا اے۔ تے تُسی سہہ لَیندے ہو۔ 21میرا ایہہ آکھنا بے عِزّتی دے طَور اُتّے ای سہی۔ پئی اسی ماڑے جیہے ساں۔ پر جِس کِسے گلّ وِچ کوئی دلیر اے (بھانویں ایہہ آکھنا کملی گلّ اے) مَیں وی دلیر آں۔ 22اوہ عِبرانی نیں؟ مَیں وی آں۔ اوہ اِسرائیلی نیں؟ مَیں وی آں اوہ ابرہام دی نسل وِچوں نیں؟ مَیں وی آں۔ 23اوہ مسِیح دے خادم نیں؟ (میرا ایہہ آکھنا نادانی اے) مَیں وَدّھ آں۔ محِنتاں وِچ وَدّھ کے۔ قید وِچ وَدّھ کے کولڑے کھان وِچ حدّوں وَدّھ۔ کئی واری مَوت دے خطریاں وِچ رہیا آں۔ 24مَیں یہُودِیاں توں پنج واری اِک گھٹ چالی چالی کولڑے کھادے۔ 25تِنّ واری بیَنت کھادے اِک وار پتّھراں نال ماریا گیا۔ تِنّ واری جہاز ٹُٹن دی بلا وِچ پیا۔ اِک رات دِن سمُندر وِچ کَٹیا۔ 26مَیں کئی واری سفراں وِچ۔ دریاواں دے خطریاں وِچ۔ ڈاکُوؤاں دے خطریاں وِچ۔ اپنی قوم توں خطریاں وِچ۔ غیر قوماں توں خطریاں وِچ۔ شہر دیاں خطریاں وِچ۔ بیابان دیاں خطریاں وِچ۔ سمُندر دیاں خطریاں وِچ۔ جُھوٹھے بھراواں دے خطریاں وِچ۔ 27محنت تے مُشقّت وِچ۔ کئی واری جاگدیاں رہن۔ بُھکھ تے تَریہہ دی مُصِیبت وِچ۔ کئی واری فاقے وِچ۔ پالے تے ننگے رہن دی حالت وِچ رہیا آں۔ 28ہورناں گلّاں دے سِوا جِنہاں دا مَیں ذِکر نئیں کر دا۔ سارِیاں کلِیسیاواں دا فِکر مَینُوں روز دِہاڑے آ دبدا اے۔ 29کِہدی کمزوری توں مَیں کمزور نئیں ہوندا؟ کِہدے ٹھوکر کھان توں میرا دِل نئیں دُکھدا؟ 30جے فخر ای کرنا پئے۔ تے اوہناں گلّاں دا فخر کراں گا۔ جیہڑیاں میری کمزوری دِیاں نیں۔ 31خُداوند یِسُوع دا خُدا تے باپ جِہدی سدا تِیکر حمد ہوئے۔ جان دا اے۔ پئی مَیں جُھوٹھ نئیں آکھدا۔ 32دمِشق وِچ اوس حاکم جیہڑا بادشاہ اَرِتاس ولّوں سی۔ میرے پھڑن دے لئی دمشقیاں دے شہر اُتّے پَہرا بہال چھڈیا سی۔ 33فیر مَیں ٹوکرے وِچ باری دی راہِیں کوٹ وِچوں لمکایا گیا۔ تے مَیں اوہدے ہتھّوں بچ گیا۔
