Jana 11:1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 12, 13, 14, 15, 16, 17, 18, 19, 20, 21, 22

Był pewien chory, Łazarz z Betanii, miasteczka Marii i jej siostry Marty.

Chodzi o tę Marię, która później namaściła Pana pachnącym olejkiem i wytarła Jego stopy swoimi włosami. To właśnie jej brat Łazarz chorował.

Siostry posłały więc do Jezusa taką wiadomość: Panie, ten, z którym się przyjaźnisz, choruje.

Gdy Jezus to usłyszał, powiedział: Ostatecznie końcem tej choroby nie będzie śmierć, lecz objawienie chwały Boga. Za jej sprawą Syn Boży będzie uwielbiony.

Jezus zaś kochał Martę, jej siostrę i Łazarza.

Gdy więc usłyszał, że choruje, jeszcze dwa dni pozostał tam, gdzie przebywał

a dopiero potem powiedział do uczniów: Chodźmy znów do Judei.

Uczniowie zauważyli: Mistrzu! Dopiero co Żydzi próbowali Cię ukamienować, a Ty znów tam idziesz?

Jezus odpowiedział: Dzień przecież składa się z dwunastu godzin. Kto chodzi za dnia, nie potknie się, gdyż widzi światło tego świata.

Lecz jeśli ktoś chodzi w nocy, potknie się, ponieważ nie ma w sobie światła.

Wtedy uczniowie powiedzieli: Panie! Skoro zasnął, wyzdrowieje.

Jezus jednak miał na myśli jego śmierć, oni natomiast myśleli, że mówi o zwykłym śnie.

Wtedy Jezus powiedział im wyraźnie: Łazarz umarł.

I cieszę się, że Mnie tam nie było, bo chodzi mi o was. Pragnę, byście uwierzyli. A teraz chodźmy do niego.

Wówczas Tomasz, zwany Dydymos, powiedział do pozostałych uczniów: To my też chodźmy, żebyśmy razem z nim umarli.

Gdy Jezus przybył na miejsce, Łazarz był już od czterech dni w grobie.

A Betania leżała blisko Jerozolimy, około piętnastu stadiów.

I wielu spośród Żydów zebrało się u Marty i Marii, aby je pocieszyć po stracie brata.

Gdy więc Marta usłyszała, że Jezus idzie, wyszła Mu na spotkanie. Maria pozostała w domu.

Marta natomiast zwróciła się do Jezusa: Panie! Gdybyś tu był, mój brat by nie umarł.

Ale i teraz wiem, że Bóg da Ci wszystko, o co Go poprosisz.