Psalteri 119
119
Alef.
1Lum ata qi dalinë faqe-bardhë mb’udhë, ata qi ecinë ndë ligjë të Zotit.
2Lum ata qi rujënë deshmimet’ e ati, ata qi kërkojën’ ate me gjithë zemërë.
3Ende ata nukë punojënë pa udhë, po ecinë nd’udhët t’ati.
4Ti urdhënove të ruhenë fort porosit’ e tua.
5Keshë me qenë të dreitohen’ udhët’ e mia, qi të ruj urdhënimet’ e tu!
6Atëherë s’kam me u turpënumë, kur shtie sytë mbë gjith’ urdhënimet e tu.
7Kam me lavdurumë me të dreitët të zemërësë, kur të mësojë gjukimet’ e drejtënisë s’ate.
8Kam me ruitun’ urdhënimet’ e tu, mos hiq dorë prei meje kreit.
Beth.
9Me çfarë pune ka me qirum’ i riu udhën’ e vet? Tue ruitunë fjalët’ e tua.
10Të kërkova me gjithë zemërë, mos më ban me u largumë prei porosivet tua.
11Ruita fjalët’ e tua ndë zemërët t’eme, qi të mos fëjej mbë tyi.
12I bekumë je, o Zot, mëso-më urdhënimet’ e tu.
13Me buzët e mia dëfteva gjithë gjyqet’ e gojësë s’ate.
14U gëzushë nd’ udhët të deshmimevet tu, si për çdo pasëje.
15Kam me shkumë ndër mend urdhënimet’ e tu, ende kam me ngjoftun’ udhët’ e tua.
16Kam me u gëzumë për urdhënimet e tu, s’kam me harrumë fjalët’ e tua.
Gimel.
17Shpagui shërbëtorinë tand, ban-më me rrumë, e me ruitunë fjalënë tande.
18Çil syt’ e mi, ende kam me pamë mërekullitë prei ligjësë s’ate.
19Unë jam i huj ndë dhet, mos mpshif prei meje porosit’ e tua.
20Shpirti em dëshëron për malltqi kam për gjyqet e tu përherë.
21Qirtove të mallëkumitë madhështorë, qi përvarenë mbë-nj’-anë prei urdhënimevet tu.
22Ngre prei meje turpëjen’ ende shpërnderiminë, se ruita deshmimet’ e tu.
23Sepse ndeitnë të parë, e folnë kundrë meje, po shërbëtori yt shkonte ndër mend urdhënimet’ e tu.
24Sepse deshmimet’ e tu janë shija eme, ende këshillësit’ e mi.
Daleth.
25Shpirti em ngeli ndë baltët, ep-më frymë të gjallë mbas fjalësë s’ate.
26Dëfteva udhët’ e mia, ende më ndëgjove; mëso-më urdhënimet‘ e tu.
27Ban-më me kupëtum’ udhën’ e urdhënimevet tu, ende kam me shkumë ndër mend mërekullit’ e tua.
28Shpirti em po kullon prei shtrëngimit, forco-më mbas fjalësë s’ate.
29Mërgo prei meje udhën’ e rrenësë, ende fal-më ligjënë tande.
30Sgjodha udhën’ e së vërtetësë, vuna ndër mend gjyqet’ e tu.
31U ngjita mbas deshmimevet tu, o Zot, mos më turpëno.
32Kam me ecunë nd’udhët të porosivet tua, kur të sgjanojsh zemrënë t’eme.
He.
33Mëso-më, o Zot, udhën’ e urdhënimevet tu, ende kam me e ruitunë kurdo.
34Ban-më të mençim, ende kam me vështrumë ligjënë tande, ende kam me e ruitunë me gjithë zemërët t’eme.
35Hiq-më udhënë nd’urdhënimet e tu, se ate desha.
36Ul zemrënë t’eme ndë deshmimet e tu, e mos ndë lakëmim.
37Këthe mbë-nj’-anë syt’ e mi, për mos me pamë kotësinë, ep-më frymë të gjallë mb’udhët tande.
38Qindro fjalënë tande te shërbëtori yt, qi të ka frikë.
39Hiq shpërnderiminë t’em, qi druj, sepse gjyqet’ e tu janë të mirë.
40Ngje te dëshërova porosit’ e tua, ep-më frymë të gjallë, me anët të dreitënisë s’ate.
Vau.
41Ende arthtë përdëllimi yt mbë mu, o Zot, ende shpëtimi yt mbas fjalësë s’ate.
42Atëherë kam me iu përgjegjun’ ati qi më shpërnderon, se shpërej mbë fjalënë tande.
43Ende mos ngre kreit prei gojësë s’eme fjalën’ e së vërtetësë, se shpëreva mbë gjyqet e tu.
44Ende kam me ruitunë ligjënë tande përherë ndë jetët të jetësë.
45Ende kam me ecunë ndë vend të gjanë, sepse kërkova porosit’ e tua.
46Ende kam me folë përpara mbëretënish për deshmimet’ e tu, ende s’kam me u turpënumë.
47Ende kam me u gëzumë për porosit’ e tua, qi desha fort.
48Ende kam me ngritunë durët’ e mia ndë porosit’ e tua, qi desha, ende kam me shkumë ndër mend urdhënimet’ e tu.
Zain.
49Kujto fjalënë ke shërbëtori yt, ndë të cillinë më bane me shpërymë.
50Këjo më ngushullon ndë shtrëngimt t’em, se fjala jote më dha frymë të gjallë.
51Madhështorëtë më përqeshshinë fort, po unë nukë dola jashtë prei ligjësë s’ate.
52Mendova gjukimet’ e tu të jetëshimitë, o Zot, edhe u ngushullushë.
53Më mur frika prei të pabesëvet, qi kanë hiekunë dore prei ligjësë s’ate.
54Urdhënimet’ e tu më ishinë kankë ndë dhe të huj.
55Kujtova emëninë tand, o Zot, natënë, ende ruita ligjënë tande.
56Këjo m’u ba, se ruita urdhënimet’ e tu.
Heth.
57 Ti je piesa eme, o Zot, thashë me ruitunë fjalët’ e tua.
58Iu luta fjalësë s’ate me gjithë zemër; përdëllemë mbas fjalësë sate.
59Mendova udhët’ e mia, ende këtheva kambët’ e mia mbë deshmimet e tu.
60Nxitova, ende nuk’ u vonushë me ruitunë porosit’ e tua.
61Tufa të pabesësh më qarkunë, po unë s’harrova ligjënë tande.
62Ndë mies-natë qohem me të lavdurumë për gjyqet e dreitënisë s’ate.
63Unë jam piestar i gjith’ atyne qi të drujën’ e rujënë porosit’ e tua.
64Dheu ashtë plot me përdëlliminë tand, o Zot, mëso-më urdhënimet’ e tu.
Teth.
65I bane mirë shërbëtorit t’yt, o Zot, mbas fjalësë s’ate.
66Ep-më mendëje të mirë, e dituni, se u besova urdhënimevet tu.
67Para se të vujem, humba udhënë, po ndashti ruita fjalënë tande.
68Ti je i mirë, ende mirë-bamës, mëso-më urdhënimet’ e tu.
69Madhështorëtë shpifnë rrenë kundrë meje, po unë kam me ruitunë porosit’ e tua me gjithë zemërë.
70Zemëra e atyne ngrini posi dhiamë, po unë gëzohem për ligjënë tande.
71 U ba mirë për mu qi hoqa keq, për me mësum’ urdhënimet’ e tu.
72Ligja e gojësë s’ate ashtë ma e mirë për mu, se mijëna ari e argjandi.
Iod.
73Durët’ e tua më banë, e më gatunë; ban-më të mençim, ende kam me mësum’ urdhënimet’ e tu.
74Ata qi të drujënë, kanë me pamë, e me u gëzumë, se shpëreva mbë fjalët tande.
75Ngjof, o Zot, se gjyqet’ e tu janë dreitëni, ende me udhë më përvunë.
76Le të më ngushullojë pra përdëllimi yt, mbas fjalësë s’ate mbë shërbëtorinë tand.
77Le të vinë përdëllimet’ e tu mbë mu, qi të rroj, se ligja jote ashtë mendimi em.
78U turpënofshinë madhështorëtë, se kërkojënë të më prishinë pa udhë, po unë kam me shkumë ndër mend porosit’ e tua.
79Le të këthehenë ke un’ ata qi të drujënë, ende ata qi ngjofinë deshmimet’ e tu.
80Zemëra eme qoft’ e qirume mb’urdhënimet’ e tu, qi të mos turpënohem.
Kaf.
81Më digjetë shpirti për shpëtiminë tand, shpëreva mbë fjalët tande.
82Më ranë sytë për fjalënë tande, tue thanë: Kurë ke me më ngushullumë?
83Sepse u bashë porsi shakulli ndë tym, po s’harrova urdhënimet’ e tu.
84Sa janë ditt’ e shërbëtorit t’yt? Kurë ke me bamë gjyq kundrë atyne qi më ndiekinë?
85Madhështorëtë rëmunë gropë për mu, të cillëtë s’janë mbas ligjësë s’ate.
86Gjithë porosit’ e tua janë të vërteta, pa udhë më ndiekinë, ndif-më.
87Për pak desh më rrenunë përdhe, po unë nukë hoqa dorë prei porosivet tua.
88Ep-më frymë të gjallë mbas përdëllimit t’yt, ende kam me ruitunë deshmimet’ e gojësë s’ate.
Lamed.
89Për gjithë jetënë, o Zot, fjala jote mbet ndë qill,
90e vërteta jote bres mbas brezi; themelove dhenë, ende qindron.
91Mbas urdhënimesh tu mbesinë ngjer mbë sot, se të tanë janë shërbëtorët’ e tu.
92Ligja jote të mos ishte mendimi em, atëherë do të humbiem ndë shtrëngim t’em.
93Për gjithë jetënë s’kam me harrumë porosit’ e tua, sepse me ato më dhe frymë të gjallë.
94Unë jam yti, shpëto-më, se kërkova urdhënimet’ e tu.
95Të pabesëtë më pritnë, për me më prishunë, po unë kam me u mbaitunë vesh deshmimevet tu.
96Mbë çdo gja të mbarume pashë fund, po porosia jote ashtë fort e gjanë.
Mem.
97Sa e du ligjënë tande! Gjithë ditën’ e shkoj ndër mend.
98Më bane ma të mençim se anëmiqt’ e mi, me anë t’urdhënimevet tu, se janë përherë bashkë me mu.
99Jam ma i mençim se gjith’ ata qi më mësojënë, se shkoj ndër mend deshmimet’ e tu.
100Jam ma i mençim se pleqtë, se ruita porosit’ e tua.
101Ndala kambët’ e mia prei çdo udhë të keqe, për me ruitunë fjalënë tande.
102Nukë dola jashtë prei gjyqesh tu, se ti më mësove.
103Sa të ambëla janë fjalët’ e tua ndë gurmast t’em! Ma tepërë se mialta ndë gojët t’eme.
104Prei porosivet tua u bana i mençim, përandai mora mëni çdo udhë të shtrembëtë.
Nun.
105Fjala jote ashtë kandile ndër kambët të mia, ende dritë nd’udhët të mia.
106Bana be, ende do të qindroj me ruitunë gjyqet’ e dreitënisë s’ate.
107Hoqa keq fort; o Zot, ep-më frymë të gjallë mbas fjalësë s‘ate.
108Prit pra dhunëtiat’ e gojësë s’eme, o Zot, qi t’i bie me dashunim, ende mëso-më gjyqet’ e tu.
109E kam shpirtinë kur-do n’dorë, po s’harrova ligjënë tande.
110Të pabesëtë më ngrefnë kurth, po unë nukë dola jashtë porosivet tua.
111Trashigova deshmimet’ e tu për gjithë jetënë, se këto janë gëzim’ i zemrësë s’eme.
112Ula zemrënë t’eme për me bam’ urdhënimet’ e tu përherë ngjer ndë fund.
Sameh.
113Mora mëni mendimet’ e shtrembëtë, ende desha ligjënë tande.
114Ti je ndifmësi em, ende mburonjësi em, shpërej mbë fjalët tande.
115Largohi prei meje, ju të këqijtë, sepse kam me ruitunë porosit’ e Perëndisë t’em.
116Ndif-më mbas fjalësë s’ate, ende kam me rrumë, ende mos më turpëno mbë shpëresët t’eme.
117Ndif-më, ende kam me shpëtumë, ende kam me pasunë ndër mend kurdo urdhënimet’ e tu.
118Ti shkelmove gjith’ ata qi dalinë jasht’ urdhënimevet tu, se gënjeshtra e atyne asht’ e kotë.
119Heth tej gjithë të këqijt’ e dheut, porsi plehe, andai desha deshmimet’ e tu.
120M’u droth mishi prei frikësë s’ate, ende u frikushë prei gjyqevet tu.
Ain.
121Bana gjyq e dreitëni, mos më ep n’dorë t’atyne qi më bajënë punë pa udhë.
122Bahu dorë-zanës shërbëtorit t’yt për të mirë, le të mos më shtrëngojënë madhështorëtë.
123Më ranë sytë për shpëtiminë tand, ende për fjalën’ e dreitënisë s’ate.
124Ban bashkë me shërbëtorinë tand mbas përdëllimit t’yt, ende mëso-më urdhënimet’ e tu.
125Unë jam shërbëtori yt, ban-më të mençim, ende kam me ngjoftunë deshmimet’ e tu.
126 Ashtë kohë për me punumë Zoti, prishnë ligjënë tande.
127Përandai desha porosit’ e tua përmbi arinë, ende përmbi arin’ e kullumë.
128Andai ngjofta të dreita gjithë porosit’ e tua për çdo gja, ende mora mëni çdo udhë të shtrembëtë.
Pe.
129Deshmimet’ e tu janë të mërekullushim, përandai i ruiti shpirti em.
130Dëftimi i fjalëvet tua ndrit, ban të mençim të mitunitë.
131Hapa gojënë t’eme, e mora frymë, se u mallënjyshë për porosit’ e tua.
132Shtierë sytë mbë mu, ende përdëlle-më, mbas mëndyrësë qi ke ke ata qi dun’ emëninë tand.
133Ndreq’ hapat’ e mia ndë fjalët tande, ende le të mos më pushtojë ndonji paudhëni.
134Shpëto-më prei shtrëngimit njerëzëvet, ende kam me ruitunë porosit’ e tua.
135Ndrit faqenë tande mbë shërbëtorinë tand, ende mëso-më urdhënimet’ e tu.
136Syt’ e mi derthnë rrëke ujënash, sepse s’ruitnë ligjënë tande.
Cade.
137I dreitë je, o Zot, ende të dreitë janë gjyqet’ e tu.
138Deshmimet’ e tu qi urdhënove, janë dreitëni e vërtetëni fort e madhe.
139Zëlia eme më treti, se anëmiqt’ e mi harrunë fjalët’ e tua.
140Fjala jote ashtë fort e kullume, përandai shërbëtori yt e do.
141Jam i vogël’ e i pazanë për gja, po s’harrova urdhënimet’ e tu.
142Dreitënia jote ashtë dreitëni për gjithë jetënë, ende ligja jote e vërtetë.
143Më gjetnë shtrëngime e nevoja, po urdhënimet’ e tu janë gëzimi em.
144Deshmimet’ e tu janë dreitëni për gjithë jetënë, ban-më të mençim, ende kam me rrumë.
Kof.
145Thërrita me gjithë zemërë, ndëgjo-më, o Zot, ende kam me ruitun’ urdhënimet’ e tu.
146Thërrita mbë tyi: Shpëto-më, ende kam me ruitunë deshmimet’ e tu.
147E mbërrina pa sbardhunë drita, ende thërrita, shpëreva mbë fjalët tande.
148Syt’ e mi mbërrijënë përpara të ruitunavet natësë, për me shkumë ndër mend fjalënë tande.
149Ndëgjo zaninë t’em, o Zot, mbas përdëllimit t’yt, ep-më frymë të gjallë mbas gjyqit t’yt.
150U afrun’ ata qi venë mbas së keqesë, ende u largunë prei ligjësë s’ate.
151Ti, o Zot, je ngjat, ende gjith’ urdhënimet e tujanë të vërtetë.
152Sa për deshmimet’ e tu, e ngjofta çë përpara, se i themelove për gjithë jetënë.
Resh.
153Shif shtrëngiminë t’em, ende liro-më, se s’harrova ligjënë tande.
154Gjuko gjyqinë t’em, ende shpërble-më; ep-më frymë të gjallë mbas fjalësë s’ate.
155Shpëtimi ashtë lark prei të pabesësh, se s’kërkojën’ urdhënimet’ e tu.
156Përdëllimet’ e tu janë të mëdhej, o Zot, ep-më frymë të gjallë mbas gjyqit t’yt.
157Shumë jan’ ata qi më ndiekin’ e më shtrëngojënë,po nukë dola jashtë deshmivet tu.
158Pash’ ata qi dalinë jasht’ udhësë, ende u drothsh, sepse s’ruitnë fjalënë tande.
159Shif sa i du porosit’ e tua, o Zot, ep-më frymë të gjallë mbas përdëllimit t’yt.
160Kryet’ e fjalësë s’ate asht’ e vërteta, ende gjithë gjukimet’ e dreitënisë s’ate mbesinë për gjithë jetënë.
Sin.
161Të parëtë më ndoqnë kot, po zemrënë t’eme e mur frika për fjalënë tande.
162Gëzohem për fjalënë tande, posi ai qi gjen shumë plaçëka.
163Kam mëni e të ndytë rrenënë, po du ligjënë tande.
164Shtatë herë ditënë të lavduroj për gjyqet e dreitënisë s’ate.
165Ata qi dunë ligjënë tande, kanë shumë paqtim, ende për ata s’ka skandal.
166Prita shpëtiminë tand, o Zot, ende bana porosit’ e tua.
167Shpirti em ruiti deshmimet’ e tu, ende i deshi fort.
168Ruita porosit’ e tua, ende deshmimet e tu, se gjith’ udhët’ e mia janë përpara teje.
Tau.
169Le t’ afrohetë klithma eme përpara teje, o Zot, ban-më të mençim mbas fjalësë s’ate.
170Le të vijë të lutunitë t’em përpara teje, shpëto-më mbas fjalësë s’ate.
171Buzët’ e mia kanë me nxierrë kankë, kur të më mësojsh urdhëmimet’ e tu.
172Gjuha eme ka me folë fjalënë tande, se gjithë porosit’ e tua janë dreitëni.
173Dora jote le të më ndifi, se sgjodha porosit’ e tua.
174U mallënjyshë për shpëtiminë tand, o Zot, ende ligja jote ashtë mendimi em.
175Le të rrojë shpirti em, ende ka me të lavdurumë, ende gjyqet’ e tu le të më ndifinë.
176U solla andej e këndej, porsi dele e humbunë; kërko shërbëtorinë tand, se nukë harrova porosit’ e tua.
Currently Selected:
Psalteri 119: PSGEKK1872
Highlight
Share
Copy
Want to have your highlights saved across all your devices? Sign up or sign in
The text is an open source, but the transliteration and digitalisation is a copyright of IBSA
Albanian Geg Psalms Konstandin Kristoforidhi © Interconfessional Bible Society of Albania, 1872.
Pssalmet Gegnisht - Kostandin Kristoforidhi © Shoqëria Biblike Ndërkonfesionale e Shqipërisë, 1872.