ΨΑΛΜΟΙ 142 [141]
142 [141]
Ο Κύριος ύστατο καταφύγιο του καταδιωγμένου
1Μασχίλ#Μασχίλ. Βλ. υποσ. εις Ψλ. 32:1. του Δαβίδ. Προσευχή όταν ήταν στη σπηλιά.
2Με δυνατή φωνή κράζω στον Κύριο
και φωναχτά τον Κύριο ικετεύω.
3Σκορπώ μπροστά του το παράπονό μου,
μπροστά του εκθέτω εγώ τη θλίψη μου.
4Όταν λιγοψυχώ,
ξέρεις εσύ πού πάω.
Στο δρόμο ετούτον που πορεύομαι
μου στήσανε παγίδα.
5Δεξιά μου κοίταξα και είδα πως
κανείς δεν ήταν που να με γνωρίζει·
για μένα εχάθη κάθε καταφύγιο,
κανένας που για τη ζωή μου να νοιαστεί.
6Σ’ εσένα, Κύριε, φώναξα!
Είπα: Εσύ ’σαι ο προστάτης μου,
ό,τι μου ανήκει στη γη των ζωντανών.
7Στη δέησή μου δώσε προσοχή,
γιατί πολύ εξασθένησα·
απάλλαξέ με απ’ τους διώκτες μου,
γιατ’ είναι δυνατότεροι από μένα.
8Λευτέρωσέ με από τη φυλακή μου.
Και τότε στων δικαίων τη σύναξη
θα σε δοξολογήσω
γιατί με φρόντισες.
Currently Selected:
ΨΑΛΜΟΙ 142 [141]: TGV
Highlight
Share
Copy
Want to have your highlights saved across all your devices? Sign up or sign in
Copyrighted by the Hellenic Bible Society, 1997, 2003.