ولی پِطرُس شُ آنا گُت: «حَنانیا، اَسِی چه اُتهِشت شیطون دلُت اینا پُر بِکو که اُ روح کدّوس خدا دارُو بِگائِش و یَک کِسمت از پول زِمِنا اَسِی خوت نِگَه بِکنِش؟ مَ کَبل از اِکِه بِفرِشِش مال خوت نِهاد؟ مَ بعد از فِرَتَش هم پولُش دست خوت نِهاد؟ اَسِی چه اُ اِ فکرا اُفتَدِستِش که اینا کَری بِکنِش؟ تو نِه اُ آدام، بلکه تُ خدا دارُو گُتِه!»
وَختی حَنانیا اِ حرفیَه‌وا اُششُنُفت، لِی زِمی اُفتَه و جو اُشدَ! هَمَهِ آنایایی که اِ کَضیَه‌وا شُشُنُفت، بُری دِلشو تِرَکِئِست.