SKOK

Ek wou nog altyd 'n ma wees, en toe die tuis-swangerskaptoets wys dat ek swanger is, was ek en my man baie opgewonde. In die daaropvolgende weke het ons name uitgekies, die babakamer ingerig, 'n gesinsvoertuig gekoop en gedroom van wanneer ons twee binnekort drie sou word. Ons was oorweldig met geluk en opgewondenheid.

By ons tweede ultraklank skandering hoor ons die verpletterende woorde wat elke ma vrees. Daar was geen hartklop nie. Ons baba was dood. Ons was verpletterd. 

Ek het soos 'n ballon gevoel. Emosioneel was ek so opgewonde oor die nuwe baba, gevul met soveel idees, projekte en voorbereidings. My geheime baba Pinterest-borde was oorlaai met idees! Ek was oorstelp van vreugde! Skielik was dit asof iemand die ballon laat afblaas het. Dit was leeg en net 'n leë dop het agter gebly. Ballonne lyk nooit dieselfde nadat hulle opgeblaas is en dan weer afgeblaas is nie. Hulle kry daardie gekreukelde reklyne wat die tekens van die ervaring toon. My siel het gevoel soos daardie afgeblaaste gekreukelde ballon.

Ek het voortdurend gewonder: "Wat doen ek nou?" Terwyl die lewe rondom my voortduur, staan ​​ek stil. Die min mense wat geweet het wat gebeur het, het goedbedoelende meegevoel betuig. In my toestand van skok en rou emosie het ek egter hul woorde geïnterpreteer as 'n poging om my pyn af te weer, my verlies te verlig en hulself te verskoon van die ongemak om te sien hoe ek my hartseer verwerk. 

Dit sou vir my maklik gewees het om my hartseer weg te steek, maar vroue wat dieselfde paadjie geloop het, het na my gekom. Hulle vriendelike boodskap was dat dit 'n lang en moeilike reis sou wees, maar dat daar uiteindelik hoop en vrede sou wees. Hulle was reg. Op dieselfde manier nooi ek jou uit om saam met my deur hierdie leesplan te werk. Ek was waar jy is, en ek kan jou eerlik sê, dit is nie die einde nie, maar net een stap na genesing. 

Kom ons neem die volgende paar treë saam.