Kapag ang Pananampalataya ay Nabigo: 10 Araw ng Paghahanap sa Diyos sa Anino Ng Pag-aalinglanganHalimbawa

Ang panaghoy ay ang iyak ng isang pusong durog na durog, makirot, at halos hindi gumagaling. Minamasdan nito ang pagdurusa, nabugbog ng mga gasgas nito, sumuray-suray, umiiyak, at sumisigaw ng hustisya. Ang panaghoy ay lumalaban sa mababaw, nakabalot, mga pinasimpleng kasagutan. Nangangailangan ito ng mabangis na katotohanan at hindi natatakot sa mga tanong na hindi masasagot. 

Ang panaghoy ay ang awit ng kaluluwang nag-aalinlangan.

Nabubuhay tayo sa isang panahon, gayunpaman, kung kailan dumaan ang panaghoy sa mahihirap na panahon. Hindi natin alam kung paano dadalhin ang kalungkutan. Mas pinipili natin ang pagtanggi. Tayo ang pinakapinagaling na bansa kailanman. Ang mga larawan at kuwento ng pagdurusa ay nagpaligalig sa atin. Nahihiya tayo sa kaaliwan at mga modernong pampaabala. Nalalasing tayo sa ginhawa. At pagkatapos, kapag ang dalamhati ay nagbukas ng mararahas na mga tanong tungkol sa Diyos at sa buhay, pinipigilan at itinatago natin ito. Ngunit maaari lamang itong gumana nang ilang panahon. Tulad ng isang ilog na tumatalon sa mga pampang nito, maaari nating tanggihan o sikaping pigilan ang paparating na baha o matutunan kung paano mamuhay sa mas malalim na tubig.

Ang Banal na Kasulatan ay tumutukoy sa mga kuwento ng mga kalalakihan at kababaihan na gumawa noon. Nakita nila ang nangyayari sa kanilang paligid, pinangalanan ang kawalan ng katarungan, at nagsabi sa Diyos na ipaliwanag ang Kanyang sarili. Sumigaw si David, "Hanggang kailan, Panginoon?" ( Awit 13:1). Si Jeremias, na nabigla sa pang-aapi na nasaksihan niya, ay dumulog sa Diyos na mamagitan. Nawalan ng pag-asa si Job. Nakipagbuno si Jacob. Nanghamon si Moises. Nag-alinlangan si Abraham. Nagtanong si Maria. Si Jesus ay umiyak.

Ang panaghoy ay hindi kabaligtaran ng pananampalataya; ito ang hitsura ng pananampalataya kapag ito ay lumalapit sa kalungkutan. Kung mas madamdamin tayong naniniwala sa kabutihan ng Diyos, mas masigasig tayong tumututol kapag ang Kanyang kabutihan ay natatakpan.

Iyan ang dahilan kung bakit umiyak si Jesus sa libingan ng Kanyang kaibigan.

Tama lang na bigyan ng boses ang ating kalungkutan. Tamang isigaw ang ating mga reklamo. Normal lang magalit.

Ayos lang na wala lahat ng sagot.

Ang Diyos ay tumatakbo pa rin sa atin, niyayakap tayo, at umiiyak kasama natin doon. At pagkatapos, sa pamamagitan ng ating mga luha, napansin natin na ang umiiyak ay may mga galos sa mga kamay. Wasak ang katawan Niya. Nasira ang Kanyang mukha.

Napagtanto natin na nagdusa rin Siya.