பாரத்தை வைத்து விடுங்கள்மாதிரி

கடவுளின் இறகுகளின் கீழ்

நான் உம்முடைய கூடாரத்தில் சதாகாலமும் தங்குவேன்; உமது செட்டைகளின் மறைவிலே வந்து அடைவேன். - சங்கீதம் 61:4

எங்கள் அடுக்குமாடி குடியிருப்பு வளாகத்திற்கு அருகிலுள்ள குளத்தில் பல கனடா வாத்து குடும்பங்கள் குட்டி வாத்துகளுடன் உள்ளன. சிறிய வாத்துகள் மிகவும் பஞ்சுபோன்றவை மற்றும் அழகாக இருக்கின்றன, நான் ஒரு நடக்கச் செல்லும்போது அல்லது குளத்தைச் சுற்றி ஓடும்போது அவற்றைப் பார்க்காமல் இருப்பது கடினம். ஆனால் நான் அவைகளின் கண்களைப் பார்க்காமல் இருக்கக் கற்றுக்கொண்டேன், வாத்துகளுக்கு ஒரு பரந்த இடத்தைக் கொடுக்கிறேன் - இல்லையெனில், ஒரு பெற்றோர் வாத்து பாதுகாப்பு அச்சுறுத்தலை சந்தேகித்து என்னை சீறிப் பார்த்து துரத்தும் அபாயத்தை நான் எதிர்கொள்கிறேன்!

தன் குஞ்சுகளைப் பாதுகாக்கும் ஒரு பறவையின் உருவம், கடவுள் தம்முடைய பிள்ளைகள் மீதான மென்மையான, பாதுகாப்பு அன்பை விவரிக்க வேதம் பயன்படுத்துகிறது (சங்கீதம் 91:4). சங்கீதம் 61 இல், தாவீது இந்த வழியில் கடவுளின் பராமரிப்பை மீண்டும் அனுபவிக்க போராடுவது போல் தெரிகிறது. கடவுளை தனது "அடைக்கலம், ஒரு பலமான கோபுரம்" (வசனம் 3) என்று அவர் அனுபவித்தார், ஆனால் இப்போது அவர் "பூமியின் எல்லைகளிலிருந்து" தீவிரமாக அழைத்து, " எட்டாத உயரமான கன்மலையில் என்னைக் கொண்டுபோய்விடும்" (வசனம் 2) என்று கெஞ்சினார். அவர் மீண்டும் ஒருமுறை "[கடவுளின்] செட்டைகளின் மறைவிலே வந்து அடைய" (வசனம் 4) ஏங்கினார்.

மேலும் தனது வலியையும் குணப்படுத்துதலுக்கான ஏக்கத்தையும் கடவுளிடம் கொண்டு வந்ததில், தாவீது தனது குரலைக் கேட்டார் என்பதை அறிந்து ஆறுதல் அடைந்தார் (வசனம் 5). கடவுளின் உண்மைத்தன்மையின் காரணமாக, அவர் "[அவரது] நாமத்தைப் புகழ்ந்து பாடுவார்" (வசனம் 8) என்பதை அவர் அறிந்திருந்தார்.

சங்கீதக்காரனைப் போலவே, நாம் கடவுளின் அன்பிலிருந்து தொலைவில் இருப்பதாக உணரும்போது, அவர் நம்முடன் இருக்கிறார், ஒரு தாய் பறவை தனது குஞ்சுகளைப் பாதுகாப்பது போல, நம்மைக் கடுமையாகப் பாதுகாத்து பராமரிக்கிறார் என்பதை உறுதிப்படுத்த நாம் அவருடைய கரங்களுக்குத் திரும்பி ஓடலாம்.

மோனிகா லா ரோஸ்

கடவுளே, என் மீது நீர் கொண்ட கடுமையான, பாதுகாப்பு அன்புக்கு நன்றி. உமது மென்மையான பராமரிப்பில் நான் பாதுகாப்பாக ஓய்வெடுக்க உதவுங்கள்.