ஆழமாக உருவாக்கப்பட்ட வாழ்க்கைமாதிரி

"சுய பரிசோதனை"

சுய ஆய்வு அல்லது பரிசோதனை என்பது நமது சொந்த செழிப்புக்காகவும், அன்பை நன்கு பெறுவதற்கான அழைப்பிற்காகவும் நமது சுயத்தின் யதார்த்தங்களைக் கருத்தில் கொள்ளும் ஒரு வாழ்க்கை முறையாகும்.

நவீன வாழ்க்கையின் பெரும்பகுதி இந்த வகையான வாழ்க்கையை எதிர்க்கிறது. நமது பல நாட்கள் அமைப்பின் ரீதியாகவும், ஆழ்மனதிலும் மேற்பரப்புக்குக் கீழே பார்ப்பதைத் தவிர்ப்பதற்காக கட்டமைக்கப்பட்டுள்ளன. நாம் பெரும்பாலும் சுயபரிசோதனை இல்லாததை வலுப்படுத்தும் சபையைச் சேர்ந்தவர்கள். கடவுளிடமிருந்து ஓடுவதற்கு நாம் கடவுளைப் பயன்படுத்துகிறோம், நம்மை விட்டு ஓடுவதற்கும் கடவுளைப் பயன்படுத்துகிறோம்.

சங்கீதம் 139 இல், ஆழமாக உருவாக்கப்பட்ட உள் பரிசோதனையின் மாதிரியாக இருக்கும் ஒரு நபரின் இதயத்தைக் காண்கிறோம்: தாவீது. சங்கீதத்தின் முதல் பதினான்கு வசனங்கள் மனிதகுலத்தைப் பற்றிய கடவுளின் அறிவையும் குறிப்பாக தாவீதைப் பற்றிய அறிவையும் பற்றியவை. ஆனால் சங்கீதத்தின் முடிவில், கடவுள் தன்னைப் பற்றி எல்லாவற்றையும் அறிந்திருந்தாலும், தாவீது தன்னைப் பற்றி எல்லாவற்றையும் அறிந்திருக்கவில்லை என்பதை தாவீது நன்கு அறிந்திருந்தார் என்பதை நீங்கள் புரிந்துகொள்கிறீர்கள். எனவே உள்ளுணர்வு மற்றும் ஒப்புதல் வாக்குமூலத்தின் வார்த்தைகளில், அவர் எழுதினார்,

தேவனே, என்னை ஆராய்ந்து, என் இருதயத்தை அறிந்துகொள்ளும்!

என்னைச் சோதித்து, என் சிந்தனைகளை அறிந்துகொள்ளும்!

வேதனை உண்டாக்கும் வழி என்னிடத்தில் உண்டோ என்று பாரும்,

நித்திய வழியில் என்னை நடத்தும்! (வசனங்கள் 23–24)

நம்மில் பெரும்பாலோர் கடவுளைப் பற்றிய விழிப்புணர்வை விரும்புகிறோம். ஆனால் கூடுதலாக நமக்குத் தேவையானது சுய விழிப்புணர்வு. கடவுள் இதையெல்லாம் அறிந்திருக்கிறார் என்று தாவீது உறுதிப்படுத்தினார், எனவே அவர் கடவுளைப் பற்றிய வெளிப்பாட்டை அல்ல, தன்னைப் பற்றிய வெளிப்பாட்டைக் கேட்டார். தாவீதின் இதயத்தின் மனநிலை மேற்பரப்புக்கு அடியில் செல்ல வேண்டும்.

இதுவரை தியானங்களில், கேட்பதன் முக்கியத்துவத்தை நான் எடுத்துரைத்துள்ளேன். தியான வழி என்பது கடவுளை ஆழமாகக் கேட்பது பற்றியது. ஒப்புரவின் வழி என்பது ஒருவருக்கொருவர் ஆழமாகக் கேட்பதை உள்ளடக்குகிறது. சுய பரிசோதனையின் வழி நம்மை நாமே ஆழமாகக் கேட்பது பற்றியது.

சங்கீதங்களையும் பிற வேதாகம நூல்களையும் சுய ஆய்வுக்கான மாதிரிகளாகக் கருதும்போது, ​​உள்ளுக்குள் உலகத்தை அணுகுவதற்கும் ஒருங்கிணைப்பதற்கும் கொடுக்கப்படும் முன்னுரிமையை நாம் காணத் தொடங்குகிறோம். ஆனால் அதற்கு சில முயற்சிகள் தேவை. சங்கீதம் 139 இல், தாவீது, நாம் பின்பற்ற அழைக்கப்பட்ட மூன்று விஷயங்களை திறம்படச் செய்தார். அவர் சுய ஆய்வுக்கு நேரம் ஒதுக்கினார், அவர் தனது சுயத்தை கடவுளிடம் ஒப்படைக்க போதுமான அளவு ஒருங்கிணைக்கப்பட்டார், மேலும் தன்னை எதிர்கொள்ளும் தைரியம் அவருக்கு இருந்தது. நம்மைப் பற்றி எப்படி?

உங்களை நீங்களே கேட்டுக்கொள்ளுங்கள்: இன்று, நான் எதைப் பற்றி பைத்தியமாக இருக்கிறேன்? வருத்தமாக இருக்கிறதா? கவலைப்படுகிறேனா? மகிழ்ச்சியடைகிறேனா? உங்களைப் பற்றிய இந்த நுண்ணறிவு உங்களை ஜெபத்திற்கு இட்டுச் செல்லட்டும்.