Ëndrrat e Shpenguara Shembull

Dita ime e parë e Nënës - Një ditë që imagjinoja se do të mbushej me lule dhe ndjenja të rrjedhura. Në vend të kësaj, e gjeta veten duke dëgjuar një rrëfim që do të çonte në fundin e martesës sime. E traumatizuar dhe e pikëlluar, nuk isha në asnjë gjendje të prindëroja vajzën time 24 orët e para. Miqtë e mi të dashur ishin aq të mirë sa ta merrnin për atë natë.

Kur arrita ta merrja të nesërmen, u ula në një pellg lotësh në tapetin e dhomës së tyre të ndenjes, duke qarë. “Unë isha nusja e tij. Bëmë betime. Duhet të rrisnim fëmijë dhe të kishim nipër së bashku. Ne do të thyenim ciklin e divorcit në familjet tona. Ne duhet të plakeshim së bashku ”.

Ajo dëgjoi me dhembshuri para se të ofronte një vëzhgim. “Mikja ime, tingëllon sikur ke pikturuar një pamje të asaj që ti dëshiroje të dukej jeta jote. E di që është e vështirë, por mund të jetë koha të dorëzosh kanavacën dhe t’i besosh Zotit që të pikturojë një të re”.

Ajo kishte të drejtë. Unë jo vetëm që isha duke pikëlluar jetën që njihja, por atë që kisha imagjinuar se do të kishim. Hidhërim mbi hidhërim. Shumica prej nesh kanë kaluar kohë duke pikturuar se si do të duken jetët tona. Ne pikturojmë një tablo në kokën tonë të martesave tona, fëmijëve, karrierës, miqësive, dhe ndonjëherë edhe afateve kohore për të gjitha këto gjëra.

Vizioni është një gjë e mirë, por çfarë ndodh kur ëndrrat dhe pritjet tona prishen nga zhgënjimi i jetës? Nga vdekja e një të afërmi, prishja e një martese, apo humbja e një karriere? Si reagojmë? A zemërohemi ndaj Zotit dhe përgjigjemi me hidhërim? A betohemi të mos ëndërrojmë më kurrë, sepse dhemb shumë për të shpresuar? Apo jemi të gatshëm ti hapim duart me forcë dhe t'i dorëzojmë Atij tablon e jetës sonë.

Edhe unë kam pikturuar një kanavacë se si do të dukej jeta ime, por kam zbuluar se tabloja ime, mund të mos jetë në përputhje me tablon përfundimtare që Zoti po pikturon për mua.

Fantazia mund të jetë idhujtari. Kjo ndodh kur ne vendosim besimin tonë në një imazh të gdhendur nga mendjet tona. Mund të jetë shumë më e lehtë të vendosim besimin tonë në diçka që mund të shohim dhe kontrollojmë, sesa ta vendosim atë në një Zot që nuk mund ta shohim dhe nuk mund ta kontrollojmë.

Marrëdhënia dhe intimiteti i vërtetë mund të jenë të frikshme. Shërimi mund të jetë i frikshëm. Këto gjëra kërkojnë besim dhe guxim, për të ecur me Zotin nëpër shtigje të panjohura, me mënyra që nuk i kemi imagjinuar. Por Zoti, Zoti ynë, dëshiron të na marrë në këtë udhëtim. Ai do t'i bëjë vendet tona të vrazhda të lëmuara dhe do të sjellë dritë aty ku nuk ka.

Nëse lejojmë që prozhektori i Zotit të depërtojë në zemrat tona, Ai mund të zbulojë burimin e vërtetë të dhimbjes sonë, në mënyrë që shërimi të mund të ndodhë. Vetëm atëherë do të jemi në gjendje të shohim qartë se çfarë na ka shtyrë për të ikur në fantazi. Vetëm atëherë do të jemi në gjendje t'i dorëzojmë kanavacën e jetës sonë një Zoti të mirë, duke e ditur se Ai mund të bëjë jashtëzakonisht, shumë mbi të gjitha që mund të kërkojmë të mendojmë ose imagjinojmë!