Kur Dështon Besimi: 10 Ditë në Gjetjen e Zotit në Hijen e DyshimitShembull

Nëse shtëpia është jeta e besimit, atëherë dyshimi është rruga që duhet të ecim për të arritur atje. Sigurisht, ka sfida në rrugë: grackat, vetminë, ankthin, frikën, pyetjet. Fjala pyetje vjen nga latinishtja quaerere, ku marrim fjalën kërkim. Një kërkim, si çdo aventurë, zhvillohet me pengesa. Çdo telefonatë ka një kosto. Malet janë torturuese për t'u ngjitur. Luginat që mund të durojnë. Për shumicën e njerëzve, kështu duket të shkosh në shtëpi. Të tjerët që i njoh (dhe i kam zili) e kanë shumë më të lehtë. Udhëtimi për në shtëpi është një autostradë me katër korsi; hipni në makinë dhe keni mbërritur. Disa, si unë, janë në rrugën piktoreske.

Por sido që të jetë, ne po arrijmë atje.

Dhe sido që të jetë, ne nuk jemi vetëm. . . .

Ne jemi të hutuar dhe të vetmuar, duke u shtrirë furishëm nëpër rrënoja në kërkim të qëllimit. Na janë dorëzuar dy skenarë. Njëri thotë se nuk ka kuptim. Është e gjitha një aksident. Gjerat ndodhin. Dhe meqë ra fjala, edhe ti je një aksident.

Por Jezusi na jep një skenar tjetër. Ai thotë se jeta ka kuptim. Dhe gjithçka rreth asaj se kush jeni, fryma në mushkëri, zemra që rrah në gjoks, lotët, frika dhe ëndrrat tuaja, kanë rëndësi. Ai premton se drejtësia do të mbretërojë, mëshira do të triumfojë, ajo që është shkatërruar do të rindërtohet; dhe ai na fton t'i bashkohemi sa më mirë që dimë.

Disa thonë se kjo nuk është gjë tjetër veçse një fantazi. Dhe kush e di, ndoshta ata kanë të drejtë. Ndoshta ne jemi të çmendurit, të mashtruarit. Por unë do të preferoja ta jetoja jetën time me shpresë, duke kërkuar për një Zot të bukur, sesa në dhimbjen dhe zbrazëtinë e një bote pa Zot.

Unë besoj se ekziston më shumë se indiferenca e verbër dhe e pamëshirshme.

Unë besoj në një Zot që na krijoi, na deshi, dha veten për ne dhe po na tërheq pamëshirshëm, pa pushim, me dashuri, drejt vetes.

Unë besoj se jeta ka qëllim.

Unë besoj se vdekja nuk e ka fjalën e fundit.

Unë besoj në realitetin përfundimtar dhe. . . është e mbushur me jetë, bukuri, ngjyrë dhe thellësi.

Unë besoj se dyshimi është pjesë e të qenit njerëzor. Na shtrin, na plagos, por më pas—nëse e lejojmë—na çon drejt besimit më të thellë.

Unë besoj se edhe kur dielli të errësohet, ai do të kthehet përsëri. Eklipsi do të kalojë. Bota mund të duket ndryshe, por edhe ne jemi.

Dhe unë besoj se ka më shumë për ne sesa materie.