Όταν βράζω μέσα μου. 7 ήρωες της Βίβλου που θύμωναν επίσης.Δείγμα

Δαβίδ

Εδάφια για μελέτη:
Β’ Σαμουήλ κεφάλαιο 13

Υπάρχουν καταστάσεις που απαιτούν δίκαιο θυμό και δράση — αλλά μένουμε παθητικοί. Ξέρεις πως ένας κοντινός σου άνθρωπος φέρεται λάθος, αλλά φοβάσαι να του το πεις ή πιστεύεις πως δεν είναι δική σου δουλειά. Και τότε, ο θυμός σιγοβράζει μέσα σου. Αλλά ο άλυτος θυμός δεν εξαφανίζεται — συσσωρεύεται και γίνεται καταστροφικός.

Αυτό συνέβη με τον βασιλιά Δαβίδ όταν ο γιος του Αμνών «ερωτεύτηκε» την ετεροθαλή αδελφή του Θαμάρ. Ο έρωτας έγινε εμμονή και τελείωσε με βιασμό. Ο Αμνών την απέρριψε και την ατίμασε εντελώς. Ήταν φυσικό να περιμένει κανείς δικαιοσύνη — προστασία για τη Θαμάρ και τιμωρία για τον θύτη. Αλλά ο Δαβίδ, αν και εξοργίστηκε, δεν έκανε τίποτα. Δεν μίλησε στον Αμνών, δεν τον τιμώρησε, δεν στάθηκε δίπλα στην κόρη του. Επέλεξε τη σιωπή.

Η αδράνειά του έφερε ρήξη στην οικογένεια. Ο Αβεσσαλώμ, αδελφός της Θαμάρ, ανέλαβε την εκδίκηση. Δύο χρόνια αργότερα, προσκάλεσε τον Αμνών και τον σκότωσε. Και δεν σταμάτησε εκεί: Επαναστάτησε ενάντια στον πατέρα του, θέλοντας να πάρει τον θρόνο. Αυτό είναι ο θυμός χωρίς δικαιοσύνη — πληγώνει ακόμη και εκείνους που προσπαθούν να αποδώσουν δικαιοσύνη.

Θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί αυτό το σενάριο; Τι θα γινόταν αν ο Δαβίδ δεν καταπίεζε τον θυμό του, αλλά τον χρησιμοποιούσε σωστά; Αν είχε ελέγξει τον Αμνών; Αν είχε υπερασπιστεί τη Θαμάρ; Ίσως τότε θα υπήρχε δικαιοσύνη. Η κόρη θα προστατευόταν, ο Αμνών θα τιμωρούνταν, και ο Αβεσσαλώμ δεν θα επιδιδόταν στην εκδίκηση. Ο Δαβίδ δεν θα έχανε το κύρος του.

Αλλά δεν έγινε έτσι. Ο Δαβίδ κατέπνιξε τον θυμό του και προτίμησε την παθητικότητα και την εύνοια. Πρέπει να καταλάβουμε: δεν μπορούμε να αφήσουμε τον θυμό ελεύθερο, γιατί θα πληγώσει. Αλλά ούτε και να τον καταπνίξουμε.

Τι να κάνουμε λοιπόν;

Πρέπει να τον κατανοήσουμε. Ο θυμός έχει ένα κίνητρο — και πρέπει να στρέφεται ενάντια στο κακό, για χάρη του καλού. Ο Δαβίδ έπρεπε να είχε χρησιμοποιήσει την ενέργεια του θυμού για να προστατεύσει το θύμα και να αποδώσει δικαιοσύνη. Ο Ιησούς επίσης έδειξε δίκαιο θυμό — στεκόταν με τους ταπεινωμένους και δεν σιωπούσε μπροστά στο κακό.

Όμως στη ζωή μπερδευόμαστε: πού είναι το καλό και πού το κακό; Ο θυμός μας συχνά ξεκινά με σωστό λόγο, αλλά μπαίνει μέσα εγωισμός.

Π.χ. μπορεί να θυμώνω επειδή τα παιδιά δεν καθαρίζουν. Είναι λάθος, ναι. Αλλά θυμώνω και γιατί με ενοχλεί — γιατί εγώ θα πρέπει να καθαρίσω. Έτσι, ο θυμός μου δεν είναι πλέον καθαρός: έχει εγωιστικά κίνητρα.

Γι’ αυτό είναι σημαντικό, όταν θυμώνουμε, να πηγαίνουμε στον Θεό — Εκείνον που, εν μέσω του θυμού Του για την αμαρτία, έστειλε τον Αγαπημένο Του Υιό να μας σώσει και να μας θεραπεύσει.

«Κύριε, βοήθησέ με στον θυμό μου να μάχομαι το κακό για χάρη του καλού. Όταν τα παιδιά δεν καθαρίζουν ή κάποιος φέρεται λάθος — μη με αφήσεις να πέσω στην αυτοδικαίωση και τον εγωισμό. Δώσε μου καρδιά που ζητά τη δόξα Σου και το καλό του άλλου. Δίδαξέ με να θυμώνω με το κακό — αλλά με έλεος, όπως θυμώνεις Εσύ».

Ερωτήσεις για περισυλλογή:

1. Τι κάνω συνήθως με τον θυμό μου: τον καταπιέζω ή τον αφήνω να ξεσπάσει; Ποια είναι τα αποτελέσματα;
2. Πώς μπορώ να μάχομαι το κακό για χάρη του καλού στις καταστάσεις που με θυμώνουν;
3. Πώς μπερδεύομαι στον θυμό: ξεκινώ σωστά αλλά προσθέτω εγωιστικά κίνητρα;