Όταν βράζω μέσα μου. 7 ήρωες της Βίβλου που θύμωναν επίσης.Δείγμα

Μωυσής

Εδάφια για μελέτη:

• Έξοδος, κεφάλαιο 32
• Αριθμοί, κεφάλαιο 20
• Ιάκωβος, 1:17–22

Συχνά μου λένε γνωστοί: «Ελλίνα, μάλλον εσύ ποτέ δεν θυμώνεις. Είσαι πάντα τόσο ήρεμη και συγκρατημένη. Δύσκολο να σε φανταστεί κανείς να φωνάζεις…» Αυτά τα λόγια με κάνουν να χαμογελώ, γιατί τα παιδιά μου και ο σύζυγός μου γνωρίζουν πολύ καλά πότε θυμώνω. Αν και ο θυμός μου ίσως δεν είναι εκρηκτικός σαν των ιταλών, τείνει περισσότερο προς τον “αγγλικό”, ψυχρό θυμό. Όμως ο θυμός εκδηλώνεται με διάφορους τρόπους.

Ο Μωυσής χαρακτηρίστηκε από τον Θεό ως ο πιο πράος άνθρωπος της γης. Κι όμως, θύμωσε — και μάλιστα με λόγο. Βλέπουμε ότι η πραότητα δεν αποκλείει τον θυμό, γιατί ο θυμός είναι φυσική αντίδραση στο κακό. Το ερώτημα είναι: θυμώνουμε με τα σωστά πράγματα;

Ο Μωυσής οργίστηκε όταν ο λαός, ενώ ο Θεός του έδινε τον Νόμο στο Σινά, έστρεψε την καρδιά του προς ένα χρυσό είδωλο. Ο ίδιος ο Θεός θύμωσε πολύ βαθύτερα. Ο λαός γρήγορα διαφθάρηκε και απέδωσε την δόξα σε ένα άγαλμα που είχε φτιάξει ο Ααρών. Ο Θεός θέλησε να τους καταστρέψει.

Όμως ο Μωυσής μεσολάβησε. Υπενθύμισε στον Θεό τη διαθήκη Του και ζήτησε έλεος, πιστεύοντας πως η δόξα Του θα φανερωθεί περισσότερο μέσω του ελέους παρά της κρίσης. Για να το κάνει αυτό, έπρεπε να τιθασεύσει τον δικό του θυμό και να σταθεί υπέρ του λαού — όπως ένας συνήγορος υπέρ του ενόχου.

Έχετε παρατηρήσει ότι όταν θυμώνουμε, αναλαμβάνουμε τον ρόλο του νομοθέτη, του δικαστή και του εκτελεστή ταυτόχρονα; Έχουμε έναν “δικό μας” νόμο που, όταν κάποιος τον παραβιάζει, τον καταδικάζουμε και τον τιμωρούμε — χωρίς έλεος. Ο ρόλος του συνηγόρου απουσιάζει. Δεν αναζητούμε τι θα μπορούσε να μειώσει την ενοχή, ούτε προσπαθούμε να καταλάβουμε τον άλλον. Σπάνια ρωτάμε: «Τι οδήγησε αυτόν τον άνθρωπο να φερθεί έτσι;»

Ο Μωυσής στάθηκε ως ανάχωμα για έναν λαό που άξιζε την κρίση. Κίνητρό του ήταν η δόξα του Θεού. Και ο Κύριος τον άκουσε. Αναχαίτισε την οργή Του.

Ο Μωυσής κατέβηκε από το όρος, έσπασε τις πλάκες του Νόμου και κατέστρεψε το είδωλο. Μάλωσε τον Ααρών και τιμώρησε τους υπεύθυνους. Έπειτα, ξανανέβηκε στο βουνό για να ζητήσει συγχώρεση για τις αμαρτίες του λαού. Ο θυμός, τού έδωσε ενέργεια, αλλά δεν κατέλαβε την καρδιά του.

Ωστόσο, σε μια άλλη περίπτωση βλέπουμε τον θυμό να γίνεται εμπόδιο. Θυμωμένος με τον λαό, αντί να μιλήσει στον βράχο, όπως του είπε ο Θεός, τον χτύπησε δύο φορές. Αυτή η ανυπακοή στέρησε από τον Μωυσή την είσοδο στη Γη της Επαγγελίας. Ακόμα και ο πιο πράος άνθρωπος μπορεί να ξεσπάσει.

Αυτό μας θυμίζει ότι ακόμη και όταν η αγανάκτησή μας πηγάζει από πραγματική αδικία, η καρδιά μας μπορεί εύκολα να μετατοπιστεί — από τη δόξα του Θεού στην προσωπική μας προσβολή. Ο θυμός μας τότε παύει να εργάζεται τη δικαιοσύνη του Θεού.

Δεν έχει σημασία πώς θυμώνουμε — έντονα ή ψυχρά. Σημασία έχει τι συμβαίνει στην καρδιά μας ενώπιον του Θεού. Ο θυμός μας μάς οδηγεί στην καταπολέμηση του κακού για το καλό ή εκφράζει εγωισμό και απιστία;

Ερωτήσεις για περισυλλογή:

1. Είναι ο θυμός μου τιμωρητικός ή ελεήμων;
2. Είναι ο θυμός μου υπό τον έλεγχο του Θεού;
3. Επιδιώκω μέσα στον θυμό να δοξάσω τον Θεό και να πολεμήσω το κακό για το καλό;