Η Κυριακή προσευχήΔείγμα

Προοπτική

Γιατί σ’ εσένα ανήκει παντοτινά η βασιλεία, η δύναμη και η δόξα. Αμήν.

Αυτή η τελευταία φράση της Κυριακής προσευχής δεν εμφανίζεται στα παλαιότερα χειρόγραφα της Καινής Διαθήκης και, αν και σχεδόν πάντα λέγεται στις εκκλησίες, οι περισσότερες σύγχρονες μεταφράσεις της Αγίας Γραφής τη βάζουν ως υποσημείωση. Προσωπικά, επιλέγω να την κρατήσω. Ένας λόγος είναι ότι οι ιουδαϊκές προσευχές την εποχή του Χριστού συνήθως έκλειναν με κάποιον ύμνο ή ευλογία προς τον Θεό, και είναι πιθανό ότι οι πρώτοι χριστιανοί έκαναν το ίδιο. Ένας άλλος λόγος είναι ότι η προσευχή ξεκινάει με δοξολογία και είναι ταιριαστό να τελειώνει με τον ίδιο τρόπο. Τέλος, αν παραλείψεις αυτή τη φράση, η τελευταία λέξη της προσευχής είναι για τον "πονηρό", κάτι που αφήνει μια δυσάρεστη γεύση. Πιστεύω ότι είναι σημαντικό να θυμόμαστε, ότι ούτε στην προσευχή ούτε στην ιστορία ο διάβολος έχει την τελευταία λέξη.

Αυτό που με βεβαιότητα μπορούμε να πούμε πως κάνει αυτή η τελευταία φράση, είναι πως μας ενθαρρύνει να πάρουμε μια απόσταση από τα θέματα της συγχώρεσης, της προστασίας, του ανεφοδιασμού των αναγκών μας, και να δούμε τη μεγαλύτερη εικόνα. Μας τοποθετεί στη σωστή προοπτική. Επιτρέψτε μου να επιστήσω την προσοχή σας σε τρία σημεία.

Πρώτον, μας υπενθυμίζει ότι η βασιλεία του Θεού πρέπει να είναι η προτεραιότητα της ζωής μας. Όλοι ερχόμαστε αντιμέτωποι με αμέτρητες επιλογές στη ζωή, τι δουλειά να κάνουμε, πώς να ξοδέψουμε τον χρόνο ή τα χρήματά μας. Αυτές οι επιλογές μάς αποσπούν την προσοχή και κατακλύζουν τις σκέψεις μας. Μέσα σε αυτό το χάος, ο Θεός μας λέει, σήκωσε τα μάτια σου ψηλότερα, κοίταξε πάνω από αυτές τις έγνοιες: μια παρουσίαση που έχεις να κάνεις στη δουλειά και σε αγχώνει, την κατάσταση του αυτοκινήτου σου, το πρόβλημα στον ώμο σου ή τον αρνητικό τραπεζικό σου λογαριασμό, και στρέψε το βλέμμα σου προς τη Βασιλεία Του.

Δεύτερον, μας θυμίζει ότι ο σκοπός της ζωής μας είναι να χτίζουμε τη Βασιλεία του Θεού και να Του αποδίδουμε τη δόξα. Υπάρχει μια πολύ γνωστή αφίσα από την εποχή του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όπου ένα κοριτσάκι κάθεται στην αγκαλιά του πατέρα του και τον ρωτά: «Μπαμπά, εσύ τι έκανες στον Μεγάλο Πόλεμο;» Το αμήχανο βλέμμα του πατέρα υπονοεί πως η απάντηση ήταν: «Πολύ λίγα.» Ας μεταφέρουμε αυτή την ερώτηση όχι σε έναν μακρινό πόλεμο, αλλά στην ίδια μας τη ζωή. Είναι μια ερώτηση που βασανίζει πολλούς ανθρώπους, ειδικά προς το τέλος της ζωής τους ή στη συνταξιοδότηση: «Τι έκανα όλα τα χρόνια που μου έδωσε ο Θεός να ζήσω; Πού ξόδεψα την ενέργειά μου; Τι έκανα που έχει αιώνια αξία;» Η πραγματικότητα είναι ότι ο μόνος στόχος για μια ανθρώπινη ύπαρξη που μένει στην αιωνιότητα είναι η συμμετοχή στην οικοδόμηση της Βασιλείας του Θεού.

Τρίτον, μας υπενθυμίζει ότι χρειαζόμαστε να κρατηθούμε από τη δύναμη του Θεού στη ζωή μας. Η Κυριακή Προσευχή είναι μια πρόκληση και απαιτεί από εμάς αλλαγές και δεσμεύσεις. Αν προσπαθήσουμε να εφαρμόσουμε στη ζωή μας αυτή την προσευχή με τη δική μας δύναμη, το αποτέλεσμα θα είναι άγχος, εξουθένωση και αποτυχία. Η μόνη μας ελπίδα είναι να ζητήσουμε τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος να μας βοηθήσει.

Και τέλος, επιτρέψτε μου να σχολιάσω αυτή τη μικρή λέξη Αμήν. Το να πεις Αμήν είναι δέσμευση. Σημαίνει: «Γεννηθήτω!», «Ας γίνει!». Είναι σαν να υπογράφεις μια επιστολή, να σηκώνεις το χέρι σου για να συμφωνήσεις σε μια πρόταση, ή να πατάς το κουμπί αποστολής σε ένα μήνυμα. Λέμε στον Θεό, «Αυτά που προσευχηθήκαμε, ας γίνουν πραγματικότητα»! 

Και πράγματι, για όλα όσα προσευχήθηκες σε αυτή την προσευχή, είθε να μπορείς να πεις με σιγουριά στο τέλος, Αμήν! 

Και είθε ο Θεός να σου απαντήσει!