Joel 2:1-27

Canwch utgorn yn Seion, bloeddiwch ar fy mynydd sanctaidd. Cryned holl drigolion y wlad am fod dydd yr ARGLWYDD yn dyfod; y mae yn agos— dydd o dywyllwch ac o gaddug, dydd o gymylau ac o ddüwch. Fel cysgod yn ymdaenu dros y mynyddoedd, wele luoedd mawr a chryf; ni fu eu bath erioed, ac ni fydd ar eu hôl ychwaith am genedlaethau dirifedi. Ysa tân o'u blaen a llysg fflam ar eu hôl. Y mae'r wlad o'u blaen fel gardd Eden, ond ar eu hôl yn anialwch diffaith, ac ni ddianc dim rhagddo. Y maent yn ymddangos fel ceffylau, ac yn carlamu fel meirch rhyfel. Fel torf o gerbydau neidiant ar bennau'r mynyddoedd; fel sŵn fflamau tân yn ysu sofl, fel byddin gref yn barod i ryfel. Arswyda'r cenhedloedd rhagddynt, a gwelwa pob wyneb. Rhuthrant fel milwyr, dringant y mur fel rhyfelwyr; cerdda pob un yn ei flaen heb wyro o'i reng. Ni wthiant ar draws ei gilydd, dilyn pob un ei lwybr ei hun; er y saethau, ymosodant ac ni ellir eu hatal. Rhuthrant yn erbyn y ddinas, rhedant dros ei muriau, dringant i fyny i'r tai, ânt i mewn trwy'r ffenestri fel lladron. Ysgwyd y ddaear o'u blaen a chryna'r nefoedd. Bydd yr haul a'r lleuad yn tywyllu a'r sêr yn atal eu goleuni. Cwyd yr ARGLWYDD ei lef ar flaen ei fyddin; y mae ei lu yn fawr iawn, a'r un sy'n cyflawni ei air yn gryf. Oherwydd mawr yw dydd yr ARGLWYDD, ac ofnadwy, a phwy a'i deil? “Yn awr,” medd yr ARGLWYDD, “dychwelwch ataf â'ch holl galon, ag ympryd, wylofain a galar. Rhwygwch eich calon, nid eich dillad, a dychwelwch at yr ARGLWYDD eich Duw.” Graslon a thrugarog yw ef, araf i ddigio, a mawr ei ffyddlondeb, ac yn edifar ganddo wneud niwed. Pwy a ŵyr na thry a thosturio, a gadael bendith ar ei ôl— bwydoffrwm a diodoffrwm i'r ARGLWYDD eich Duw? Canwch utgorn yn Seion, cyhoeddwch ympryd, galwch gymanfa, cynullwch y bobl. Neilltuwch y gynulleidfa, cynullwch yr henuriaid, casglwch y plant, hyd yn oed y babanod. Doed y priodfab o'i ystafell a'r briodferch o'i siambr. Rhwng y porth a'r allor wyled yr offeiriaid, gweinidogion yr ARGLWYDD, a dweud, “Arbed dy bobl, O ARGLWYDD. Paid â gwneud dy etifeddiaeth yn warth ac yn gyff gwawd ymysg y cenhedloedd. Pam y dywedir ymysg y bobloedd, ‘Ple mae eu Duw?’ ” Yna aeth yr ARGLWYDD yn eiddigeddus dros ei dir, a thrugarhau wrth ei bobl. Atebodd yr ARGLWYDD a dweud wrth ei bobl, “Yr wyf yn anfon i chwi rawn a gwin ac olew nes eich digoni; ac ni wnaf chwi eto'n warth ymysg y cenhedloedd. Symudaf y gelyn o'r gogledd ymhell oddi wrthych, a'i yrru i dir sych a diffaith, â'i reng flaen at fôr y dwyrain a'i reng ôl at fôr y gorllewin; bydd ei arogl drwg a'i ddrewdod yn codi, am iddo ymorchestu.” Paid ag ofni, ddaear; bydd lawen a gorfoledda, oherwydd fe wnaeth yr ARGLWYDD bethau mawrion. Peidiwch ag ofni, anifeiliaid gwylltion, oherwydd bydd porfeydd yr anialwch yn wyrddlas; bydd y coed yn dwyn ffrwyth, a'r coed ffigys a'r gwinwydd yn rhoi eu cnwd yn helaeth. Blant Seion, byddwch lawen, gorfoleddwch yn yr ARGLWYDD eich Duw; oherwydd rhydd ef ichwi law cynnar digonol; fe dywallt y glawogydd ichwi, y rhai cynnar a'r rhai diweddar fel o'r blaen. Bydd y llawr dyrnu yn llawn o ŷd a'r cafnau yn orlawn o win ac olew. “Ad-dalaf ichwi am y blynyddoedd a ddifaodd y locust ar ei dyfiant a'r locust mawr, y locust difaol a'r cyw locust, fy llu mawr, a anfonais i'ch mysg.” “Fe fwytewch yn helaeth, nes eich digoni, a moliannu enw'r ARGLWYDD eich Duw, a wnaeth ryfeddod â chwi. Ni wneir fy mhobl yn waradwydd mwyach. Cewch wybod fy mod i yng nghanol Israel, ac mai myfi, yr ARGLWYDD, yw eich Duw, ac nid neb arall. Ni wneir fy mhobl yn waradwydd mwyach.”