Salm 139:3-16

Ti’n cadw golwg arna i’n teithio ac yn gorffwys; yn wir, ti’n gwybod am bopeth dw i’n wneud. Ti’n gwybod beth dw i’n mynd i’w ddweud cyn i mi agor fy ngheg, ARGLWYDD. Rwyt ti yna o mlaen i a’r tu ôl i mi, mae dy law di arna i i’m hamddiffyn. Ti’n gwybod popeth amdana i! Mae tu hwnt i mi – mae’n ddirgelwch llwyr, mae’n ormod i mi ei ddeall. Ble alla i fynd oddi wrth dy Ysbryd? I ble alla i ddianc oddi wrthot ti? Petawn i’n mynd i fyny i’r nefoedd, rwyt ti yno; petawn i’n gorwedd i lawr yn Annwn, dyna ti eto! Petawn i’n hedfan i ffwrdd gyda’r wawr ac yn mynd i fyw dros y môr, byddai dy law yno hefyd, i’m harwain; byddai dy law dde yn gafael yn dynn ynof fi. Petawn i’n gofyn i’r tywyllwch fy nghuddio, ac i’r golau o’m cwmpas droi’n nos, dydy hyd yn oed tywyllwch ddim yn dywyll i ti! Mae’r nos yn olau fel y dydd i ti; mae goleuni a thywyllwch yr un fath! Ti greodd fy meddwl a’m teimladau; a’m plethu i yng nghroth fy mam. Dw i’n dy foli di, am fod dy waith di mor syfrdanol a rhyfeddol! Mae’r cwbl rwyt ti’n ei wneud yn anhygoel! Ti’n fy nabod i i’r dim! Roeddet ti’n gweld fy ffrâm i pan oeddwn i’n cael fy siapio yn y dirgel, ac yn cael fy ngweu at ei gilydd yn nyfnder y ddaear. Roeddet ti’n fy ngweld i cyn bod siâp arna i! Roedd hyd fy mywyd wedi’i drefnu – pob diwrnod wedi’i gofnodi yn dy lyfr, a hynny cyn i un fynd heibio!