Genesis 39:7-23

Roedd gwraig Potiffar yn ei ffansïo, ac meddai wrtho, “Tyrd i’r gwely hefo fi.” Ond gwrthododd Joseff, a dweud wrthi, “Mae fy meistr yn trystio fi’n llwyr. Mae e wedi rhoi popeth sydd ganddo yn fy ngofal i. Does neb yn ei dŷ yn bwysicach na fi. Dydy e’n cadw dim oddi wrtho i ond ti, gan mai ei wraig e wyt ti. Felly sut allwn i feiddio gwneud y fath beth, a phechu yn erbyn Duw?” Roedd hi’n dal ati i ofyn yr un peth iddo ddydd ar ôl dydd, ond doedd Joseff ddim yn fodlon cael rhyw na gwneud dim byd arall gyda hi. Ond un diwrnod, pan aeth e i’r tŷ i wneud ei waith, a neb arall yno, dyma hi’n gafael yn ei ddillad, a dweud, “Tyrd i’r gwely hefo fi!” Ond dyma Joseff yn gadael ei gôt allanol yn ei llaw, ac yn rhedeg allan. Pan welodd hi ei fod wedi gadael ei gôt dyma hi’n galw ar weision y tŷ a dweud, “Edrychwch, mae fy ngŵr wedi dod â’r Hebrëwr aton ni i’n cam-drin ni. Ceisiodd fy nhreisio i, ond dyma fi’n sgrechian. Pan glywodd fi’n gweiddi a sgrechian gadawodd ei gôt wrth fy ymyl a dianc.” Cadwodd y dilledyn wrth ei hymyl nes i Potiffar ddod adre. Wedyn dwedodd yr un stori wrtho fe. “Daeth yr Hebrëwr yna ddoist ti ag e yma i mewn ata i a cheisio fy ngham-drin i, ond pan ddechreuais i sgrechian, dyma fe’n gadael ei gôt wrth fy ymyl a dianc.” Pan glywodd y meistr ei wraig yn dweud sut roedd Joseff wedi’i thrin hi, roedd e’n gynddeiriog. Taflodd Joseff i’r carchar lle roedd carcharorion y brenin yn cael eu cadw, a dyna lle’r arhosodd. Ond roedd yr ARGLWYDD yn gofalu am Joseff yno hefyd, ac yn garedig iawn ato. Gwnaeth i warden y carchar ei hoffi. Gwnaeth y warden Joseff yn gyfrifol am y carcharorion eraill. Joseff oedd yn gyfrifol am beth bynnag oedd yn digwydd yno. Doedd y warden yn gorfod poeni am ddim byd oedd dan ofal Joseff, am fod yr ARGLWYDD gydag e. Beth bynnag roedd Joseff yn ei wneud, roedd yr ARGLWYDD yn ei lwyddo.