2
ยูดาห์กับเยรูซาเล็มถูกพิพากษาร่วมกับชนชาติต่างๆ
ยูดาห์ถูกเรียกให้กลับใจ
1จงรวมตัวกัน รวมตัวกันมา
เจ้าชนชาติน่าอับอาย
2ก่อนที่กฤษฎีกาจะมีผล
และวันนั้นผ่านไปเหมือนแกลบถูกลมพัด
ก่อนที่ความโกรธเกรี้ยวของพระยาห์เวห์
จะมาถึงเจ้า
ก่อนวันแห่งความโกรธของพระยาห์เวห์
จะมาเหนือเจ้า
3จงแสวงหาพระยาห์เวห์ บรรดาผู้ถ่อมใจของแผ่นดิน
ผู้ทำตามคำสั่งของพระองค์
จงเสาะหาความชอบธรรมและแสวงหาความถ่อมใจ
บางทีเจ้าจะได้ที่กำบัง
ในวันแห่งความโกรธของพระยาห์เวห์
ฟีลิสเตีย
4กาซาจะถูกทิ้งร้าง
และอัชเคโลนจะถูกปล่อยให้ปรักหักพัง
ยามเที่ยงวันอัชโดดจะถูกกวาดล้างจนว่างเปล่า
และเอโครนถูกถอนราก
5พวกชาวเคเรธี
วิบัติแก่เจ้าผู้อาศัยอยู่ริมทะเล
คานาอันดินแดนแห่งชาวฟีลิสเตีย
พระองค์พูดว่า
“เราจะทำลายเจ้า
จนไม่เหลือสักคนเลย”
6ดินแดนริมทะเลจะกลายเป็นทุ่งหญ้า
มีบ่อน้ำสำหรับพวกคนเลี้ยงแกะ
และคอกสำหรับฝูงแกะ
7ดินแดนนั้นจะตกเป็นของ
คนยูดาห์ที่เหลืออยู่
ที่นั่นพวกเขาจะพบทุ่งหญ้า
ยามเย็นเขาจะนอนลง
ในบ้านเรือนของอัชเคโลน
พระยาห์เวห์พระเจ้าของพวกเขาจะดูแลเขา
และให้เขาคืนสู่สภาพดีอีกครั้ง#2:7 หรือ จะนำเชลยของพวกเขากลับมา
โมอับและอัมโมน
8“เราได้ยินคำดูหมิ่นของโมอับ
และคำถากถางของชาวอัมโมน
พวกเขาดูถูกประชาชนของเรา
และข่มขู่เอาดินแดนของพวกเขา”
9พระยาห์เวห์ผู้มีฤทธิ์
พระเจ้าแห่งอิสราเอลประกาศว่า
“ดังนั้นเรามีชีวิตอยู่แน่ฉันใด
โมอับจะเป็นเหมือนโสโดม
คนอัมโมนก็จะเป็นเหมือนโกโมราห์ฉันนั้น
เป็นแหล่งวัชพืชและบ่อเกลือ
เป็นที่ร้างตลอดไป
คนของเราที่เหลืออยู่จะปล้นพวกเขา
และชนชาติของเราที่รอดชีวิตจะครองดินแดนของพวกเขา”
10นี่เป็นผลตอบแทนความหยิ่งจองหองของพวกเขา
ที่สบประมาทและเย้ยหยัน
ประชาชนของพระยาห์เวห์ผู้มีฤทธิ์
11พระยาห์เวห์ทำให้พวกเขากลัว
เมื่อพระองค์ทำลายพระทั้งหมดในโลก
ชนชาติต่างๆ ที่อยู่ห่างไกล จะกราบลงนมัสการพระองค์
ในดินแดนของพวกเขา
คูช
12“ชาวคูช#2:12 คือ ผู้คนจากตอนบนของลุ่มแม่น้ำไนล์ทั้งหลาย เจ้าก็เช่นกัน
จะถูกประหารด้วยดาบของเรา”
อัสซีเรีย
13พระองค์จะเหยียดมือออกต่อสู้กับดินแดนฝ่ายเหนือ
และทำลายอัสซีเรีย
ทิ้งเมืองนีนะเวห์ให้ร้างเปล่า
และแห้งแล้งดั่งทะเลทราย
14ฝูงสัตว์จะอาศัยที่นั่น
สิงสาราสัตว์ทุกชนิด
นกฮูก นกแสก
จะเกาะอยู่ที่ซากเสาของเมืองนั้น
เสียงร้องดังก้องผ่านหน้าต่าง
กองเศษหินเต็มทางเดิน
คานไม้สนซีดาร์จะถูกทิ้งไว้กลางแจ้ง
15นี่แหละนครเจ้าสำราญ
ซึ่งอยู่มาอย่างปลอดภัย
มันบอกตัวเองว่า
“เรานี่แหละเป็นที่หนึ่ง! ไม่มีใครอีกนอกจากเรา”
แล้วมันก็พังย่อยยับขนาดไหน
เป็นที่อาศัยของสัตว์ป่า!
ทุกคนที่ผ่านก็เยาะเย้ย
และส่ายหมัด