Mateusza 3
3
Królewski herold
(Mk 1,1‐8; Łk 3,1‐18; J 1,19‐28)
1Wiele lat później na pustkowiach Judei pojawił się Jan, który został nazwany Chrzcicielem#Jan głosił Żydom konieczność pełnego zanurzenia w wodę (tzw. chrztu, czyli pełnej wodnej ablucji) na znak opamiętania się. Z uwagi na etymologię słowa, którym go zwano, dokładniejszym przekładem byłby: „Jan, który zanurza” albo „Jan zanurzający”.. 2#Mt 4,17; Mt 10,7; Mk 1,15; Dz 2,38Ten nawoływał ludzi:
— Opamiętajcie się#Gr. metanoia. Chodzi o dostosowanie myśli, wartościowania i działania do nauki Bożych standardów. „Opamiętanie się” to odstąpienie od grzechu i życie zgodne z wolą Bożą. Jest to warunek konieczny dla każdego, kto chce się dostać do Bożego Królestwa., gdyż Królestwo Niebios#Inne określenie Królestwa Bożego. Dobra Wiadomość w relacji Mateusza została spisana dla Żydów, którzy unikali używania Bożego imienia i chętnie słowo „Bóg” zastępowali słowem „Niebiosa”. jest już bliskie!
3 # Iz 40,3; Ml 3,1; Łk 1,76; J 1,23 Był to człowiek, którego prorok Izajasz setki lat wcześniej zapowiadał jako tego, który będzie głosem wołającym na pustkowiu: Wyrównajcie swe drogi przed przyjściem PANA! Uporządkujcie swe sprawy, zanim przyjdzie nasz Bóg!#Por. Iz 40,3.. 4#Mt 11,8‐9Jan ubierał się w odzienie z wielbłądziej sierści, na biodrach zaś nosił skórzany pas. Karmił się szarańczą i miodem dzikich pszczół. 5Schodziły się do niego tłumy nie tylko z Jerozolimy, ale z całej Judei oraz innych krain położonych nad Jordanem. 6Jan zanurzał#Zgodnie z J 4,2 wiemy, że tzw. chrztu Janowego (całkowitego zanurzenia w wodę) Jezus nigdy nie praktykował. Był to żydowski rodzaj pełnej ablucji stosowany wyłącznie wobec pogan przyjmujących judaizm. W stosunku do siebie Żydzi stosowali wiele rodzajów ablucji, lecz żaden z nich nie obejmował całego ciała. Obmywali tylko ręce, nogi, głowę etc. Zanurzenie całego ciała oznaczało całkowite oczyszczenie, któremu musieli się poddać wyłącznie ludzie pochodzenia pogańskiego przyjmujący religię mojżeszową. Dlatego działalność Jana zwanego Chrzcicielem, była tak kontrowersyjna i szokująca dla Żydów. On bowiem ogłaszał, iż są tak samo grzeszni jak poganie i muszą (tak jak oni) poddać się pełnemu zanurzeniu. Więcej w Komentarzu NPD → Chrzest. ich w wodach Jordanu, a oni uznawali#Gr. homologeo. Czasownik ten tradycyjnie jest tłumaczony jako „wyznawać” (grzechy). W istocie mówi on o zgodzeniu się z Bogiem w kwestii grzechu, czego skutkiem ma być opamiętanie się i powrót na drogę Bożą. Więcej w Komentarzu NPD → Wyznanie grzechu. swoją grzeszność. 7#Mt 12,34; Mt 21,25.32; Mt 23,33; J 8,44; Ef 5,6Widząc zaś, jak wielu faryzeuszy i saduceuszy#Faryzeusze i saduceusze to stronnictwa żydowskie. Więcej w Komentarzu NPD → Faryzeusze oraz → Saduceusze. przychodzi do niego po zanurzenie, takimi słowami zwracał się do nich:
— O wy przebrzydłe żmijowe pomioty! Czy myślicie, że w ten sposób uciekniecie przed nadchodzącym gniewem Boga?! 8Nie myślcie sobie, iż wystarczy, że się ochrzcicie#Głównym przesłaniem Jana było wzywanie Żydów do osobistego opamiętania się i wewnętrznego odwrócenia od grzechu. Chrzest wodny miał być jedynie zewnętrznym wyrazem tej decyzji.. Nic to wam nie pomoże, jeśli nie wydacie owocu prawdziwego opamiętania i przemiany myślenia#Gr. metanoia. Słowo opisujące taką zmianę myślenia, która sprawia, że człowiek podążający w życiu w jakimś kierunku zatrzymuje się, odwraca o 180 stopni i rusza w całkowicie przeciwnym.! 9#J 8,33‐40; Rz 2,28‐29; Rz 4,12; Rz 9,7‐8; Ga 4,21‐31Nie uważajcie się za dziedziców Abrahama! Zapewniam was, że Bóg prędzej z tych kamieni wzbudzi potomstwo Abrahamowi#Mamy tu zupełnie nieortodoksyjne stwierdzenie, które uderza w dominujące wśród Żydów przekonanie o ich etnicznym wybraniu jako potomków Abrahama. W tym względzie Jezus kontynuował nauczanie Jana (por. J 8,39‐45). Także Apostoł Paweł wypowiadał się jednoznacznie, że prawowitym potomstwem Abrahama są tylko ci, którzy trwają w takim samym zaufaniu do Boga, jakie miał Abraham. Relacja o Abrahamie pokazuje, że zaufał on Bożemu Słowu w sposób totalny. Najpierw opuścił komfort dostatniego życia w Ur chaldejskim, później nie zawahał się, by złożyć Bogu ofiarę z tego, co było dla niego najcenniejsze – z umiłowanego syna., niż się doczeka przemiany waszych serc. 10#Mt 7,19; Łk 13,6‐9; J 15,6Gniew Boży bowiem – niczym siekiera przyłożona do pnia – już się nad wami gromadzi! I jak każde drzewo, które nie wydaje dobrego owocu, będzie wycięte i wrzucone do ognia#Por. J 15,2‐6., tak samo będzie z wami! 11#J 1,15.26‐27.31‐33; Dz 1,5; Dz 2,3‐4; Dz 13,24; Dz 19,4Ja zanurzam was jedynie w wodę, by pobudzić was do opamiętania, lecz za mną idzie ktoś znacznie potężniejszy, komu nie jestem godzien choćby rzemieni u sandałów rozwiązywać. On będzie Tym, który zanurzy#Mateusz wskazuje na to, co jest prawdziwym chrześcijańskim „chrztem” (zanurzeniem). Polega on na zanurzeniu się w duchowe uświęcenie, które jest owocem działania Ducha Chrystusa w ludziach Mu posłusznych (por. Dz 5,32). Jezus w J 15,3 wskazuje również, że tym, co oczyszcza uczniów, jest Jego Słowo. Zatem biblijny chrześcijański „chrzest” polega na zanurzeniu się w Słowo i w Ducha Chrystusa, o czym dokładnie mówi tekst Mt 28,18‐20, a także równoległa do niego relacja Jana w J 20,21‐23. was nie tylko w Ducha Uświęcenia#Określenie EN PNEUMATI HAGIO występuje bez żadnych rodzajników. Więcej w Komentarzu NPD → Duch Świętego Boga., ale i w ogień wieczny#Zapowiedź Dnia Sądu Ostatecznego, który odbędzie się w ogniu, w przeciwieństwie do dnia przejściowego sądu, jaki odbył się w wodzie potopu za czasów Noego (por. Mt 3,11; Mt 13,40; Mk 9,49; Łk 12,49; J 15,6; 2 P 3,10‐12; Ap 16,8; Ap 18,8; Ap 20,9). Potwierdzenie, o jakim ogniu jest mowa w tym wersecie, znajduje się również w następnym.! 12#Iz 41,16; Jr 15,7; Mt 13,30.42.50Przyjdzie On z sitem, którym – w Dniu Żniwa#Inne określenie Dnia Sądu Ostatecznego (Dnia Bożego Gniewu). – przesieje wszystko pochodzące z Jego pola. Uczyni to, by do swego spichlerza zebrać tylko tych, którzy się okażą prawdziwym ziarnem. Tych zaś, którzy okażą się plewami, oddzieli i wyda na spalenie w ogniu nieugaszonym!
Arcykapłańska ablucja Jezusa i zakończenie służby Jana
(Mk 1,9‐11; Łk 3,21‐22; J 1,29‐34)
13 # Mk 1,9‐11; Łk 3,21‐22; J 1,31‐34 W tym czasie Jezus, idąc z Galilei, przybył nad Jordan, by dopełnić chrztu Janowego. 14#J 13,6Jednak Jan wzbraniał się przed tym, mówiąc:
— Przecież to ja potrzebuję, abyś Ty zanurzył mnie swoim rodzajem zanurzenia. Dlaczego więc przychodzisz do mnie?
15Jezus zaś tak mu odrzekł:
— Musisz ustąpić # Nie chodziło tylko o ustąpienie w danej chwili. Dla Jana był to wyraźny komunikat, że jego służba dobiegła już końca, a on sam ma ustąpić miejsca Chrystusowi (Mesjaszowi), którego zapowiadał. Niestety, Jan najwyraźniej nie pojął tego i dalej (może z przyzwyczajenia) pełnił swą służbę równolegle do służby Jezusa, zamiast ją zakończyć i pójść za Nim. , gdyż trzeba, aby od teraz Boża sprawiedliwość # Celem Bożego planu sprawiedliwości było ustanowienie wiekuistej ofiary za grzechy ludzkości, którą miał złożyć Boży Baranek – Mesjasz, jedyny prawdziwie Sprawiedliwy. Misja Jana, zanurzającego Żydów w wodę ku opamiętaniu się i zwiastującego rychłe nadejście Zbawiciela, z chwilą pojawienia się Jezusa dobiegła końca. Jan, dokonując zanurzenia Tego, którego zapowiadał, w uroczysty sposób Go przedstawił (wprowadził, dokonał swoistego ingresu) jako Bożego Baranka. Oczywiście „chrztu” (dosł. „zanurzenia”) Janowego Jezus nie potrzebował. Był przecież bez grzechu i nie musiał się opamiętywać. Ludzie przyjmujący od Jana zanurzenie w wodę odpowiadali na to, co było istotą tego „chrztu” – na Boże wezwanie do osobistego opamiętania się. Dlatego też uznawali swoją grzeszność. Jezus nie miał powodu tego czynić. On wypełniał swój wiekuisty plan. Jako Bóg postanowił, że w czasie „chrztu” złożone zostanie oficjalne oświadczenie, rozpoczynające Jego ziemską służbę w ciele. Dokonało się to przez ujawnienie pełnej trójpostaciowej, świętej i nieskalanej natury Boga. Wszechmocny złożył wyznanie (oświadczenie) o ustanowionym przez siebie planie zbawienia w Chrystusie. Od tej chwili zewnętrzne zanurzenie ciała w wodę (praktykowane dotąd przez Jana) straciło swój cel i znaczenie. Jego miejsce miało zająć innego rodzaju zanurzenie, które dokonywać się miało wewnętrznie (tzn. duchowo), gdyż w realizacji Bożego planu zbawienia nie zewnętrzna obrzędowość, lecz wewnętrzna przemiana jest kluczowa w procesie uświęcenia człowieka (por. Mt 3,8; Hbr 12,14). To tzw. „zanurzenie w duchowe uświęcenie” polega na zanurzeniu serca i myśli w Słowo Chrystusa, którego proklamatorem, komentatorem i interpretatorem jest Duch Chrystusa. Naturze ludzkiej trudno jest jednak odciąć się od swojego starego stylu myślenia i oderwać od praktykowanej przez lata religijności zewnętrznej, dlatego zarówno Jan, jak i jego uczniowie, a później także część uczniów Jezusa nadal chętnie sprawowali ten rodzaj obrządku religijnego. Warto zwrócić uwagę, że sam Jezus nigdy nikogo nie zanurzał w wodę (por. J 4,2). Więcej w Komentarzu NPD → Chrzest; → Zanurzenie. mogła zrealizować się zgodnie z tym, jak została zaplanowana # Dosł. „aby się wypełniła”. Jezus przyszedł powiadomić Jana o zakończeniu jego misji. Jan zapowiadał nadejście Chrystusa, co właśnie się dokonało. Z tą chwilą Jezus przystąpił do realizacji swej służby odkupieńczej. Sam nie potrzebował chrztu wodnego, gdyż nie miał żadnego grzechu. Niczego zatem nie musiał wyznawać, jak to czynili przychodzący do Jana ludzie. Jednak Trójjedyny Bóg na początku służby w ciele postanowił złożyć szczególnego rodzaju wyznanie wobec Jana oraz innych zgromadzonych. Polegało ono na publicznym ogłoszeniu, że właśnie w Chrystusie zogniskowana została cała Boża ofiarna miłość do ludzi i cały Boży plan ich zbawienia. Niestety Jan, być może nie wiedząc, co miałby dalej robić w życiu, nie posłuchał wezwania Jezusa i kontynuował swoją służbę, aż został ścięty z rozkazu tetrarchy Heroda. .
Wtedy Jan przestał oponować. 16#Iz 11,2; Mk 1,9‐11; Łk 3,21‐22J 1,31‐34 Kiedy po zanurzeniu Jezus wyszedł z wody#Innym aspektem zanurzenia Jezusa było przyjęcie przez Niego funkcji wiekuistego Króla i Arcykapłana (patrz List do Hebrajczyków). Jezus, będąc Autorem Prawa Mojżeszowego ukazującego Bożą świętość, nakazał w nim arcykapłanom, by obmywali się (oczyszczali) przed rozpoczęciem służby. W odróżnieniu od nich Jezus nie był skalany grzechem, więc nie musiał się z niego oczyszczać. Jednak, aby dochować każdego przepisu Prawa, które ustanowił, również sam poddał się wodnej ablucji., otworzyły się nad Nim Niebiosa i Duch Boży łagodnie, jak synogarlica#Synogarlica to gatunek ptaka z rodziny gołębiowatych, który jest znacznie mniejszy i znacznie czystszy od gołębia. Ptaki te, po dobraniu się w pary, pozostają sobie dozgonnie wierne. Mateusz w swej narracji nie mówi, że Duch Boży przyjął postać synogarlicy, ale że spoczął na Jezusie łagodnie „jak synogarlica” sfruwająca z góry. Gdyby Duch Boży przyjął postać synogarlicy, wówczas trzeba by mówić o kolejnym Bożym wcieleniu. Tekst ten pozwala ponownie zaobserwować, że Boży Duch zstępujący na człowieka nie powala go, jak twierdzą niektórzy fałszywi nauczyciele. Moc, którą przynosi ten Duch, daje siłę do zwycięskiego pokonywania grzechu, a nie do powalania kogokolwiek., spoczął na Nim#Jezus i Jan byli bliskimi krewnymi. Znali się więc od urodzenia i z pewnością przy okazji spotkań rodzinnych (będąc dziećmi) bawili się razem lub (gdy byli już starsi) prowadzili głębsze rozmowy teologiczne. Z pewnością wielkim wstrząsem dla Jana była sytuacja, w której nagle zobaczył Ducha zstępującego z Niebios i Głos Boży oznajmiający wyjątkową pozycję Jezusa.. 17#Ps 2,7; Iz 42,1; Mt 12,18; Mt 17,5; J 1,31‐34 Wtedy też rozległ się Głos z Niebios:
— Oto mój Syn umiłowany, w którym złożyłem całość moich planów!
Currently Selected:
Mateusza 3: NT NPD
Highlight
Share
Copy
Want to have your highlights saved across all your devices? Sign up or sign in
Copyright ©️ 2021, 2022, 2023 by Wydawnictwo NPD.
Mateusza 3
3
Królewski herold
(Mk 1,1‐8; Łk 3,1‐18; J 1,19‐28)
1Wiele lat później na pustkowiach Judei pojawił się Jan, który został nazwany Chrzcicielem#Jan głosił Żydom konieczność pełnego zanurzenia w wodę (tzw. chrztu, czyli pełnej wodnej ablucji) na znak opamiętania się. Z uwagi na etymologię słowa, którym go zwano, dokładniejszym przekładem byłby: „Jan, który zanurza” albo „Jan zanurzający”.. 2#Mt 4,17; Mt 10,7; Mk 1,15; Dz 2,38Ten nawoływał ludzi:
— Opamiętajcie się#Gr. metanoia. Chodzi o dostosowanie myśli, wartościowania i działania do nauki Bożych standardów. „Opamiętanie się” to odstąpienie od grzechu i życie zgodne z wolą Bożą. Jest to warunek konieczny dla każdego, kto chce się dostać do Bożego Królestwa., gdyż Królestwo Niebios#Inne określenie Królestwa Bożego. Dobra Wiadomość w relacji Mateusza została spisana dla Żydów, którzy unikali używania Bożego imienia i chętnie słowo „Bóg” zastępowali słowem „Niebiosa”. jest już bliskie!
3 # Iz 40,3; Ml 3,1; Łk 1,76; J 1,23 Był to człowiek, którego prorok Izajasz setki lat wcześniej zapowiadał jako tego, który będzie głosem wołającym na pustkowiu: Wyrównajcie swe drogi przed przyjściem PANA! Uporządkujcie swe sprawy, zanim przyjdzie nasz Bóg!#Por. Iz 40,3.. 4#Mt 11,8‐9Jan ubierał się w odzienie z wielbłądziej sierści, na biodrach zaś nosił skórzany pas. Karmił się szarańczą i miodem dzikich pszczół. 5Schodziły się do niego tłumy nie tylko z Jerozolimy, ale z całej Judei oraz innych krain położonych nad Jordanem. 6Jan zanurzał#Zgodnie z J 4,2 wiemy, że tzw. chrztu Janowego (całkowitego zanurzenia w wodę) Jezus nigdy nie praktykował. Był to żydowski rodzaj pełnej ablucji stosowany wyłącznie wobec pogan przyjmujących judaizm. W stosunku do siebie Żydzi stosowali wiele rodzajów ablucji, lecz żaden z nich nie obejmował całego ciała. Obmywali tylko ręce, nogi, głowę etc. Zanurzenie całego ciała oznaczało całkowite oczyszczenie, któremu musieli się poddać wyłącznie ludzie pochodzenia pogańskiego przyjmujący religię mojżeszową. Dlatego działalność Jana zwanego Chrzcicielem, była tak kontrowersyjna i szokująca dla Żydów. On bowiem ogłaszał, iż są tak samo grzeszni jak poganie i muszą (tak jak oni) poddać się pełnemu zanurzeniu. Więcej w Komentarzu NPD → Chrzest. ich w wodach Jordanu, a oni uznawali#Gr. homologeo. Czasownik ten tradycyjnie jest tłumaczony jako „wyznawać” (grzechy). W istocie mówi on o zgodzeniu się z Bogiem w kwestii grzechu, czego skutkiem ma być opamiętanie się i powrót na drogę Bożą. Więcej w Komentarzu NPD → Wyznanie grzechu. swoją grzeszność. 7#Mt 12,34; Mt 21,25.32; Mt 23,33; J 8,44; Ef 5,6Widząc zaś, jak wielu faryzeuszy i saduceuszy#Faryzeusze i saduceusze to stronnictwa żydowskie. Więcej w Komentarzu NPD → Faryzeusze oraz → Saduceusze. przychodzi do niego po zanurzenie, takimi słowami zwracał się do nich:
— O wy przebrzydłe żmijowe pomioty! Czy myślicie, że w ten sposób uciekniecie przed nadchodzącym gniewem Boga?! 8Nie myślcie sobie, iż wystarczy, że się ochrzcicie#Głównym przesłaniem Jana było wzywanie Żydów do osobistego opamiętania się i wewnętrznego odwrócenia od grzechu. Chrzest wodny miał być jedynie zewnętrznym wyrazem tej decyzji.. Nic to wam nie pomoże, jeśli nie wydacie owocu prawdziwego opamiętania i przemiany myślenia#Gr. metanoia. Słowo opisujące taką zmianę myślenia, która sprawia, że człowiek podążający w życiu w jakimś kierunku zatrzymuje się, odwraca o 180 stopni i rusza w całkowicie przeciwnym.! 9#J 8,33‐40; Rz 2,28‐29; Rz 4,12; Rz 9,7‐8; Ga 4,21‐31Nie uważajcie się za dziedziców Abrahama! Zapewniam was, że Bóg prędzej z tych kamieni wzbudzi potomstwo Abrahamowi#Mamy tu zupełnie nieortodoksyjne stwierdzenie, które uderza w dominujące wśród Żydów przekonanie o ich etnicznym wybraniu jako potomków Abrahama. W tym względzie Jezus kontynuował nauczanie Jana (por. J 8,39‐45). Także Apostoł Paweł wypowiadał się jednoznacznie, że prawowitym potomstwem Abrahama są tylko ci, którzy trwają w takim samym zaufaniu do Boga, jakie miał Abraham. Relacja o Abrahamie pokazuje, że zaufał on Bożemu Słowu w sposób totalny. Najpierw opuścił komfort dostatniego życia w Ur chaldejskim, później nie zawahał się, by złożyć Bogu ofiarę z tego, co było dla niego najcenniejsze – z umiłowanego syna., niż się doczeka przemiany waszych serc. 10#Mt 7,19; Łk 13,6‐9; J 15,6Gniew Boży bowiem – niczym siekiera przyłożona do pnia – już się nad wami gromadzi! I jak każde drzewo, które nie wydaje dobrego owocu, będzie wycięte i wrzucone do ognia#Por. J 15,2‐6., tak samo będzie z wami! 11#J 1,15.26‐27.31‐33; Dz 1,5; Dz 2,3‐4; Dz 13,24; Dz 19,4Ja zanurzam was jedynie w wodę, by pobudzić was do opamiętania, lecz za mną idzie ktoś znacznie potężniejszy, komu nie jestem godzien choćby rzemieni u sandałów rozwiązywać. On będzie Tym, który zanurzy#Mateusz wskazuje na to, co jest prawdziwym chrześcijańskim „chrztem” (zanurzeniem). Polega on na zanurzeniu się w duchowe uświęcenie, które jest owocem działania Ducha Chrystusa w ludziach Mu posłusznych (por. Dz 5,32). Jezus w J 15,3 wskazuje również, że tym, co oczyszcza uczniów, jest Jego Słowo. Zatem biblijny chrześcijański „chrzest” polega na zanurzeniu się w Słowo i w Ducha Chrystusa, o czym dokładnie mówi tekst Mt 28,18‐20, a także równoległa do niego relacja Jana w J 20,21‐23. was nie tylko w Ducha Uświęcenia#Określenie EN PNEUMATI HAGIO występuje bez żadnych rodzajników. Więcej w Komentarzu NPD → Duch Świętego Boga., ale i w ogień wieczny#Zapowiedź Dnia Sądu Ostatecznego, który odbędzie się w ogniu, w przeciwieństwie do dnia przejściowego sądu, jaki odbył się w wodzie potopu za czasów Noego (por. Mt 3,11; Mt 13,40; Mk 9,49; Łk 12,49; J 15,6; 2 P 3,10‐12; Ap 16,8; Ap 18,8; Ap 20,9). Potwierdzenie, o jakim ogniu jest mowa w tym wersecie, znajduje się również w następnym.! 12#Iz 41,16; Jr 15,7; Mt 13,30.42.50Przyjdzie On z sitem, którym – w Dniu Żniwa#Inne określenie Dnia Sądu Ostatecznego (Dnia Bożego Gniewu). – przesieje wszystko pochodzące z Jego pola. Uczyni to, by do swego spichlerza zebrać tylko tych, którzy się okażą prawdziwym ziarnem. Tych zaś, którzy okażą się plewami, oddzieli i wyda na spalenie w ogniu nieugaszonym!
Arcykapłańska ablucja Jezusa i zakończenie służby Jana
(Mk 1,9‐11; Łk 3,21‐22; J 1,29‐34)
13 # Mk 1,9‐11; Łk 3,21‐22; J 1,31‐34 W tym czasie Jezus, idąc z Galilei, przybył nad Jordan, by dopełnić chrztu Janowego. 14#J 13,6Jednak Jan wzbraniał się przed tym, mówiąc:
— Przecież to ja potrzebuję, abyś Ty zanurzył mnie swoim rodzajem zanurzenia. Dlaczego więc przychodzisz do mnie?
15Jezus zaś tak mu odrzekł:
— Musisz ustąpić # Nie chodziło tylko o ustąpienie w danej chwili. Dla Jana był to wyraźny komunikat, że jego służba dobiegła już końca, a on sam ma ustąpić miejsca Chrystusowi (Mesjaszowi), którego zapowiadał. Niestety, Jan najwyraźniej nie pojął tego i dalej (może z przyzwyczajenia) pełnił swą służbę równolegle do służby Jezusa, zamiast ją zakończyć i pójść za Nim. , gdyż trzeba, aby od teraz Boża sprawiedliwość # Celem Bożego planu sprawiedliwości było ustanowienie wiekuistej ofiary za grzechy ludzkości, którą miał złożyć Boży Baranek – Mesjasz, jedyny prawdziwie Sprawiedliwy. Misja Jana, zanurzającego Żydów w wodę ku opamiętaniu się i zwiastującego rychłe nadejście Zbawiciela, z chwilą pojawienia się Jezusa dobiegła końca. Jan, dokonując zanurzenia Tego, którego zapowiadał, w uroczysty sposób Go przedstawił (wprowadził, dokonał swoistego ingresu) jako Bożego Baranka. Oczywiście „chrztu” (dosł. „zanurzenia”) Janowego Jezus nie potrzebował. Był przecież bez grzechu i nie musiał się opamiętywać. Ludzie przyjmujący od Jana zanurzenie w wodę odpowiadali na to, co było istotą tego „chrztu” – na Boże wezwanie do osobistego opamiętania się. Dlatego też uznawali swoją grzeszność. Jezus nie miał powodu tego czynić. On wypełniał swój wiekuisty plan. Jako Bóg postanowił, że w czasie „chrztu” złożone zostanie oficjalne oświadczenie, rozpoczynające Jego ziemską służbę w ciele. Dokonało się to przez ujawnienie pełnej trójpostaciowej, świętej i nieskalanej natury Boga. Wszechmocny złożył wyznanie (oświadczenie) o ustanowionym przez siebie planie zbawienia w Chrystusie. Od tej chwili zewnętrzne zanurzenie ciała w wodę (praktykowane dotąd przez Jana) straciło swój cel i znaczenie. Jego miejsce miało zająć innego rodzaju zanurzenie, które dokonywać się miało wewnętrznie (tzn. duchowo), gdyż w realizacji Bożego planu zbawienia nie zewnętrzna obrzędowość, lecz wewnętrzna przemiana jest kluczowa w procesie uświęcenia człowieka (por. Mt 3,8; Hbr 12,14). To tzw. „zanurzenie w duchowe uświęcenie” polega na zanurzeniu serca i myśli w Słowo Chrystusa, którego proklamatorem, komentatorem i interpretatorem jest Duch Chrystusa. Naturze ludzkiej trudno jest jednak odciąć się od swojego starego stylu myślenia i oderwać od praktykowanej przez lata religijności zewnętrznej, dlatego zarówno Jan, jak i jego uczniowie, a później także część uczniów Jezusa nadal chętnie sprawowali ten rodzaj obrządku religijnego. Warto zwrócić uwagę, że sam Jezus nigdy nikogo nie zanurzał w wodę (por. J 4,2). Więcej w Komentarzu NPD → Chrzest; → Zanurzenie. mogła zrealizować się zgodnie z tym, jak została zaplanowana # Dosł. „aby się wypełniła”. Jezus przyszedł powiadomić Jana o zakończeniu jego misji. Jan zapowiadał nadejście Chrystusa, co właśnie się dokonało. Z tą chwilą Jezus przystąpił do realizacji swej służby odkupieńczej. Sam nie potrzebował chrztu wodnego, gdyż nie miał żadnego grzechu. Niczego zatem nie musiał wyznawać, jak to czynili przychodzący do Jana ludzie. Jednak Trójjedyny Bóg na początku służby w ciele postanowił złożyć szczególnego rodzaju wyznanie wobec Jana oraz innych zgromadzonych. Polegało ono na publicznym ogłoszeniu, że właśnie w Chrystusie zogniskowana została cała Boża ofiarna miłość do ludzi i cały Boży plan ich zbawienia. Niestety Jan, być może nie wiedząc, co miałby dalej robić w życiu, nie posłuchał wezwania Jezusa i kontynuował swoją służbę, aż został ścięty z rozkazu tetrarchy Heroda. .
Wtedy Jan przestał oponować. 16#Iz 11,2; Mk 1,9‐11; Łk 3,21‐22J 1,31‐34 Kiedy po zanurzeniu Jezus wyszedł z wody#Innym aspektem zanurzenia Jezusa było przyjęcie przez Niego funkcji wiekuistego Króla i Arcykapłana (patrz List do Hebrajczyków). Jezus, będąc Autorem Prawa Mojżeszowego ukazującego Bożą świętość, nakazał w nim arcykapłanom, by obmywali się (oczyszczali) przed rozpoczęciem służby. W odróżnieniu od nich Jezus nie był skalany grzechem, więc nie musiał się z niego oczyszczać. Jednak, aby dochować każdego przepisu Prawa, które ustanowił, również sam poddał się wodnej ablucji., otworzyły się nad Nim Niebiosa i Duch Boży łagodnie, jak synogarlica#Synogarlica to gatunek ptaka z rodziny gołębiowatych, który jest znacznie mniejszy i znacznie czystszy od gołębia. Ptaki te, po dobraniu się w pary, pozostają sobie dozgonnie wierne. Mateusz w swej narracji nie mówi, że Duch Boży przyjął postać synogarlicy, ale że spoczął na Jezusie łagodnie „jak synogarlica” sfruwająca z góry. Gdyby Duch Boży przyjął postać synogarlicy, wówczas trzeba by mówić o kolejnym Bożym wcieleniu. Tekst ten pozwala ponownie zaobserwować, że Boży Duch zstępujący na człowieka nie powala go, jak twierdzą niektórzy fałszywi nauczyciele. Moc, którą przynosi ten Duch, daje siłę do zwycięskiego pokonywania grzechu, a nie do powalania kogokolwiek., spoczął na Nim#Jezus i Jan byli bliskimi krewnymi. Znali się więc od urodzenia i z pewnością przy okazji spotkań rodzinnych (będąc dziećmi) bawili się razem lub (gdy byli już starsi) prowadzili głębsze rozmowy teologiczne. Z pewnością wielkim wstrząsem dla Jana była sytuacja, w której nagle zobaczył Ducha zstępującego z Niebios i Głos Boży oznajmiający wyjątkową pozycję Jezusa.. 17#Ps 2,7; Iz 42,1; Mt 12,18; Mt 17,5; J 1,31‐34 Wtedy też rozległ się Głos z Niebios:
— Oto mój Syn umiłowany, w którym złożyłem całość moich planów!
Currently Selected:
:
Highlight
Share
Copy
Want to have your highlights saved across all your devices? Sign up or sign in
Copyright ©️ 2021, 2022, 2023 by Wydawnictwo NPD.