II Macabeiad 15
15
PENNOD 15
1Ond Nicanor, wrth glywed fod Jwdas a’i lu yn nhueddau Samaria, a ymrôdd heb ddim perygl i ddyfod ar eu huchaf hwy ar y dydd Saboth.
2Er hynny yr Iddewon, y rhai a gymhellwyd i’w ganlyn, a ddywedasant, O na ddistrywia mor greulon ac mor anhrugarog; eithr dyro anrhydedd i’r dydd, yr hwn y darfu i’r hwn sydd yn gweled pob peth ei anrhydeddu â sancteiddrwydd uwchlaw dyddiau eraill.
3Yna y dyn ysgeler yma a ofynnodd a ydoedd un Galluog yn y nef, yr hwn a orchmynasai gadw y dydd Saboth.
4A phan atebasant, Y mae yn y nef Arglwydd bywiol galluog, yr hwn a orchmynnodd gadw y seithfed dydd;
5Yna eb y llall, A minnau hefyd wyf alluog ar y ddaear, ac yr wyf yn gorchymyn i chwi gymryd arfau, a dwyn i ben faterion y brenin. Er hynny ni allai efe ddwyn i ben ei annuwiol amcan.
6Felly Nicanor, gan ymddyrchafu â mawr falchedd, a rodd ei fryd ar wneuthur cof o’r oruchafiaeth a gaffai efe ar Jwdas a’r rhai oedd gydag ef.
7Ond Macabeus oedd bob amser yn ymddiried trwy fawr obaith y byddai’r Arglwydd yn amddiffynnwr iddo:
8Am hynny efe a gynghorodd ei wŷr nad ofnent ddyfodiad y Cenhedloedd yn eu herbyn, ond gan fod yn eu cof y cynhorthwy a gawsent o’r blaen o’r nef, edrych ohonynt yn awr hefyd am yr oruchafiaeth a’r cymorth a ddeuai iddynt oddi wrth yr Hollalluog.
9Ac felly gan eu cysuro hwy allan o’r gyfraith a’r proffwydi, ac am ben hynny gan gofio iddynt y rhyfeloedd a wnaethent o’r blaen yn llwyddiannus, efe a’u gwnaeth hwy’n llawenach.
10Ac wedi iddo godi calonnau ynddynt, efe a roddes iddynt eu siars, gan ddangos hefyd iddynt ffalster y Cenhedloedd, a thoriad eu llwon.
11Felly efe a arfogodd bob un ohonynt, nid yn gymaint â diogelwch tarianau a gwaywffyn, ag â chysur trwy eiriau da: a hefyd efe a ddangosodd iddynt freuddwyd credadwy, ac a’u llawenychodd yn fawr.
12A hyn ydoedd ei weledigaeth ef; Fod Oneias, yr hwn a fuasai yn archoffeiriad, gŵr rhinweddol a da, parchedig o ymarweddiad, addfwyn o naws, ymadroddus hefyd, ac wedi llafurio er yn fachgen ym mhob pwnc o rinwedd, yn codi ei ddwylo, ac yn gweddïo dros holl gorff yr Iddewon.
13Pan ddarfu hyn, yn yr un ffunud fe a ymddangosodd iddo ŵr penllwyd, yn rhagori mewn gogoniant, yr hwn oedd o ryfeddol a rhagorol fawredd.
14Yna yr atebodd Oneias, gan ddywedyd, Dyma un sy hoff ganddo y brodyr, yr hwn sydd yn gweddïo llawer dros y bobl a’r ddinas sanctaidd, sef Jeremeias, proffwyd Duw.
15Ar hynny, fe a estynnodd Jeremeias ei ddeheulaw, ac a roddodd i Jwdas gleddyf aur, ac wrth ei roddi a ddywedodd fel hyn;
16Cymer y cleddyf sanctaidd yma, rhodd Duw, â’r hwn yr archolli di dy wrthwynebwyr.
17Fel hyn wedi eu cysuro yn dda trwy eiriau Jwdas, y rhai oedd dda iawn a nerthol i’w cynhyrfu at wroldeb, ac i gysuro calonnau y gwŷr ieuainc, hwy a fwriadasant na wersyllent, ond y gosodent arnynt yn rymus, ac yn wrol y dibennent y mater law i law, yn gymaint â bod y ddinas, y cysegr, a’r deml, mewn perygl.
18Canys yr oedd y gofal a gymerasant hwy am eu gwragedd, a’u plant, eu brodyr, a’u ceraint, yn y cyfrif lleiaf gyda hwynt: ond yr ofn mwyaf a’r pennaf oedd am y deml sanctaidd.
19Hefyd yr oedd yn fawr gofal y rhai oedd yn y ddinas dros y llu ydoedd allan mewn ymdrech.
20Ac fel yr oedd pawb yn disgwyl beth a fyddai’r diben, a’r gelynion weithian wedi nesáu, a’r llu wedi ymfyddino, a’r anifeiliaid wedi eu neilltuo i leoedd cymwys, a’r gwŷr meirch wedi eu cyfleu yn yr esgyll;
21Macabeus, gan weled dyfodiad y lliaws, a’r amryw baratoad arfau, a chreulondeb y bwystfilod, a estynnodd allan ei ddwylo tua’r nef, ac a alwodd ar yr Arglwydd yr hwn sydd yn gwneuthur rhyfeddodau; gan wybod nad yw goruchafiaeth yn dyfod wrth arfau, ond ei fod ef yn ei rhoddi i’r rhai teilwng, megis ag y gwelo efe yn dda.
22Ac wrth weddïo efe a ddywedodd fel hyn; Tydi, Arglwydd, a ddanfonaist dy angel yn amser Eseceias brenin Jwdea, yr hwn a ddifethodd o wersyll Sennacherib gant a phump a phedwar ugain mil.
23Felly yr awr hon, O Arglwydd y nefoedd, anfon angel da o’n blaen ni, er ofn ac arswyd iddynt:
24A thrwy nerth dy fraich di trawer hwy â dychryn, y rhai sydd yn dyfod yn erbyn dy sanctaidd bobl i gablu. Ac fel hyn y diweddodd efe.
25Yna Nicanor a’r rhai oedd gydag ef a ddynesasant ag utgyrn ac â chaniadau.
26Ond Jwdas a’r rhai oedd gydag ef a aethant ynghyd â’r gelynion trwy weddi ac ymbil.
27Felly yn wir, gan ymladd â’u dwylo, a gweddïo ar Dduw â’u calonnau, hwy a laddasant nid llai na phymtheng mil ar hugain: canys trwy ymddangosiad Duw yr oeddynt hwy yn llawen iawn.
28Yr awron pan ddarfu y rhyfel, hwy, yn dychwelyd â llawenydd, a wybuant fod Nicanor yn gorwedd yn farw yn ei arfogaeth.
29Yna hwy a lefasant yn uchel, ac a fendithiasant yr Arglwydd yn iaith eu gwlad.
30A Jwdas, pen-amddiffynnwr y dinaswyr yng nghorff ac enaid, yr hwn erioed a ddygasai ewyllys da i’r rhai oedd o’i genedl, a orchmynnodd dorri pen Nicanor, a’i law, a’i ysgwydd, a’u dwyn i Jerwsalem.
31A phan ddaeth efe yno, wedi galw ynghyd ei genedl ei hun, a gosod yr offeiriaid gerbron yr allor, efe a alwodd am y rhai oedd o’r tŵr,
32Ac a ddangosodd iddynt ben Nicanor ysgeler, a llaw’r cablwr, yr hon trwy fawr falchedd a estynasai efe allan yn erbyn tŷ sanctaidd yr Hollalluog.
33Ac wedi iddo dorri ymaith dafod Nicanor annuwiol, efe a ddywedodd y rhoddai efe ef i’r adar yn ddrylliau, ac y crogai efe wobr ei ynfydrwydd ef gyferbyn â’r deml.
34Felly pawb a folianasant tua’r nef y gogoneddus Arglwydd, gan ddywedyd, Bendigedig fyddo’r hwn a gadwodd ei fangre ei hun yn ddihalog.
35Yna y crogodd efe ben Nicanor ar y tŵr, yn arwydd amlwg ac eglur i bawb o gymorth yr Arglwydd.
36A hwy a ordeiniasant i gyd trwy ddeddf gyffredin, na ollyngid heibio y dydd hwn mewn modd yn y byd yn anenwog, ond cadw yn ŵyl y trydydd dydd ar ddeg o’r deuddegfed mis, yr hwn a elwir yn iaith y Syriaid Adar, y dydd o flaen gŵyl Mardocheus.
37Am hynny gan ddigwyddo fel hyn i Nicanor, a meddiannu o’r Hebreaid y ddinas er yr amser hynny, minnau hefyd a ddiweddaf yma.
38Ac os da y gwneuthum, ac megis y gweddai i’r histori, hynny yw’r peth a ewyllysiais; ond os yn llesg ac yn annoeth, hynny yw yr hyn a allwn ei ddwyn i ben.
39Canys megis ag y mae yn ddrwg yfed gwin o’r neilltu, ac felly drachefn ddwfr; ac megis y mae gwin wedi ei gymysgu â dwfr yn hyfryd ac yn flasus; felly gosodiad y mater allan sydd yn flasus i glustiau y rhai a ddarllenant yr histori. Ac yma y bydd diwedd.
Currently Selected:
II Macabeiad 15: BWMA
Highlight
Share
Copy
Want to have your highlights saved across all your devices? Sign up or sign in
© Cymdeithas y Beibl 1955, 2018
© British and Foreign Bible Society 1955, 2018
II Macabeiad 15
15
PENNOD 15
1Ond Nicanor, wrth glywed fod Jwdas a’i lu yn nhueddau Samaria, a ymrôdd heb ddim perygl i ddyfod ar eu huchaf hwy ar y dydd Saboth.
2Er hynny yr Iddewon, y rhai a gymhellwyd i’w ganlyn, a ddywedasant, O na ddistrywia mor greulon ac mor anhrugarog; eithr dyro anrhydedd i’r dydd, yr hwn y darfu i’r hwn sydd yn gweled pob peth ei anrhydeddu â sancteiddrwydd uwchlaw dyddiau eraill.
3Yna y dyn ysgeler yma a ofynnodd a ydoedd un Galluog yn y nef, yr hwn a orchmynasai gadw y dydd Saboth.
4A phan atebasant, Y mae yn y nef Arglwydd bywiol galluog, yr hwn a orchmynnodd gadw y seithfed dydd;
5Yna eb y llall, A minnau hefyd wyf alluog ar y ddaear, ac yr wyf yn gorchymyn i chwi gymryd arfau, a dwyn i ben faterion y brenin. Er hynny ni allai efe ddwyn i ben ei annuwiol amcan.
6Felly Nicanor, gan ymddyrchafu â mawr falchedd, a rodd ei fryd ar wneuthur cof o’r oruchafiaeth a gaffai efe ar Jwdas a’r rhai oedd gydag ef.
7Ond Macabeus oedd bob amser yn ymddiried trwy fawr obaith y byddai’r Arglwydd yn amddiffynnwr iddo:
8Am hynny efe a gynghorodd ei wŷr nad ofnent ddyfodiad y Cenhedloedd yn eu herbyn, ond gan fod yn eu cof y cynhorthwy a gawsent o’r blaen o’r nef, edrych ohonynt yn awr hefyd am yr oruchafiaeth a’r cymorth a ddeuai iddynt oddi wrth yr Hollalluog.
9Ac felly gan eu cysuro hwy allan o’r gyfraith a’r proffwydi, ac am ben hynny gan gofio iddynt y rhyfeloedd a wnaethent o’r blaen yn llwyddiannus, efe a’u gwnaeth hwy’n llawenach.
10Ac wedi iddo godi calonnau ynddynt, efe a roddes iddynt eu siars, gan ddangos hefyd iddynt ffalster y Cenhedloedd, a thoriad eu llwon.
11Felly efe a arfogodd bob un ohonynt, nid yn gymaint â diogelwch tarianau a gwaywffyn, ag â chysur trwy eiriau da: a hefyd efe a ddangosodd iddynt freuddwyd credadwy, ac a’u llawenychodd yn fawr.
12A hyn ydoedd ei weledigaeth ef; Fod Oneias, yr hwn a fuasai yn archoffeiriad, gŵr rhinweddol a da, parchedig o ymarweddiad, addfwyn o naws, ymadroddus hefyd, ac wedi llafurio er yn fachgen ym mhob pwnc o rinwedd, yn codi ei ddwylo, ac yn gweddïo dros holl gorff yr Iddewon.
13Pan ddarfu hyn, yn yr un ffunud fe a ymddangosodd iddo ŵr penllwyd, yn rhagori mewn gogoniant, yr hwn oedd o ryfeddol a rhagorol fawredd.
14Yna yr atebodd Oneias, gan ddywedyd, Dyma un sy hoff ganddo y brodyr, yr hwn sydd yn gweddïo llawer dros y bobl a’r ddinas sanctaidd, sef Jeremeias, proffwyd Duw.
15Ar hynny, fe a estynnodd Jeremeias ei ddeheulaw, ac a roddodd i Jwdas gleddyf aur, ac wrth ei roddi a ddywedodd fel hyn;
16Cymer y cleddyf sanctaidd yma, rhodd Duw, â’r hwn yr archolli di dy wrthwynebwyr.
17Fel hyn wedi eu cysuro yn dda trwy eiriau Jwdas, y rhai oedd dda iawn a nerthol i’w cynhyrfu at wroldeb, ac i gysuro calonnau y gwŷr ieuainc, hwy a fwriadasant na wersyllent, ond y gosodent arnynt yn rymus, ac yn wrol y dibennent y mater law i law, yn gymaint â bod y ddinas, y cysegr, a’r deml, mewn perygl.
18Canys yr oedd y gofal a gymerasant hwy am eu gwragedd, a’u plant, eu brodyr, a’u ceraint, yn y cyfrif lleiaf gyda hwynt: ond yr ofn mwyaf a’r pennaf oedd am y deml sanctaidd.
19Hefyd yr oedd yn fawr gofal y rhai oedd yn y ddinas dros y llu ydoedd allan mewn ymdrech.
20Ac fel yr oedd pawb yn disgwyl beth a fyddai’r diben, a’r gelynion weithian wedi nesáu, a’r llu wedi ymfyddino, a’r anifeiliaid wedi eu neilltuo i leoedd cymwys, a’r gwŷr meirch wedi eu cyfleu yn yr esgyll;
21Macabeus, gan weled dyfodiad y lliaws, a’r amryw baratoad arfau, a chreulondeb y bwystfilod, a estynnodd allan ei ddwylo tua’r nef, ac a alwodd ar yr Arglwydd yr hwn sydd yn gwneuthur rhyfeddodau; gan wybod nad yw goruchafiaeth yn dyfod wrth arfau, ond ei fod ef yn ei rhoddi i’r rhai teilwng, megis ag y gwelo efe yn dda.
22Ac wrth weddïo efe a ddywedodd fel hyn; Tydi, Arglwydd, a ddanfonaist dy angel yn amser Eseceias brenin Jwdea, yr hwn a ddifethodd o wersyll Sennacherib gant a phump a phedwar ugain mil.
23Felly yr awr hon, O Arglwydd y nefoedd, anfon angel da o’n blaen ni, er ofn ac arswyd iddynt:
24A thrwy nerth dy fraich di trawer hwy â dychryn, y rhai sydd yn dyfod yn erbyn dy sanctaidd bobl i gablu. Ac fel hyn y diweddodd efe.
25Yna Nicanor a’r rhai oedd gydag ef a ddynesasant ag utgyrn ac â chaniadau.
26Ond Jwdas a’r rhai oedd gydag ef a aethant ynghyd â’r gelynion trwy weddi ac ymbil.
27Felly yn wir, gan ymladd â’u dwylo, a gweddïo ar Dduw â’u calonnau, hwy a laddasant nid llai na phymtheng mil ar hugain: canys trwy ymddangosiad Duw yr oeddynt hwy yn llawen iawn.
28Yr awron pan ddarfu y rhyfel, hwy, yn dychwelyd â llawenydd, a wybuant fod Nicanor yn gorwedd yn farw yn ei arfogaeth.
29Yna hwy a lefasant yn uchel, ac a fendithiasant yr Arglwydd yn iaith eu gwlad.
30A Jwdas, pen-amddiffynnwr y dinaswyr yng nghorff ac enaid, yr hwn erioed a ddygasai ewyllys da i’r rhai oedd o’i genedl, a orchmynnodd dorri pen Nicanor, a’i law, a’i ysgwydd, a’u dwyn i Jerwsalem.
31A phan ddaeth efe yno, wedi galw ynghyd ei genedl ei hun, a gosod yr offeiriaid gerbron yr allor, efe a alwodd am y rhai oedd o’r tŵr,
32Ac a ddangosodd iddynt ben Nicanor ysgeler, a llaw’r cablwr, yr hon trwy fawr falchedd a estynasai efe allan yn erbyn tŷ sanctaidd yr Hollalluog.
33Ac wedi iddo dorri ymaith dafod Nicanor annuwiol, efe a ddywedodd y rhoddai efe ef i’r adar yn ddrylliau, ac y crogai efe wobr ei ynfydrwydd ef gyferbyn â’r deml.
34Felly pawb a folianasant tua’r nef y gogoneddus Arglwydd, gan ddywedyd, Bendigedig fyddo’r hwn a gadwodd ei fangre ei hun yn ddihalog.
35Yna y crogodd efe ben Nicanor ar y tŵr, yn arwydd amlwg ac eglur i bawb o gymorth yr Arglwydd.
36A hwy a ordeiniasant i gyd trwy ddeddf gyffredin, na ollyngid heibio y dydd hwn mewn modd yn y byd yn anenwog, ond cadw yn ŵyl y trydydd dydd ar ddeg o’r deuddegfed mis, yr hwn a elwir yn iaith y Syriaid Adar, y dydd o flaen gŵyl Mardocheus.
37Am hynny gan ddigwyddo fel hyn i Nicanor, a meddiannu o’r Hebreaid y ddinas er yr amser hynny, minnau hefyd a ddiweddaf yma.
38Ac os da y gwneuthum, ac megis y gweddai i’r histori, hynny yw’r peth a ewyllysiais; ond os yn llesg ac yn annoeth, hynny yw yr hyn a allwn ei ddwyn i ben.
39Canys megis ag y mae yn ddrwg yfed gwin o’r neilltu, ac felly drachefn ddwfr; ac megis y mae gwin wedi ei gymysgu â dwfr yn hyfryd ac yn flasus; felly gosodiad y mater allan sydd yn flasus i glustiau y rhai a ddarllenant yr histori. Ac yma y bydd diwedd.
Currently Selected:
:
Highlight
Share
Copy
Want to have your highlights saved across all your devices? Sign up or sign in
© Cymdeithas y Beibl 1955, 2018
© British and Foreign Bible Society 1955, 2018