ПСАЛЬМЫ 102
102
Пс 102
1 Малітва прыгнечанага, калі ён зьнемагае і перад ГОСПАДАМ вылівае смутак свой.
2 ГОСПАДЗЕ, пачуй малітву маю, і лямант мой няхай дойдзе да Цябе!
3 Не хавай аблічча Твайго ад мяне ў дзень уціску, прыхілі да мяне вуха Тваё ў дзень, калі клічу; хутчэй адкажы мне.
4 Бо зьніклі, як дым, дні мае, і косткі мае выпаленыя як у гарне.
5 Скошанае як трава і высахлае сэрца маё, ажно забываюся я есьці хлеб свой.
6 Ад голасу ўздыханьня майго косткі мае прыляпіліся да цела майго.
7 Я падобны да пэлікана ў пустыні, стаўся як пугач сярод спусташэньня.
8 Я ня сплю і стаўся як птушка самотная на даху.
9 Увесь дзень зьневажаюць мяне ворагі мае; тыя, што сьмяюцца з мяне, запрысягнуліся супраць мяне.
10 Бо я ем попел як хлеб, і напой мой са сьлязьмі мяшаю
11 праз гнеў [Твой] і абурэньне, бо Ты падняў мяне і кінуў.
12 Дні мае, быццам цені, зьнікаюць, і я сохну, быццам трава.
13 А Ты, ГОСПАДЗЕ, будзеш жыць на вякі, і памяць Твая — з пакаленьня ў пакаленьне.
14 Ты паўстанеш, зьлітуешся над Сыёнам, бо час дараваць яму, бо прыйшла пара.
15 Бо слугі Твае маюць ласку да камянёў ягоных і літасьць — над пылам ягоным.
16 І будуць баяцца народы імя ГОСПАДА, і ўсе валадары зямныя — славы Тваёй,
17 бо адбудаваў ГОСПАД Сыён і даў убачыць Сябе ў славе Сваёй.
18 Ты прыхіліўся да малітвы прыніжанага і не пагардзіў малітвамі іхнімі.
19 Будзе запісана гэта для пакаленьня наступнага, і народ, які будзе створаны, будзе хваліць ГОСПАДА,
20 бо Ён глянуў з вышыні сьвятасьці Сваёй, паглядзеў ГОСПАД з нябёсаў на зямлю,
21 каб пачуць стогны вязьня, каб вызваліць сыноў, сказаных на сьмерць,
22 каб апавядалі на Сыёне імя ГОСПАДА, і хвалу Ягоную — у Ерусаліме,
23 калі разам зьбяруцца народы і валадарствы, каб служыць ГОСПАДУ.
24 Змардаваў Ён у дарозе сілу маю, скараціў дні мае.
25 Я кажу: «Божа мой, не вазьмі Ты мяне ў палове дзён маіх! З пакаленьня ў пакаленьне гады Твае!
26 Здаўна Ты заснаваў зямлю, і нябёсы — твор рук Тваіх.
27 Яны згінуць, а Ты застанешся; і ўсе яны, як адзеньне, спарахнеюць, як вопратку іх пераменіш, і яны пераменяцца;
28 а Ты — Той самы, і гады Твае ня маюць канца!
29 Сыны слугаў Тваіх будуць жыць, і насеньне іхняе будзе ўмацаванае перад абліччам Тваім».
Currently Selected:
ПСАЛЬМЫ 102: БББ
Highlight
Share
Copy
Want to have your highlights saved across all your devices? Sign up or sign in
© Antoni Bokun
ПСАЛЬМЫ 102
102
Пс 102
1 Малітва прыгнечанага, калі ён зьнемагае і перад ГОСПАДАМ вылівае смутак свой.
2 ГОСПАДЗЕ, пачуй малітву маю, і лямант мой няхай дойдзе да Цябе!
3 Не хавай аблічча Твайго ад мяне ў дзень уціску, прыхілі да мяне вуха Тваё ў дзень, калі клічу; хутчэй адкажы мне.
4 Бо зьніклі, як дым, дні мае, і косткі мае выпаленыя як у гарне.
5 Скошанае як трава і высахлае сэрца маё, ажно забываюся я есьці хлеб свой.
6 Ад голасу ўздыханьня майго косткі мае прыляпіліся да цела майго.
7 Я падобны да пэлікана ў пустыні, стаўся як пугач сярод спусташэньня.
8 Я ня сплю і стаўся як птушка самотная на даху.
9 Увесь дзень зьневажаюць мяне ворагі мае; тыя, што сьмяюцца з мяне, запрысягнуліся супраць мяне.
10 Бо я ем попел як хлеб, і напой мой са сьлязьмі мяшаю
11 праз гнеў [Твой] і абурэньне, бо Ты падняў мяне і кінуў.
12 Дні мае, быццам цені, зьнікаюць, і я сохну, быццам трава.
13 А Ты, ГОСПАДЗЕ, будзеш жыць на вякі, і памяць Твая — з пакаленьня ў пакаленьне.
14 Ты паўстанеш, зьлітуешся над Сыёнам, бо час дараваць яму, бо прыйшла пара.
15 Бо слугі Твае маюць ласку да камянёў ягоных і літасьць — над пылам ягоным.
16 І будуць баяцца народы імя ГОСПАДА, і ўсе валадары зямныя — славы Тваёй,
17 бо адбудаваў ГОСПАД Сыён і даў убачыць Сябе ў славе Сваёй.
18 Ты прыхіліўся да малітвы прыніжанага і не пагардзіў малітвамі іхнімі.
19 Будзе запісана гэта для пакаленьня наступнага, і народ, які будзе створаны, будзе хваліць ГОСПАДА,
20 бо Ён глянуў з вышыні сьвятасьці Сваёй, паглядзеў ГОСПАД з нябёсаў на зямлю,
21 каб пачуць стогны вязьня, каб вызваліць сыноў, сказаных на сьмерць,
22 каб апавядалі на Сыёне імя ГОСПАДА, і хвалу Ягоную — у Ерусаліме,
23 калі разам зьбяруцца народы і валадарствы, каб служыць ГОСПАДУ.
24 Змардаваў Ён у дарозе сілу маю, скараціў дні мае.
25 Я кажу: «Божа мой, не вазьмі Ты мяне ў палове дзён маіх! З пакаленьня ў пакаленьне гады Твае!
26 Здаўна Ты заснаваў зямлю, і нябёсы — твор рук Тваіх.
27 Яны згінуць, а Ты застанешся; і ўсе яны, як адзеньне, спарахнеюць, як вопратку іх пераменіш, і яны пераменяцца;
28 а Ты — Той самы, і гады Твае ня маюць канца!
29 Сыны слугаў Тваіх будуць жыць, і насеньне іхняе будзе ўмацаванае перад абліччам Тваім».
Currently Selected:
:
Highlight
Share
Copy
Want to have your highlights saved across all your devices? Sign up or sign in
© Antoni Bokun