مزمور 107
107
کتاب پنجم
چنین گویند فدیه‌شدگانِ خداوند
1خداوند را سپاس گویید،
زیرا که او نیکو است و محبتش تا ابدالآباد است!
2چنین گویند فدیه‌شدگان خداوند،
که ایشان را از تنگی#107:2 یا: ”از دست دشمن“. فدیه داده است،
3و از سرزمینها گِردشان آورده است،
از شرق و غرب، از شمال و جنوب.
4برخی در بیابانهای بی‌آب و علف سرگردان شدند،
و راه به شهری مسکون نیافتند؛
5گرسنه و بسیار تشنه،
جانشان در اندرونشان کاهیده شد.
6آنگاه در تنگی خویش نزد خداوند فریاد برآوردند،
و ایشان را از تنگیهایشان رهایی بخشید.
7آنان را از راهی راست هدایت کرد،
تا به شهری مسکون درآمدند.
8پس خداوند را به سبب محبتش سپاس گویند،
به جهت کارهای شگفت‌انگیزش برای بنی‌آدم.
9زیرا که جان آرزومند را سیر می‌گرداند
و جان گرسنه را به چیزهای نیکو پر می‌سازد.
10برخی در تاریکی و ظلمت غلیظ نشسته بودند،
زندانیان ظلم و زنجیرهای آهنین؛
11زیرا بر کلام خدا طغیان ورزیده،
و مشورت آن متعال را نپذیرفته بودند.
12پس دلهای ایشان را زیر بار مشقت خم ساخت؛
و لغزیدند و یاری‌رسانی نبود.
13آنگاه در تنگی خویش نزد خداوند فریاد برآوردند،
و ایشان را از تنگیهایشان نجات بخشید.
14ایشان را از تاریکی و ظلمت غلیظ بیرون آورد،
و بندهای ایشان را بگسست.
15پس خداوند را به سبب محبتش سپاس گویند،
به جهت کارهای شگفت‌انگیزش برای بنی‌آدم.
16زیرا که درهای برنجین را در هم می‌شکند،
و پشت‌بندهای آهنین را دو پاره می‌کند.
17برخی به واسطۀ راههای عِصیانگرانۀ خود احمق گردیدند،
و به سبب تقصیرات خویش ستم دیدند.
18جان ایشان از هر خوراکی کراهت داشت،
و به دروازه‌های مرگ نزدیک آمدند.
19آنگاه در تنگی خویش نزد خداوند فریاد برآوردند،
و ایشان را از تنگیهایشان نجات بخشید.
20کلام خود را فرستاد و شفایشان داد،
و ایشان را از نابودی خلاصی بخشید.
21پس خداوند را به سبب محبتش سپاس گویند،
به جهت کارهای شگفت‌انگیزش برای بنی‌آدم.
22قربانیهای تشکر تقدیم کنند،
و با فریاد شادی کارهای او را بازگویند.
23برخی بر کشتیها رهسپار دریا شدند،
و بر آبهای عظیم به تجارت پرداختند.
24کارهای خداوند را دیدند،
اعمال شگفتش را در ژرفا!
25زیرا او سخن گفت و بادْ توفان را به پا داشت
که امواجِ دریا را برافراشت.
26به آسمانها بالا رفتند
و به ژرفاها فرود آمدند،
و در این مَهلکه، جانی در ایشان نماند.
27همچو مستان افتان و خیزان شدند،
و عقلشان از چاره‌اندیشی درماند.
28آنگاه در تنگی خویش نزد خداوند فریاد برآوردند،
و ایشان را از تنگیهایشان بیرون کشید.
29توفان را آرام و ساکت ساخت،
و امواج دریا ساکن گشت.
30شادمان شدند چون آرامی پدید آمد
و ایشان را به بندرِ مرادشان رهنمون گشت.
31پس خداوند را به سبب محبتش سپاس گویند
به جهت کارهای شگفت‌انگیزش برای بنی‌آدم؛
32او را در جماعت مردمان تمجید کنند،
و در مجمع مشایخ بستایند.
33او رودخانه‌ها را به بیابان بدل می‌سازد
و چشمه‌های آب را به زمین تشنه؛
34و زمین بارور را به شوره‌زار،
به سبب شرارت ساکنانش.
35بیابان را به حوضهای آب بدل می‌سازد
و زمین خشک را به چشمه‌های آب!
36گرسنگان را آنجا اِسکان می‌دهد
و در آنجا شهری مسکون بنیان می‌نهند؛
37مزارع را می‌کارند و تاکستانها غرس می‌کنند،
و محصول پر بار به دست می‌آورند.
38ایشان را برکت می‌دهد، و به‌غایت کثیر می‌گردند
و نمی‌گذارد گله و رمۀ ایشان کم شود.
39چون از شمار ایشان کم می‌شود و ذلیل می‌گردند،
به سبب ظلم و بلا و اندوه،
40او اهانت را بر حاکمان می‌ریزد
و ایشان را در بیابانِ بیراهه آواره می‌سازد.
41اما نیازمند را از مذلت ایشان برمی‌افرازد،
و اهل خانه‌اش را همچون گله‌های گوسفند کثیر می‌گرداند.
42صالحان این را می‌بینند و شادمان می‌شوند،
و بی‌انصافی یکسره دهان خود را می‌بندد.
43هر که حکیم است در این امور بیاندیشد
و در محبتهای خداوند تأمل نماید.
Currently Selected:
مزمور 107: nmv
Highlight
Share
Copy
Want to have your highlights saved across all your devices? Sign up or sign in
The Persian New Millennium Version © 2014, is a production of Elam Ministries. All rights reserved.
www.kalameh.com/shop