چِمه واسه نه، دیمِم اَنِرامیرده که بایم اِشته خِدمت. فقط ته ای چی باجه که چِمَن نوکر شفا گیره. چون اَز اِشتن مامورِم. سربازانی نی چِمن تحت فرمانِک دارم. ای نفر نه باجِم، ”بِش“، شی و علوده نفر نه باجِم، ”بور“، آیه. چِمن نوکر نه باجِم، ”اِم کاره بکه“، کَره.» عیسی وختی اِمش بَشنَوِس، تعجب بکردشه و جماعتی که چَه پَشدنه آمیردنده دییَشت و اَوانش باته: «شامانه واجم که، اَز حتی همهی قوم یهودِک نی اِنجوره ایمانیمی ویندم نیه.»