هو وخت ایوب ویریشته، خو لیباسَ ژندره مندرَه کوده، خو سرٚ مویَ بتأشته و زیمینٚ سر بکفته و خودایَ سوجده بوکوده و بوگفته:
«لوخت و برئنده می مارٚ رحمٚ جأ بیرون بموم،
لوخت و برئندهیم دونیا جأ شم.
خوداوند فأدَه و خوداوندم فیگیفته!
خوداوندٚ نام موتبارک ببه.»
تومامٚ اَ پیشامدأنٚ میأن، ایوب گوناه نوکوده و خودایَ مقصر ندأنسته.