Збаўленыя марыУзор

Расчараваньне і боль могуць падсілкоўваць спакусу. Яны робяць нас больш чульлівымі ў нашых слабасьцях. Няхай гэта будзе ізаляцыя, пераяданьне, выпадковы сэкс ці занадта шмат алькаголю, наша жаданьне не адчуваць боль, уцячы ад яго, прымушае нас ісьці на кампраміс. Мы гаворым самім сабе, што мы вартыя адчуваць сябе лепш.

Калі нам балюча, мы больш схільныя ахвяраваць марай дзеля чагосьці часовага. Суцяшэньне, якое прыносяць нашы заганы, у лепшым выпадку мімалётнае і павярхоўнае, а ў горшым – моцна разбуральнае.

У знакамітай опэры "Багема" ёсьць сцэна, дзе двое мужчын пакутуюць ад лютай зімы ў Парыжы. Адзін з іх, пісьменьнік, уклаў вельмі шмат часу ў свой рукапіс, але ён настолькі зьмёрз, што больш ня можа засяродзіцца на працы.

Не маючы грошай на вугаль або дровы, каб запаліць у доме агонь, у хвіліну поўнага адчаю пісьменьнік кідае ўвесь рукапіс у топку. У лічаныя сэкунды папера з усім, што ён напісаў, згарае дашчэнту.

Гэты пісьменьнік ахвяраваў сваёй марай, усім, дзеля чаго ён працаваў, дзеля мімалётнага камфорту. Ён здаўся. 

Мы бачым падобнае ў гісторыі Ізаў у кнізе Быцьцё. Стомлены і галодны, ён вяртаўся дадому, дзе пахла гарачай сачавічнай пахлёбкай. Ізаў так моцна хацеў есьці, што адмовіўся ад свайго першародзтва і ад усіх прывілеяў, улады і спадчыны, якія належалі яму як першынцу, дзеля нейкага супу. Ён ахвяраваў сваім будучым дзеля імгненнага задавальненьня сытага жывата. 

Паслухай, усё зразумела. 

Я адчуваю спакусу "заесьці" мае пачуцьці, калі мне балюча або горка (Вельмі часта я так і рабіла!).  Пасьля разводу адзінота пабуджала мяне апусьціць плянку і пайсьці на кампраміс у адносінах з мужчынамі. На шчасьце, я не паддалася на тую спакусу, але яна дакладна прысутнічала. 

Калі я губляла свой дом і была на мяжы банкруцтва, сусед прапанаваў мне працу з шасьцізнакавым заробкам у сфэры фармацэўтычных продажаў. Мне вельмі хацелася прыняць яго прапанову. Але гэта азначала, што мне трэба будзе адсунуць служэньне "Treasures" на задні плян. Часовы камфорт большай фінансавай стабільнасьці не каштаваў таго, каб адмовіцца ад мэты, да якой заклікаў мяне Бог.  

Часам Божая мара патрабуе чымсьці ахвяраваць. Як аказваецца, Бога больш турбуе наш характар, чым узровень нашага камфорту. 

Мы можам дазволіць цяжкасьцям будаваць наш характар або руйнаваць яго. Мы можам ахвяраваць марай дзеля чагосьці часовага ці мы можам праявіць настойлівасьць і дазволіць гэтай настойлівасьці ўмацаваць наш характар і сфармаваць у нас сталасьць. 

Не адмаўляйцеся ад мары на карысьць чагосьці часовага. Не дазваляйце болю або расчараваньню пазбавіць вас вашых мараў дзеля хуткіх рашэньняў і мімалётных задавальненьняў. Не здавайцеся. Стаўкі занадта высокія.

У рэшце рэшт, ваша вернасьць прывядзе да свабоды.  Як для вас асабіста, так і для людзей, на якіх вы зробіце ўплыў, цалкам рэалізуючы сваё прызначэньне!