Збаўленыя марыУзор

Мой першы Дзень Маці – Дзень, які, як я думала, будзе напоўнены кветкамі і цудоўным настроем. Але, замест гэтага, я пачула прызнаньне, якое прывяло да разбурэньня майго браку. Ад атрыманай траўмы і смутку я не была ў стане даглядаць сваю дачку ў той дзень. Мае сябры вельмі дапамаглі і ўзялі яе да сябе на ноч. 

Калі на наступны дзень я прыехала забраць яе, я раздыралася ў залі на канапе. "Я была яго нявестай. Мы далі абяцаньні. Мы павінны былі разам выхоўваць дзяцей і мець унукаў. Мы зьбіраліся разарваць цыкл разводаў у нашых сем'ях. Мы павінны былі састарэць разам". 

Яна спачувальна выслухала мяне, перш чым выказаць сваё меркаваньне: "Хармані, падобна, што ты намалявала карціну таго, якім бы ты хацела бачыць сваё жыццё. Я ведаю, што гэта цяжка, але магчыма пара даверыцца Богу і аддаць Яму палатно, каб Ён намаляваў новую карціну".

Яна мела рацыю. Я ня проста бедавала па тым жыцьці, якое ў мяне было, але таксама і па тым, якое я сабе ўяўляла. Гора па-над горам. Шмат хто з нас мараць аб тым, як будзе выглядаць наша жыцьцё. Мы малюем у сваёй галаве, якім будзе наш шлюб, дзеці, кар'ера, сяброўства, а часам нават часавыя рамкі ўсіх гэтых падзей. 

Бачаньне – добрая рэч, але што адбудзецца, калі нашы мары і чаканьні паваляцца пад грузам жыцьцёвых расчараваньняў? У выніку сьмерці каханага чалавека, разбурэньня шлюбу, страты працы? Як мы будзем рэагаваць? Ці будзем мы злавацца на Бога і напаўняцца горыччу? Ці будзем заракацца больш не марыць, таму што гэта занадта балюча? Ці мы будзем гатовыя расьціснуць рукі і аддаць палатно свайго жыцьця Яму.

Я таксама малявала карціну таго, як будзе выглядаць маё жыцьцё, але зразумела, што маё палатно можа не адпавядаць той канчатковай карціне, якую для мяне малюе Бог.

Фантазіі могуць стаць ідалапаклонствам. Гэта адбываецца, калі мы раскрываем душу вобразу, створанаму нашым розумам. Нашмат лягчэй даверыцца нечаму, што мы можам бачыць і кантраляваць, чым Богу, якога мы не бачым і ня кантралюем.

Сапраўдныя ўзаемаадносіны і блізкасьць могуць палохаць. Ацаленьне можа палохаць. Гэтыя рэчы патрабуюць даверу і сьмеласьці, каб ісьці з Богам па невядомым шляху так, як мы не можам сабе нават уявіць. Але наш Бог хоча ўзяць нас у гэта падарожжа. Ён выправіць нашу крывізну і прынясе сьвятло туды, дзе яго зусім няма.

Калі мы дазволім Божаму пражэктару пранікнуць у нашыя сэрцы, Ён раскрые сапраўдную крыніцу нашага болю, каб ацаленьне стала магчымым. Толькі тады мы зможам ясна ўбачыць, што менавіта падахвочвала нас уцякаць у фантазіі. Толькі тады мы зможам цалкам аддаць палатно свайго жыцьця добраму Богу, ведаючы, што Ён можа зрабіць нашмат больш, чым мы можам папрасіць, падумаць або ўявіць!