Маме патрэбны другі шансУзор

Reset

Я выразна памятаю адзін дзень, калі мы прыйшлі дахаты з прагулкі, якая прайшла крыху больш бурна, чым звычайна. Я ніколі не магла зразумець, па якой прычыне дзеці робяцца яшчэ больш перапоўненымі энергіяй, хоць гэтай энергіі ў іх і так хоць адбаўляй. Ты хочаш, каб твае дзеці добра ладзілі паміж сабой і не хочаш, каб яны будавалі змовы супраць цябе і падначвалі адзін аднаго. У гэты дзень менавіта гэта і адбылося. Адно дзіця пачало ствараць непрыемнасці, а як толькі я павярнулася, каб разабрацца з гэтым, іншае выскоквала з-за маёй спіны і стварала новую праблему. Я адчувала сябе так, як быццам мне трэбы было загнаць малпаў у клетку... але не маючы клеткі!

Тады мне ў галаву прыйшла ідэя. Калі яны збіраюцца паводзіць сябе, як дзікія жывёлы, я гэтым скарыстаюся. "Стоп!" Цвёрда сказала я. "Кожны павінен замерці!" Я застыла на сваім месцы ў скручанай позе. Яны не адразу зразумелі, што трэба рабіць, але старэйшыя стаялі нерухома, а малодшыя прыціхлі. "Добра, вось што мы зробім," - я выкрыкнула я. "Гэта заапарк. А вы малпы. На старт. Увага. Марш!" Я пачала насіцца па кухні, як бабуін, які выпіў кавы. Я старалася як мага лепей імітаваць паходку і гукі малпы, пачэсвалася пад пахамі, разгойдавалася і цягнула ногі.

Дзеці былі ў шоку. Настолькі здзіўленыя, што застылі там, дзе стаялі. Затым я назвала наступную жывёлу: "Давайце будзем ільвамі!" - і пачала дзейнічаць, як леў. Яны пачалі далучацца да гульні. Я называла іх імёны і жывёлу: "Ты будзеш змяёй!" і "Ты будзеш качкай!" (Я не хвалявалася, што гэтыя жывёлы ніколі не існуюць разам у рэальнасці). Наступныя пяць хвілін мы з дзецьмі гулялі ў заапарк. Мы скончылі тым, што былі акуламі, якія з'ядалі здабычу за сталом (Вядома, залатых рыбак! Што яшчэ ядуць акулы?)

Я перазагрузілася. Націснула на кнопку і змяніла тое, што адбывалася. Я не крычала, не адчайвалася, не жадала, каб маё жыццё было іншым. Я проста перанаправіла іх энергію і дала нам усім магчымасць пачаць з пачатку. Да таго ж, мне падалося, што гэты было весела!