Mirpuri

ہفتے نا دیہاڑا گُزریا، تے اِتوارے نی صُبح، نُور پیر نے ویلے، اُنہاں جناݨیاں اپݨی تیار کِیتیاں ویاں چِیزاں قبرے اپر کھڑیاں۔ قبر اپر جائی کے اُنہاں تکیا کہ قبر نے مُونہے اپر رَخیا وا پتھر کُسے روڑھیا وا سی۔ جیہڑے ویلے او اندر گئیاں، تے تکیا کہ حضرت عِیسیٰ نی میّت مُبارک قبر وِچ نی سی۔ اے گل تکی کے او حیران ہوئی گئیاں۔ فِر اچانک دو بندے جِنہاں نا لباس چِٹّا دُدھ سی، آئی گئے۔ جناݨیاں ڈرے نال اپݨیاں نَظراں تھلے کری کِہندیاں۔ تے فِر اُنہاں بندیاں آخیا، ”تُساں جِیݨے کی مویاں وِچ کِیئاں لوڑنیاں او؟ او اِتھے نی، بلکہ زِندہ ہوئی گیا اے! یاد کرو اُس ریاست گلِیل وِچ تُساں کی آخیا سی، ’اے گل لازمی ہوݨی اَے کہ اِبنِ اِنسان کی غُنہگاراں نے حوالے کِیتا جاسی، او اُسی سُولی اپر چاہڑسݨ، تے ترِیئے دیہاڑے او فِر زِندہ ہوئی جاسی۔‘ اے گل سُݨی کے اُنہاں جناݨیاں کی حضرت عِیسیٰ نیاں گلاں یاد آیاں۔
فِر او قبر تُوں مُڑی کے آیاں، تے اُنہاں اے ساریاں گلاں حضرت عِیسیٰ نے یاراں صحابیاں تے ہور سارے لوکاں کی دسیاں۔ جیہڑیاں جناݨیاں اے گلاں حضرت عِیسیٰ نے صحابیاں کی دسیاں سݨ، اُنہاں وِچ مَگدَلہ شہر نی مَریم بی بی، یوآنہ بی بی تے حضرت یعقُوب نی ماں مَریم بی بی شامل سݨ۔ اِنہاں نال کُجھ ہور جناݨیاں وی سݨ۔ صحابیاں کی اُنہاں نی گل بے معنی لغی، اِس واسطے اُنہاں کی یقِین ناں آیا۔ پر حضرت پَطرس اُٹھی کے قَبرے در دوڑی کے گئے۔ اُتھے جائی کے اُنہاں چُہکی کے قَبرے وِچ تکیا، تے اُتھے صِرف کفن ہی سی۔ اے چِیز تکی کے او بہُوں حَیران ہوئے، تے اپݨے کہرے در مُڑی کے ٹُری گئے۔

اُسے دیہاڑے حضرت عِیسیٰ نے دو پیروکار اُس گراں در پئے جاݨے سݨ جِس نا ناں اِماؤُس سی۔ او گراں یرُوشلم شہر تُوں تقریباً ست مِیل نے فاصلے اپر سی۔ او اُس سارے واقعے نے بارے وِچ گلاں پئے کرنے جاݨے سݨ جیہڑا کہ ہویا سی۔ جیہڑے ویلے او اِک دُوئے نال گلاں کرنے تے بحث کرنے پئے سݨ تے اِسرح ہویا کہ حضرت عِیسیٰ آپوں اُنہاں کول اچھی کے اُنہاں نال نال ٹُرنا شرُوع ہوئی گئے۔ پر قُدرتی طور اپر اُنہاں نی اکھیاں اپر اِیئے جہیا پَڑدا اچھی گیا کہ او حضرت عِیسیٰ کی ناں سیاݨی سکے۔
حضرت عِیسیٰ اُنہاں کی آخیا، ”اے کَے گل اَے، جیہڑی راہ وِچ تُساں اِک دُوئے نال کرنے پئے او؟“ او غمگِین ہوئی کے اُتھے ہی کھلی گئے۔
اُنہاں وِچوں اِک پیروکار جِس نا ناں کَلِیُپاس سی حضرت عِیسیٰ کی جواب دِتا، ”یرُوشلم شہر وِچ تُوں واحد بندہ ایں جِسی پتہ نی کہ اِنہاں دیہاڑیاں وِچ اِتھے کَے کُجھ ہویا؟“
حضرت عِیسیٰ اُنہاں کولوں پُچھیا، ”کَے ہویا؟“
اُنہاں جواب دِتا، ”حضرت عِیسیٰ نا واقعہ جیہڑا ناصرت شہر نا سی۔ اللّٰہ تعالیٰ تے سارے لوکاں نی نَظراں وِچ اُس نے کم تے کلام بہُوں قُدرت آلے سݨ، او واقعی بہُوں بڑا نبی سی۔ اَساں نے بڑے مذہبی پیشوانواں تے بڑے بَڈیریاں اُسی رُومی حکُومت نے حوالے کِیتا تانکہ اُسی سزائے موت دِتی جائے۔ اِسرح اُنہاں اُسی سُولی اپر چَہڑوایا۔ اَساں کی اُمِید سی کہ او بنی اِسرائیلی قوم کی آزاد کراسی۔ اَج اِس واقعے نا ترِیئا دیہاڑا اَے۔ پر ہور گل اے اَے کہ اَساں نیاں کُجھ جناݨیاں سَویرے سَویرے قبر اپر گئیاں تے مُڑی اچھی کے اَساں کی حَیران کری شوڑیا۔ اُنہاں کی حضرت عِیسیٰ نی میّت اُتھے نی لبھی۔ اُنہاں کہار اچھی کے اے گل آخی کہ، ’اَساں کی فرِشتے نظر آئے تے اُنہاں آخیا کہ حضرت عِیسیٰ زِندہ اݨ۔‘ اَساں نے ساتھیاں وِچوں وی کُجھ قبر اپر گئے سݨ، تے جِسرح جناݨیاں آخیا سی اُنہاں وی او ہی گل تکی، پر اُنہاں کی حضرت عِیسیٰ نی لبھے۔‘ “
حضرت عِیسیٰ اُنہاں کی آخیا، ”او بیوقُوفو، تُساں نبیاں نیاں ساریاں گلاں اپر پُوری طرح یقِین نی او کرنے! کِیئاں تُساں کی پتہ نی کہ اللّٰہ تعالیٰ نے پہیجے وے مسِیح کی اے سارے دُکھ سیہی کے اللّٰہ تعالیٰ نے حضُور اعلیٰ مرتبہ حاصل کرنا سی؟“ فِر حضرت عِیسیٰ اُنہاں کی اپݨے متعلق او ساریاں گلاں سمجھایاں جیہڑیاں توراة شرِیف وِچ تے صحائفُ الانبیاء وِچ لِخیاں گئیاں سݨ۔
اِتنے وِچ او سارے اُس گراں کول پہُنچی گئے جِتھے او دو جائی رہے سݨ۔ پر حضرت عِیسیٰ نی ٹور اپروں اِسرح لغݨا سی کہ اُنہاں کُدرے اگے جاݨا اَے۔ پر اُنہاں حضرت عِیسیٰ کی مجبُور کری شوڑیا تے آخیا، ”ہُݨ بہُوں دیر ہوئی گئی اَے، نماشاں ہوݨے آلیاں اݨ۔ اَج تُساں ساڑے کول ہی رَہو۔“ اِس واسطے او اُنہاں کول ٹھہرنے واسطے اُنہاں نال ٹُری گئے۔
جیہڑے ویلے حضرت عِیسیٰ اُنہاں نال روٹی کھاݨے واسطے بَیٹھے، تے روٹی کِہنی کے اللّٰہ تعالیٰ نا شُکر ادا کِیتا، فِر روٹی پہنی کے اُنہاں کی دِتی۔ اُس ویلے اُنہاں نیاں اکھیاں کُھلیاں، تے اُنہاں حضرت عِیسیٰ کی سیاݨی کِہندا۔ پر او اُنہاں نی نَظراں کولوں غائب ہوئی گئے۔ فِر اُنہاں اِک دُوئے نال اِسرح گلاں کِیتیاں، ”واقعی جِس ویلے راہ وِچ حضرت عِیسیٰ اَساں نال کلامِ پاک نیاں گلاں کرنے سݨ، اُس ویلے ساڑے دِل کِتنے جوش وِچ آئے وے سݨ، ہیں نا؟“
او اُسے ویلے اُٹھی کے یرُوشلم شہر دَر مُڑی کے ٹُری گئے۔ اُتھے جائی کے اُنہاں تکیا کہ حضرت عِیسیٰ نے یاراں صحابہ کرام باقی پَیروکاراں سمیت جمع ہوئے وے سݨ۔ اُتھے اے گلاں ہوݨیاں پئیاں سݨ، ”واقعی حضرت عِیسیٰ دُوئی واری زِندہ ہوئی گئے اݨ! او شمعُون کی نظر وی آئے اݨ!“ اُنہاں نیاں گلاں سُݨی کے اِنہاں دوآں وی راہ وِچ پیش اچھݨے آلا سارا واقعہ اُنہاں کی دسیا ، تے اے گل وی دَسّی کہ روٹی پَننَے ویلے کِسرح اُنہاں حضرت عِیسیٰ کی سیاݨی کِہندا سی۔
او دوئے اے گلاں کرنے ہی پئے سݨ کہ حضرت عِیسیٰ آپوں اُنہاں ساریاں اپر ظاہر ہوئی گئے تے آخیا، ”تُساں اپر سلامتی ہووے!“ پر او سارے کَہبرائی گئے تے ڈرے نال اے سمجھے کہ کُسے رُوح کی تکݨے پئے اݨ۔ حضرت عِیسیٰ اُنہاں کی آخیا، ”تُساں کِیئاں کَہبراݨے پئے او؟ تُساں نے دِلاں وِچ شک کِیئاں اَے؟ مہاڑے ہَتھاں تے پَیراں کی تکو۔ اے میں ہی آں! مہاڑے نال ہتھ لائی کے تکی کِہنو! رُوح نا گوشت تے ہَڈی کُجھ وی نی ہوݨا جِسرح مہاڑا اَے۔“ اے گل آخی کے حضرت عِیسیٰ اُنہاں ساریاں کی اپݨے ہتھ تے پَیر دسسے۔ او اِس قدر خُوش تے حَیران سݨ کہ اُنہاں کی یقِین نی سی اچھݨا پیا۔ فِر حضرت عِیسیٰ اُنہاں کولوں پُچھیا، ”تُساں کول کھاݨے واسطے کُجھ اَے وَے؟“ اُنہاں پُہجی وی مَچّھی نا اِک ٹوٹا حضرت عِیسیٰ کی دِتا، تے حضرت عِیسیٰ اُسی کِہنی کے ساریاں نے سامݨے کھادا۔
فِر حضرت عِیسیٰ اُنہاں کی آخیا، ”اے مہاڑیاں او گلاں اݨ جیہڑیاں میں تُساں کی اُس ویلے آخیاں سݨ جیہڑے ویلے میں تُساں نال ساں، کہ جو کُجھ مہاڑے بارے وِچ توراة شرِیف، زبُور شرِیف تے نبیاں نے صحِیفیاں وِچ لِخیا وا اے، او سارا لازمی پُورا ہوݨا سی۔“ فِر حضرت عِیسیٰ اُنہاں نے ذہن کھولی شوڑے، تانکہ او کلامِ پاک نا مطلب سمجھی سکݨ۔ اُنہاں آخیا، ”کلامِ پاک وِچ لِخیا وا اَے کہ، ’اچھݨے آلے مسِیح اپر دُکھ تے تکلِیفاں اچھسݨ، تے مَرنے تُوں بعد ترِیئے دیہاڑے فِر زِندہ ہوئی جاسی۔‘ اے وی لِخیا وا اَے کہ یرُوشلم شہر تُوں شرُوع کری کے ساری دُنیا وِچ اُس نے ناں اپر اِس گل نی لازمی تبلِیغ کِیتی جائے کہ ’تُساں توبہ کرو، تے فِر تُساں کی اپݨے غُناہواں نی مُعافی لبھسی‘۔ تُساں اِنہاں گلاں نے گواہ او۔ میں رُوحِ پاک تُساں اپر نازل کرساں جِس نا وعدہ مہاڑے آسمانی باپ کِیتا وا اَے۔ پر جِس ویلے تک تُساں کی اللّٰہ تعالیٰ نی طرفوں قوَّت ناں لبھی جائے، اِسے شہر وِچ رہو۔“

فِر حضرت عِیسیٰ اُنہاں کی بیتِ عِنیاہ گراں کول کَھڑیا۔ اُتھے جائی کے حضرت عِیسیٰ اپݨے ہتھ چائی کے اُنہاں واسطے برکت نی دُعا کِیتی۔ فِر اِسرح ہویا کہ برکت نی دُعا کرنیاں کرنیاں حضرت عِیسیٰ کی آسماناں اپر کِہنی کَھڑیا گیا۔ جیہڑے لوک اُتھے سݨ اُنہاں حضرت عِیسیٰ کی سجدہ کِیتا، تے بے حَد خُوشی نے عالم وِچ یرُوشلم شہر در مُڑی کے آئی گئے۔ او مَتواتر بڑے عِبادت خانے وِچ ہی رہے، تے اللّٰہ تعالیٰ نی حمد و ثنا بیان کرنے رہے۔

Listen to اِنجِیل شریف (لُوقا) 24