Karanlıkta Ezgi Söylemek: Kutsal Yazılar'daki Ezgilerde Umut BulmakÖrnek

Karanlıkta Ezgi Söylemek

Hepimiz karanlığı deneyimliyoruz. Ben şahsen, görme sinirindeki kalıcı hasar ve çeşitli bozulma gösteren göz rahatsızlıkları nedeniyle üç yaşımdayken görme yeteneğimi kaybettim.

Belki sizin karanlığınız acı verici bir kayıp, kronik veya ölümcül bir hastalık, derin yalnızlık, bağımlılık veya sürekli kaygı ve üzüntü şeklinde gelmiştir. Bu kategorilerden birine katılsanız da katılmasanız da, bir insan olduğunuz için karanlıkla savaşmanın ne demek olduğunu bilirsiniz.

Önümüzdeki yolu net bir şekilde görmemizi engelleyen karanlık ve dünyada dikkatle ilerlerken belirsizliğin yarattığı bir sis var. Cennetin bu tarafında bizi Tanrı ile yüz yüze karşılaşmaktan alıkoyan karanlık da var, bizi imana güvenmeye çağırıyor (1. Korintliler 13:12). Ama karşılaştığımız her karanlıkta umut ezgileri söylemeyi öğrenebileceğimizden eminim. Tanrı'nın karanlığımıza girip onu sonsuza dek fethettiğini bilmekten kaynaklanan gerçek, derin, sarsılmaz umut.

Bu okuma planı sadece bir ezgi söylemekten daha fazlasıdır; bu hayatta, her koşulda sevinçle yürümenin tek yolu olduğuna inandığım bir zihniyet oluşturmak ve uygulamakla ilgilidir.

Hepimiz bütünlüğün, yetkinliğin özlemini çekiyoruz. Bu yüzden içimizdeki ve çevremizdeki kırıklıklardan kaçınmak için elimizden geleni yapıyoruz. Onu engelliyor ya da dikkatimizi dağıtmak için yoğun hayattaki gürültünün sesini açıyoruz. Karanlık yokmuş gibi davranıyoruz. Ezgi söylememeyi seçiyoruz.

Peki, seçseydik? Karanlığımızda umut ezgileri söyleseydik? Acımızda ve kırılmışlığımızda ağıt ama aynı zamanda yaklaşan bütünlük ezgileri? Peki hem çektiğimiz acıların, hem de yaklaşmakta olan zaferimizin ezgilerini söyleseydik? Peki ya acımızdan daha uzun süre dayanacak ve sonunda onu yenecek sonsuz sevincin ezgisini söylesek? Bu tür ezgiler bize şimdi karanlığı yenme umudunu ve sevincini vermez mi?

Karanlığı görmezden gelmek onu aydınlatmaz. Kırılmışlıktan kaçınmak kurtuluş getirmez. Ama karanlıkta ezgi söylemek bizi iyileştirebilir ve değiştirebilir. Ezgilerimiz, melodi ve şifa veren Tanrı'ya yöneltildiğinde, sonuçta bize umut ve sevinç getirir. Karanlıkta ezgi söylemek cesaret ister, özellikle de hikayelerimizin bize bir anlam ifade etmediği anlarda. Kafa karışıklığı ve şüphe bizi bunalttığında. Ama bana öyle geliyor ki, bu cesaret biz ezgi söyledikçe artıyor.

Hüzün, fiziksel acı, kendinden şüphe veya yalnızlığın karanlığında hayatınızın ezgilerini söylüyorsanız ya da sadece umut ezgisi söylemeyi öğrenmek istiyorsanız, koşullarınız ne olursa olsun, hikayemi paylaşırken ve Kutsal Yazılar'ın ezgilerini incelerken sizi bana katılmaya davet ediyorum. Birlikte, Mesih'te bize vaat edilen sonsuz umudu ve sonsuz sevinci deneyimlemenize yardımcı olacağına inandığım ve öyle olması için dua ettiğim bir yolculuğa çıkacağız.

Derin Düşünme: Bir "ezgi"nin gerçek bir müziğe sahip olması gerekmez. O, yüreğinizde ve zihninizde tekrarlanan şeydir. İyi ya da kötü hangi “ezgi” kafanızda tekrar tekrar çalıyor? Tanrı'dan size O'nun sevgi ve gerçek ezgisini öğretmesini isteyin.