Alan YaratmakÖrnek

Söz ve Dua

Kutsal Kitap'ı okuduğumuzda Tanrı'yı ​​arıyoruz. Dua ettiğimizde Tanrı'yı ​​dinliyoruz. Kutsal Kitap çalışması hayat için bir kullanım kılavuzu keşfetmekle ilgili değil, Tanrı'nın Kendisini bulmak ve anlamakla ilgilidir. Benzer şekilde, dua otomatik bir makine veya danışmanlık değildir. Kutsal Kitap ve dua ile meşgul olduğumuzda, Tanrı'yı almak için hayatlarımızı O'na getiririz.

Özdeyişler 2:1'de Tanrı Baba pozisyonunu alarak bize "Oğlum" diye hitap eder. Tanrı bizimle konuşan, hayatlarımızı besleyen ve bilgeliği özgürce veren Babamız'dır. Tanrı bilgilidir, hazinemiz ve kalkanımızdır.

Kutsal Kitap'ı okuduğumuzda ve dua ettiğimizde, Tanrı'nın bu dünyadaki işini, yaşamını ve eylemini görmeye ve anlamaya çalışırız. Bu nedenle, dua ederek Tanrı'ya, "Ne yaptın ve ne yapıyorsun?" diye sorarız.

Bu metinde, Tanrı'nın buyruklar verdiğini, konuştuğunu, anlayış verdiğini, bizi koruduğunu, bol bilgelik verdiğini ve bizi gözetlediğini görüyoruz. Tanrı Kendini bize tanıtır ve ruhlarımıza hoş gelen bilgelik ve bilgi getirmek için yaşamın her alanına cömertçe konuşur.

Siz Tanrı'nın bir oğlu veya kızısınız. Mesih'te korunuyorsunuz, kollanıyorsunuz, doğrusunuz ve bilgeliğin konutusunuz. Siz O'nun çocuğusunuz, elinizden gelenin en iyisini yaptığınız için değil, Tanrı Baba olduğu için. Korunuyorsunuz, kendinizi koruduğunuz için değil, Tanrı sizin kalkanınız olduğu için. Kimliğiniz O'nun kimliğinde kök salmıştır.

Bu metnin birkaç çıkarımı şunlardır. Tanrı'nın sözlerini almaya, dikkat etmeye, O'na seslenmeye, sesimizi O'na yükseltmeye, O'nu bir define gibi aramaya, O'nu anlamaya, bilgi bulmaya, bilgelik edinmeye ve adaleti anlamaya çağrılıyoruz. Bu çıkarımların çoğu, Kutsal Kitap okuma ve dua yoluyla Tanrı'ya gelme isteğimize ve biçimimize yeniden yön verir.